Met het Bosboek naar het bos

Een tijdje geleden gingen we wandelen in het Heverleebos in Oud-Heverlee. Ik postte daarna een foto op Instagram van een kleine Emil en een imposante boomstam bezaaid met paddestoelen. "Elfenbankjes in het bos", schreef ik erbij, want het was zo'n feeëriek en magisch gebeuren hoe die boom daar stond te blinken in het zonlicht dat er wel elfjes mee gemoeid moesten zijn. Een tijdje later kreeg ik een vriendelijke opmerking van boswachter Marc dat het geen elfenbankjes waren, maar tonderzwammen. Elfenbankjes zijn namelijk veel kleiner. Oeps...

Rond dezelfde tijd kreeg ik lucht van het bestaan van het Bosboek, geschreven door Sarah Devos (wiens vorige blog 'Sarah zegt hallo' zowat de eerste blog was die ik ooit volgde en las, maar die daar enkele jaren geleden - tot mijn grote spijt toen - mee gestopt was). Sarah heeft nu een nieuwe blog: Zondagbosdag. En schreef dus een boek over het bos. Omdat ze een gemis voelde in het bestaande bosboekenaanbod. Lees: ofwel te specialistisch ofwel te saai. Dus schreef ze wat ze zelf wou lezen en maakte er ineens dan ook maar zelf de tekeningen bij.

De sympathie die ik al had voor Sarah, mijn eigen liefde voor het bos en de opmerking van boswachter Marc waaruit bleek dat ik er eigenlijk totaal niets van kende, dreven me allemaal in slechts één richting: ik moet dat boek hebben!

Dus kocht ik het boek, las wat over de vorm van boombladeren, leerde over de dieren die je wel eens in het bos zou kunnen tegenkomen, werd enthousiast van de pootafdrukken (waarvan ik leerde dat ze 'prenten' worden genoemd) waarmee je op sporenonderzoek kon gaan. Ik ontdekte dat je een koolmees kunt herkennen aan zijn zwarte 'das' op zijn buikje. Tot nu toe was elke boom in het bos gewoon een boom, elke vogel een vogel en elke pootafdruk zal wel van een hond zijn geweest. Maar niet langer meer. Gewapend met het Bosboek onderscheid ik nu het blad van de beukenboom van dat van een berk, ken ik het verschil tussen een Amerikaanse eik en een zomereik en weet ik dat het de esdoorn is die daar zo mooi staat te verkleuren.

Aan het vogelspotten ben ik nog niet geraakt. Ik vermoed dat ik daarvoor beter mijn luidruchtige kleuter die niet kan stilzitten thuislaat. Ik zal er dus eens op mijn eentje op moeten uittrekken, zoals Sarah voorstelt, om de vogels allemaal eens op mijn gemak te kunnen bekijken.

Wie graag door het bos wandelt en/of indruk wil maken op zijn kinderen (of wederhelft) door hen te overladen met leuke bosweetjes, zet dit boek best al op het kerstlijstje. Sarah geeft trouwens ook wat tips voor als diezelfde kinderen niet altijd meewillen in het bosverhaal (die van mij voorlopig gelukkig nog wel) en biedt wat inspiratie in haar bossendoortjes (de 'dauwtrip' komt alvast op mijn to-do-lijstje).

Meer weten over het Bosboek? Ga dan zeker hier ook lezen en doe ze daar de groetjes.