Ons zenplekje

Het gebeurt wel eens dat onze zoon wat overactief is. Een dagje lekker gezellig binnen zitten is niet aan hem besteed. Tegen het einde van zo'n dag is hij helemaal opgedraaid, begint kattenkwaad uit te halen en heeft dan twee briesende, nerveuze ouders. Hij moet minstens één keer per dag gelucht worden, zo simpel is het. In het weekend proberen we toch altijd ten minste één uitstapje te plannen met dit doel (soms twee), maar dit is niet altijd mogelijk. Als het eens niet gelukt is om hem uit te laten en we dus met een tikkende tijdbom in huis zitten, kunnen we nog altijd ontsnappen naar een goed bewaard geheim in onze buurt: het Hydepark in Hoboken.

Het Hydepark is een buurtparkje dat vorig jaar in mei werd geopend. Je ziet dat aan de bomen, want die zijn nog maar recent aangeplant, dus nog vrij klein, wat een vrije kale eerste aanblik geeft als je het park binnen wandelt. Ik heb altijd een gemengd gevoel als ik er kom, want op een bepaalde manier voelen die kleine bomen en het gebrek aan schaduw nog wat kunstmatig aan, maar als ik er dan eenmaal ben, kom ik er tot rust zoals ik in geen enkel ander park in Hoboken tot rust kom.



Het park wordt ecologisch beheerd, wat wil zeggen dat er geen ingrepen gebeuren om het waterpeil in de gracht op peil te houden (soms is er zelfs in de verste verte geen water te bespeuren) en het riet wordt niet ingeperkt en mag zijn gangen gaan. Net zoals Emil, want wij kiezen ons een plekje uit op het gras en Emil mag helemaal losgehen. Omdat het park maar één ingang heeft, die ver genoeg verwijderd is van het speelveldje, hoeven we er niet bang voor te zijn dat hij opeens de straat oploopt. Ik weet niet hoe dat bij u zit, maar ik doe niets liever dan ergens te zitten en te kijken naar mijn kinderen die aan het spelen zijn.

En spelen kunnen ze: er zijn boomstronken om op te klauteren, grote stenen om naar believen te verplaatsen, heuveltjes om vanaf te rennen, verborgen brugjes om de gracht over te steken, een huisje om in te rusten ... Als Emil zich hier heeft uitgeleefd, is hij opeens een ander kind en kunnen we daarna weer met een gerust (en kalm) hart naar huis. Marie is ook al enthousiast!

Er zijn periodes dat we hier weken aan een stuk niet komen en soms komen we hier een paar avonden per week. Bijna altijd zijn we de enigen daar. We blijven ook nooit lang, hooguit een half uurtje. Dat gevoel van dat parkje dat op dat moment even helemaal voor ons is, draagt ook bij aan de gezelligheid. Dus stiekem hoop ik dat het nog lang onontdekt mag blijven.