Toen het boek pas verschenen was, verschenen ook her en der op de bureaus van mijn collega's steeds meer "Allemaal rokjes" boeken. Zelfs op die van de mannen... Tijdens een middagpauze verzuchtte iemand dat stap 1 (het kopen van het boek) nu wel gezet was, maar dat stap 2 (ook effectief zelf een rokje maken) toch maar op zich liet wachten.
Dus dacht ik bij mezelf (en dat dacht ik luidop daar in de eetzaal): "Ik zal eens een workshop organiseren hier op het werk om een rokje te maken." Ik lachte er maar wat bij, want serieus, ik zou eens een workshop gaan geven zeker?!
Maar de reacties waren nogal enthousiast en dus bevond ik me een maand later, na het werk in onze eetzaal, omringd door 8 vrouwelijke collega's en hun naaimachine. Ik ging hen op twee avonden leren om het wikkelrokje van MmeZsaZsa te maken.
Slik! Als u nu denkt dat ik, Project Runway-gewijs, als een elegante Tim Gunn, de kin ondersteunend op de hand, langzaam door de kamer struinde met bedenkelijke blik en af en toe wuivend met de hand "carry on people!" uitriep, dan heeft u daar niet zo'n geheel correct beeld van.
Ik vloog eerder van hier naar daar, van de ene collega naar de andere, want daar zat de draad weer verstrikt in de naaimachine, en oh... daar weet iemand niet hoe dat ene stukje in het andere past, en daar is iemand die al bijna verkeerd aan het knippen is! De haren wild, de voeten pijn en het zweet in de oksel, kan ik moe en voldaan toch zeggen dat ik 8 collega's hielp een rokje te maken, en dat voelt toch behoorlijk goed...
Twee avonden zijn klaarblijkelijk nét iets te kort om uit het niets en als beginneling een rokje te maken (vele rokjes bleven in de workshop onomgezoomd), dus foto's van het resultaat moet ik u helaas verschuldigd blijven, maar hier alvast een sfeerbeeld...
"Make it work!"
Handige weetjes!
BeantwoordenVerwijderen