Een leven op orde

Ja, ik weet het! Het is té lang geleden dat ik hier nog iets schreef. Enkele mensen hebben mij er zelfs al attent op gemaakt. En ja, daar heb ik zelf voor gezorgd. Ik heb jullie immers opgedragen om achter mijn veren te zitten. Kwestie van wat externe druk te hebben, dacht ik toen. Maar blijkbaar mist dit soort van externe druk zijn doel.

En wat dan nog! Waarom moet ik hier trouwens enkel maar schrijfoefeningen maken, bedacht ik me plots. Waarom moet ik überhaupt schrijven?! Ik heb immers geen ambities om een gepubliceerd auteur te worden! Van zoiets durf ik al een keertje te dromen, maar wat is daar mis mee? Ik leef op dromen, ik haal kracht uit dromen. Dromen hoeven niet noodzakelijk ook werkelijkheid te worden. Toch?
Mag deze blog niet gewoon een uitlaatklep zijn, waarop ik af en toe wat stoom kan komen afblazen. En wie weet... misschien volgen er nog wel schrijfoefeningen. Geen paniek!

Ik wil het nu over iets anders hebben.

Zonder zwaarwichtig te worden, maar hoe moeilijk is het om je leven op orde te krijgen! Dat gaat dan van zware dingen (die ik gelukkig niet heb in mijn leven, maar sommige mensen ongetwijfeld wel), tot banale dingen als de was doen.

(Ja, de was doen!)

Want ik lijk mij bij momenten soms maar door mijn leven te ploeteren. De wasmand vult zich dan zienderogen met bergen kleren tegelijk, tot er zich zelfs náást de mand een hoopje begint te vormen (waar enkele stofnesten zich al aan beginnen vasthechten). In een poging om orde te scheppen (en ja, ook om een voldoende voorraad ondergoed te verzekeren), begin ik met de was. Eerst een machine voor de kledij. Daarna één voor ondergoed, handdoeken, etc. Chaos in de wasmand ietwat opgelost, droogrek goed gevuld. Zucht van verlichting.

Maar van het droogrek is het nog een lange reis naar de strijkplank, en hop, daar zit de wasmand alwéér barstensvol, is de droogrek nog steeds goed gevuld, en oh ja, er lag nog wat strijk op me te wachten ook. CHAOS!

Terwijl zie ik dat de vloer in mijn woonkamer alweer vuil is (net zoals in de eetkamer, keuken, slaapkamer, badkamer en zelfs het toilet!) Niet zo verwonderlijk als je bedankt dat ik zelden een stofzuiger in de hand heb, maar toch.

Ook mijn haar is niet meer te bedwingen en hoewel ik net naar de kapper ben geweest, lijkt het erop of mijn haar al een jaar geen schaar meer gezien heeft.

Ik heb pas nieuwe kleren gekocht, maar toch heb ik het idee dat ik niets heb om aan te trekken.

Ooit had ik de hoop dat ik in mijn leven een bepaald punt zou bereiken waarop alles perfect in evenwicht zou zijn. Mijn huis zou altijd netjes zijn, mijn was op orde, mijn kapsel in perfecte snit, mijn kledingkast goed gevuld met niets dan mooie kleren. Een leven op orde.

Ha! Hoe naïef!

Maar misschien moet ik toch maar proberen om wat vaker de was te doen...