Ik pieker. Het is geen geheim, want vele mensen weten dit. Ik pieker over alles. Nu moet ik wel zeggen dat dat piekeren de laatste jaren drastisch is verminderd. Waar ik vroeger ook piekerde over kleine, onbelangrijke dingen, merk ik dat die kleine dingen me niet zo veel meer deren. De grote dingen, daar pieker ik nog wel eens over. Dan pieker ik over zaken als "waar wil ik met mijn leven naartoe?", "Wat is mijn doel?", "Wat wil ik doen?". Vragen over het leven. Belangrijke vragen dus. Maar meestal kan ik zelfs zulke dingen ook goed relativeren. Terwijl ik in stilte nadenk over die grote vragen, geniet ik van de kleine dingen van het leven en probeer ik zaken te zoeken waar ik mezelf in kan verliezen. Dank u wel piano en naailessen.
Maar als er dan verandering komt. Oh hemel, dan sla ik weer helemáál aan het piekeren. Want zie je, ik hou niet van verandering. Ooit schreef ik een kort verhaaltje over een wat oudere dame die niet van verandering hield. Toen ik haar beschreef, deed ik dat met lichte spot, en hoewel ik dat personage lichtjes baseerde op iemand die toen mijn pad had gekruist, besef ik nu dat het personage meer op mezelf lijkt dan op die mevrouw in kwestie.
Verandering is akelig. Ik snap niet hoe sommige mensen doorheen grote veranderingen in hun leven kunnen walsen. Zij verhuizen, zij beginnen te werken, zij veranderen van job, en als je hen vraagt: "En, hoe gaat het met je?" zeggen zij spontaan en in gehele vreugde: "Het gaat gewéldig met me."
Toen ik vorig jaar verhuisde uit het ouderlijke huis was dat een heugelijk gebeuren. Ja, nu kon ik eindelijk een appartementje inrichten, en kon ik zélf bepalen welk eten er op welk tijdstip van de dag op tafel kwam. Maar toen ik eenmaal in mijn nieuwe huisje zat, kon ik alleen maar denken: "Ik wil terug naar huis!"
Nu heeft dat akelige kreng Verandering mijn leven weer helemaal overhoop gehaald. Ik besef dat ik meer van routines hou dan ik eigenlijk dacht. Weg met de routine, binnen met (geloof het of niet) ware paniekaanvalletjes! Tjee, wat ben ik toch een moeilijk mens...
Ik hou niet van verandering. En dat zal nooit veranderen.
Zag dit toevallig via FB. Zo herkenbaar! Ik pieker meer dan ooit. Nimeer over de kleine dingen zoals je zegt, maar vooral over de grote vraagstukken des levens. Het piekeren neemt soms zelfs vormen van paniek aan en door al dat piekeren werk ik mezelf alleen maar in meer problemen. De "vlugge" oplossingen tussendoor blijken niet altijd de beste keuzes.
BeantwoordenVerwijderenIk heb nood aan veel verandering en tegelijkertijd moeten de grote lijnen redelijk standvast blijven.... rare wezens zijn we.
Groetjes, Valérie
Inderdaad! Ik had nooit verwacht dat ik na mijn studies nog zo zou zitten worstelen met alles. Maar eigenlijk is dat best normaal, want eens je uit dat strikte kader van "ik-moet-mijn-diploma-halen-" bent, dan begint het eigenlijk pas echt en kom je terecht in die grote leegte die het leven soms kan lijken...
BeantwoordenVerwijderenIk ben al blij dat ik niet de enige ben die paniekaanvallen heeft daarover... :-)
Another point of you
BeantwoordenVerwijderenVolhouden girlz, jaar na jaar klaart alles meer en meer op; je hebt per dag, per maand en per jaar immers meer verleden achter je liggen waardoor je meer vertrouwen krijgt in het nieuwe deel van je leven. Het monster dat de naam Verandering draagt kan soms verrassend helend uit de hoek komen. Tijd zal dit wel bewijzen.