De langvoeder spreekt

Van 1 tot 7 oktober is het Wereld Borstvoedingsweek! Happy breastfeading en al, en promocampagnes om moeders aan het voeden te krijgen (en langer aan het voeden te houden)! Zelf geef ik het ondertussen al bijna 10 maanden zeg... Onlangs las ik in een artikel dat dat van mij al een 'langvoeder' maakt. Ik vind dat een heel vreemd woord. Het reduceert mij als mama tot louter voedingssysteem voor mijn kind en persoonlijk vind ik 10 maanden in mijn ervaring en naar mijn gevoel nog niet zo gigantisch lang. Maar ik merk dat anderen dat niet zo evident vinden als ze me feliciteren omdat ik 'het al zo lang volhoud'. Voor mij is het zo natuurlijk als zouden ze me feliciteren met mijn goed functionerende spijsverteringstelsel (dat overigens niet altijd even goed functioneert, maar daar ga ik het niet over hebben). Maar goed, ik snap wel dat ik blijkbaar een zeldzaamheid ben en dat veel vrouwen al veel eerder stoppen met borstvoeding.

Dat ik zelf zo lang borstvoeding geef en daar zo hard de voordelen van zie maakt dat ik de neiging heb erg strijdvaardig te worden pro borstvoeding. Maar zoals dat met alles is, extremen zijn ook niet goed en ik ga van nature uit altijd voor het compromis. Vrouwen stoppen immers al veel vroeger met borstvoeding om heel verschillende redenen en hoewel ik ook denk dat het in sommige gevallen te wijten is aan een gebrek aan goede begeleiding en/of doorzettingsvermogen, is het dat in andere gevallen zeker niet. Er zijn vrouwen die wél de goesting hebben om voluit voor borstvoeding te gaan en die zich wél door vroedvrouwen en lactatiekundigen laten omringen, maar die daar evenzeer (en misschien zelfs nog meer) van in de war geraken door het tegenstrijdige advies dat ze krijgen. Soms zijn de problemen ook gewoon te talrijk en is er enkel leed voor mama én baby. Als een baby zichtbaar ligt af te zien, als de mama op zo'n streng dieet moet dat ze bij wijze van spreken enkel nog droog brood (maar geen wit) mag eten, als borstvoeding alleen maar voor frustratie en verdriet zorgt, wie zijn wij dan om de mama die stopt met de vinger te wijzen en haar een schuldgevoel te geven? Elke situatie is anders en als buitenstaander ken je nooit het fijne van een situatie.

Is het dan niet meer nodig om mama's (en papa's) bewuster te maken van borstvoeding en hen aan te sporen om het tenminste te proberen? Uiteraard wel! Ik kan alleen maar toejuichen dat er zoiets bestaat als de Wereld Borstvoedingsweek en dat er winkels zijn zoals bv de Boobs 'n Burps, die zoveel meer is dan alleen maar een winkel waar ze toevallig wat kolven en borstvoedingsbh's verkopen. Maar het stigma dat mama's die er vroegtijdig mee stoppen krijgen opgelegd is zo fout en in veel gevallen onterecht. Ik geloof dat borstvoeding, naast een goede begeleiding voor en na de bevalling, ook een kwestie van geluk is. Er moeten meerdere gunstige factoren zijn om het allemaal te doen lukken: de baby moet goed aanhappen, je toeschietreflex moet er zijn, maar niet té krachtig, de productie moet goed op gang komen,.... Voor veel problemen bestaan er simpele oplossingen, maar een combinatie van problemen kan het voor mama en baby erg moeilijk maken. Ermee stoppen is voor een mama al een moeilijke (en soms pijnlijke) beslissing, dus laten we het die mama's niet extra moeilijk maken. Gaan we dat afspreken?

Eigenlijk wou ik in deze blogpost mijn eigen ervaringen met het 'langvoeden' delen met de wereld, maar mijn handen schreven opeens iets anders. Wie toch geïnteresseerd is in hoe ik de borstvoedingsperiode heb beleefd/beleef (iemand?), laat gerust iets achter in de comments en dan laat ik het je zeker weten! Niet dat ik de expert bij uitstek ben, maar het kan interessant zijn om te zien hoe iemand anders het allemaal aanpakt, niet?