Sinds ik vorig jaar in december mama werd, ben ik blootgesteld aan een heel scala van emoties. Paniek, intense vreugde, frustratie, verwondering, blijdschap, ze passeerden allen de revue, soms zelfs allemaal in één dag. Maar wat altijd sluimerend aanwezig is sinds het begin, is de angst. Die besluipt me altijd 's avonds als ik in mijn bed lig. Emil ligt dan veilig in zijn bedje naast mij totdat ik opeens vind dat het te stil is en ik opveer en mijn hand op zijn borstkas leg om te voelen of hij nog ademt (nvdr. dat is altijd het geval...).
Tegenwoordig begint mijn hoofd steeds vaker te malen in het donker. Dan zie ik rampscenario's van valpartijen of enge ziektes en komt het besef dat ik zonder hem ook niet meer zou willen (kunnen!) leven. Droevig word ik daarvan, want het is niet bepaald gezellig om te gaan slapen met de dood in je hoofd. Ik vermoed dat de ongerustheid nu opflakkert omdat Emil zichzelf begint op te trekken en als gevolg daarvan geregeld in vreemde, oncomfortabele posities tussen de spijlen van zijn park terecht komt of met zijn hoofd ergens tegenaan botst (zielig!). Als een muggenbeet op zijn hoofd een zwelling achterlaat denk ik al meteen aan een hersentumor! (Nu ja, gedurende één seconde, maar dat is genoeg...)
Ik had nooit gedacht dat die ongerustheid me zo helemaal zou kunnen overnemen, maar bij momenten doet ze dat wel. En 't kind is nog zo klein! Wat gaat dat zijn als hij naar fuiven begint te gaan, te laat thuiskomt en zijn gsm niet opneemt?! Of heb je als ouder tegen dan zo'n punt bereikt waarop je denkt "ach, onzen Emil, die redt zich wel!"? Waarschijnlijk niet. Dat ik van nature een controlefreak ben zal al niet helpen.
Het is dat besef dat je niet de rest van zijn leven kussens achter zijn rug kunt leggen om zijn val te breken. Het loslaten is nu al begonnen. Nu ja, ondertussen mogen de mama's veel troosten en mag hun hart duizend keer gebroken worden met elke buil en schram die erbij komt. Als het daar bij blijft is 't goed. Niet denken aan dingen die zouden kunnen zijn of komen, toch? Al was het maar om mij een goede nachtrust te garanderen.
Gelukkig maakt de aanblik van dat slapende boeleke veel goed. Lekker veilig daar, vlakbij mama. Ja, hij ademt nog!
Ik herken je gevoel... Onze dochter is nu 6 maanden, binnen 2 weken ga ik pas terug werken...
BeantwoordenVerwijderenWat ik doe, is aan mezelf zeggen dat ik soms (heel soms) van mijn hart een steen moet maken. Mijn man is dan mijn klankbord en stelt me gerust. Hij zei me in het begin vaak: "Hoe gaat ze anders groot worden, we willen later toch geen pubers die altijd bij ons willen blijven?" Zo'n vaart zal het niet lopen, denk ik dan, maar ik begrijp wat hij bedoelt... Zo ligt L. al 3 maanden op haar eigen kamer. Iedere avond voor wij gaan slapen, gaan we met 2 even kijken of ze goed ligt en rustig ademt, dat helpt. Ik geef toe dat ik soms nog uit de zetel of uit bed spring omdat ik denk dat ze me nodig heeft. Maar hoe vaker het onnodig was (altijd dus), hoe meer vertrouwen ik krijg... Binnen enkele weken gaat ze naar de onthaalmoeder en zal ik ook niet altijd kunnen controleren.
Het gaat heel vaak om vertrouwen denk ik, vertrouwen dat het allemaal goed zal gaan... Hélemaal gerust zullen wij, moeders, dus nooit echt zijn denk ik, maar dat is volgens mij net het mooie!
Ik vrees dat het bij het mama-pakketje hoort. ;) Wolf is al twee jaar, maar ook ik kan niet gaan slapen vooraleer ik hem nog even "een kus" ben gaan geven. Binnenkort gaat hij naar school, mijn kleine vriendje op die grote speelplaats, ik mag er niet aan denken.
BeantwoordenVerwijderenDag Evi,
BeantwoordenVerwijderenEen heel herkenbaar gevoel ... ook controlefreak zijnde. Het gaat niet meer weg en verlamt je soms, en elke keer als je wat meer loslaat, is een overwinning. Vorig jaar ging Lente (toen 6 jaar) voor de eerste keer 4 dagen, 3 nachten op kamp, helemaal alleen, zonder vriendinnetjes die ze kende. Ik was apetrots op haar en toen ik haar ging afhalen zag ze er zo gelukkig uit. Ik heb 4 bange dagen beleefd, alle angsten zijn de revue gepasseerd: van ontvoering, tot brand in het huis, tot uit het stapelbed vallen, ... ik was ook apetrots op mezelf dat ik haar laten gaan heb! Et voila, dit jaar ging het al een pak beter! Elke eerste stap is de zwaarste, nadien gaat het beter, maar het blijft wel altijd sluimeren. Het is een overweldigend gevoel. XX