Ik verhuis. Ga je mee?

De sprong is eindelijk gemaakt.

Mijn blog verhuist naar Wordpress en is nu terug te vinden op evischrijft.be.

Kijk nog niet teveel rond, want ik ben nog wat aan het decoreren, maar ik ben wel al te volgen via Bloglovin!

Hopelijk tot snel op evischrijft.be!

2017, het jaar van de uitstapjes

Al bij al was 2017 een relatief rustig jaar. Geen grote veranderingen, maar wel veel kleine momenten, uitstapjes en pogingen om rust te vinden in een leven met twee kinderen.

Het jaar werd alvast goed ingezet met een gemoedelijke Oudejaarsavond met vrienden en gourmet in de Ardennen. Op 1 januari wakker worden met dit en het jaar kon eigenlijk al niet meer stuk.

2017 was het jaar waarin Marie leerde lopen ...

... en transformeerde van deze baby in deze peuter.

Vooral in het voorjaar gingen F. of ik vaak alleen weg met Emil om Marie thuis wat rust te gunnen. Want 2017 was ook het jaar waarin ik aanvaardde dat onze zoon nu eenmaal vaak erg hevig kan zijn en dat ik dat niet altijd op zijn leeftijd of de vermoeidheid moet steken. Zijn enthousiasme hoort bij hem en is evenzeer een deel van hem als die andere, zachte kant die hij gelukkig ook nog heeft. Dus ging ik wel eens met hem zwemmen en daarna spaghetti eten of installeerde F. hem in het fietsstoeltje om te gaan fietsen in Kruibeke.

In mei was er het allereerste schooloptreden van Emil en stond ik met tranen in de ogen en een glimlach op mijn gezicht te kijken naar mijn dansende discozoon.

In de zomer gingen we op vakantie naar Zweden en Denemarken. Dat was vermoeiend, maar zoals verwacht zijn alle moeilijke momenten alweer vergeten en denken we nu alleen nog maar "Amaai, dat was een leuke vakantie!".

Ik documenteerde alles mooi op mijn blog en ga dat af en toe eens terug lezen als ik in vakantiestemming wil geraken:

• Dag 1 en 2: Naar Zweden
• Dag 3 en 4: Skånes Djurpark, Foteviken & Ystad
• Dag 5 en 6: Kopenhagen en rustdag
• Dag 7 en 8: Hovs Hallar en Malmö
• Dag 9 tot 11: Naar Denemarken en Den Gamle By (Aarhus)
• Dag 12: Legoland
• Dag 13 en 14: Tirpitz-bunker, ARoS en Moesgaard museum

Onze kinderen (en wij) zijn graag buiten, dus maakten we in 2017 veel mooie wandelingen.

Onder andere, in het provinciedomein Het Vinne in Zoutleeuw.

Doorheen de landloperskolonie in Wortel.

In het bos van Oud-Heverlee.

Rond het kasteel in Alden Biesen.

In het Mastenbos in Kapellen.

Of de Roomackerroute in Tielrode. Om er maar een paar te noemen.

We picknickten ook een keertje in het park van Brasschaat. Dat park is zo'n beetje een tweede thuis voor ons omdat F.'s ouderlijk huis er niet zo ver vanaf ligt en we er vroeger zowat elke week kwamen in de tijd dat we nog niet samenwoonden. Het is ook een park dat alles heeft: een leuke speeltuin, een bossig stuk, open weiden, veel en goede horeca in de buurt... Goede voornemen voor 2018: vaker gaan picknicken.

2017 was ook het jaar waarin ik eindelijk terug wat meer boeken kon lezen!

Naast de vele kleine uitstapjes en korte wandelingen in onze buurt, trokken we soms ook wat verder in onze zoektocht naar innerlijke vrede.

Zo gingen we naar de kasteelfeesten in Horst.

En zagen we, in tegenstelling tot vorig jaar toen de weersomstandigheden niet gunstig genoeg waren, de ballonnen opstijgen in Sint-Niklaas. En miste Emil alles omdat hij in slaap viel.

Voor mijn verjaardag in april plande F. een verrassingsweekend met een overnachting in het Radisson Blu Hotel in Spa, omdat ik al lang eens in peignoir de lift naar het zwembad wou nemen én een overnachting en bijhorende wandeling in de prachtige Voerstreek.

In het najaar logeerden we in een trein.

We gingen naar Bokrijk.

En ook naar het domein van Han-sur-Lesse.

Voor Emils verjaardag trakteerden we hem op een koude Eftelingdag waarop ik een hele dag handschoenen droeg en bijgevolg weinig foto's nam.

We leerden dit jaar ook dat, wat Emil betreft, ijsjes altijd een lifesaver zijn! Altijd.

En last but not least, mocht ik voor de derde keer meter worden, van mijn neefje Mats.

Er waren ook nog veel bezoekjes aan de Zoo (ecocheques well spent), redelijk wat heerlijk kinderloze tijd met de man van mijn leven en uitstapjes met mijn mama, met of zonder de kindjes (wat eigenlijk altijd resulteerde in goed eten en goed drinken).

In 2018 dus meer van dat en liefst ook een paar gezellige binnenzitdagen. Rustig binnen blijven, werkpuntje voor onze onrustige kroost in het nieuwe jaar.

En aan al wie hier kwam lezen in 2017, een hart vol dankbaarheid en drie zelf te kiezen wensen voor 2018!

Koukleumen in de Winterefteling

Afgelopen zondag werd Emil vier jaar. Dat moest gevierd worden, vonden wij. Naast het jaarlijkse familiefeestje en ons grote cadeau (een loopfiets) wilden we hem ook nog trakteren op een dagje Efteling. Het is te zeggen, ik wilde eigenlijk al lang eens naar de Efteling en toen ik zag dat kinderen tot en met drie jaar gratis toegang hebben, was het gewoonweg het moment.

We lieten Marie logeren bij moeke, want met haar 18 maanden zou ze de Efteling best leuk vinden, maar dan zaten we weer vast aan een buggy en dutjes die dan werden overgeslagen. Nee, daar hadden we geen zin in. Bovendien had Emil ook wel eens recht op een dagje exclusieve aandacht van mama en papa, voor zover hij die anders al niet opeist (ahum). Als Marie bijna vier is, mag zij ook eens met ons mee. Eerlijk is eerlijk.

Om wachttijden aan de attracties te vermijden, lieten we Emil een dagje school skippen en gingen op een vrijdag. Wat eigenlijk ideaal is, want we moesten nergens aanschuiven. Zelfs niet aan de nieuwe Symbolica-attractie, waar de wachttijd in het weekend wel eens kan oplopen tot meer dan een uur (wist de Efteling-app mij te vertellen toen ik al wat prospectie deed op voorhand). Hoe mooi is Symbolica trouwens ook niet? Ik kwam echt ogen tekort om alles te bekijken terwijl de karretjes tussen elkaar door zoefden. Hadden we niet gewacht tot bijna sluitingstijd om erin te gaan, was ik zeker nog een paar keer geweest. Je kan je rit namelijk drie keer op een andere manier doen, omdat je moet kiezen voor de muziek-, de helden- of de schattentour. Wij deden de schattentour en daarom wou Emil perse een blauwe diamant uit het economisch goed opgestelde winkeltje (bij het uitstappen). Die diamant moet nu ook mee in bed.

.

Ik had Emil op voorhand wat warm gemaakt door, telkens als de Eftelingsprookjes passeerden op Ketnet, enthousiast te roepen "Kijk, daar gaan we binnenkort naartoe", waardoor hij het altijd maar had over die pratende boom. Eerste stop dus: de pratende boom. Toen we toekwamen begon het smeltende sneeuw te regenen, dus toen we uiteindelijk bij de boom kwam, waren we een beetje doorweekt en had Emil, de koukleum, al een paar keer huilend geroepen "Ik wil naar huis!". De pratende boom, die zijn tijd nam om een verhaal te vertellen en dus duidelijk geen last had van de koude, werd dus in sneltempo bekeken (net als de rest van het sprookjesbos trouwens).

Ergens naar binnen dus, waar Emil zijn handen rond zijn curryworst vouwde om zijn vingers op te warmen (true story). Dat moet geholpen worden, want daarna werd hij weer zijn vrolijke zelf en konden we de rest van het park ontdekken. De ijsbaan van de Winterefteling bijvoorbeeld, waar Emil een paar keer in een band naar beneden kon glijden, of het supermooie Land van Laaf. De show van Ravelijn stond ook absoluut op ons programma wegens 'ridders' en 'vuurspuwende draak' en was een schot in de roos bij Emil. Wat me opviel in de Efteling is hoeveel aandacht ze besteden aan de muziek bij de attracties, want die is echt prachtig. Wel opgelet voor oorwurmen!

Ik had gedacht dat een dag wel ruim voldoende was om het ganse park te ontdekken. Maar dat was toch een foute inschatting. We moesten nergens aanschuiven (ik glipte zelfs eens alleen in de achtbaan Vogelrok waar ik meteen kon instappen), en toch hebben we niet alle attracties kunnen doen die we wilden. Niet zo erg uiteindelijk, dat geeft ons alleen maar des te meer redenen om nog eens terug te gaan. Als Marie bijna vier wordt bijvoorbeeld. Of misschien toch al wat eerder ...

Uitstapje: domein van Han-sur-Lesse

Toen we in de trein logeerden (iets dat in mijn herinnering alweer véél te lang geleden lijkt), hadden we het wilde plan in ons hoofd gestoken om eens naar het wildpark van Han-sur-Lesse te gaan. En terwijl we daar dan toch waren, waarom dan ineens niet ook eens naar de grotten? Awel ja. We waren deze herfst nog niet in de Ardennen geweest en dat is jaarlijks bijna een verplicht gebeuren. De ambtenaar in huis (niet ik) kreeg een mooie korting van de overheid als we de tickets op voorhand kochten en de kindjes waren zelfs gratis. Dat Han-sur-Lesse op een uur rijden lag van de trein was te verwaarlozen. Marie zou haar middagdutje toch gewoon onderweg in de auto kunnen doen. Wij pakten dus wat fruit en koeken bij elkaar en vertrokken.

Alleen deden we er door wegenwerken langer over dan verwacht en waren we vergeten dat Marie nooit slaapt in de auto, tenzij ze echt héél (maar dan ook héél) moe is. Dat was ze blijkbaar niet. Terwijl we onze best deden om te voorkomen dat Emil zou slapen (want die wordt altijd chagrijnig wakker na een autodut), bleef juffrouw Marie al tutterend naar buiten staren. Marie is eigenlijk altijd heel gemakkelijk in de omgang en heeft nooit last van driftbuien wegens vermoeidheid, maar tijdens onze week in de trein broedde er kennelijk iets. We voelden de bui al hangen en nadat we eerst een blik naar elkaar hadden geworpen die zei "Amaai, dat gaat hier niet goed komen vandaag!" besloten we toch om in de safarikar te springen die ons doorheen het wildpark zou rijden. Emil vond het allemaal nogal spannend en wreef op een bepaald moment zelfs in zijn handjes van contentement.

Het wildpark was dan ook prachtig. Maar echt. Ik wist helemaal niet dat het daar zo mooi was. Ok, de herfst en de zon hielpen wel een handje, maar het was echt fijn om met die kar doorheen het bos, over de berg en langsheen de open weiden te rijden. Het enige wat nog ontbrak waren een paar Brachiosaurussen en wat muziek van John Williams. Gelukkig waren er genoeg herten, everzwijnen, wolven en beren te bekijken. Er werd ook uitleg gegeven, maar dat hoorden we niet allemaal (en samen met ons de rest van onze wagon) want Marie was moe, wriemelde zich los op onze schoot en zette haar keel open. Sorry medepassagiers, soms vragen wij gewoon wat te veel van onze kindjes. Tegen het midden van de tocht werd Emil het ook wat beu (aan die aandachtspanne moeten we toch echt wat werken) en waren wij blij dat we koekjes hadden meegenomen waardoor die beide monden toch even gevuld waren.

Je zou denken dat we er na die prachtige, maar licht enerverende trip genoeg van hadden, maar we waren daar nu toch en het was nog zo vroeg. Nee, we gingen ook nog naar de grotten. We hadden de draagzak bij, dus Marie kon daarin een dutje doen. Wij sprongen dus andermaal, op een treintje deze keer, dat je tot bij de ingang van de grotten brengt. Niet lang nadat we de grotten binnengingen, gaf Marie eindelijk toe aan de vermoeidheid en deed een dutje dicht bij papa. Rust! En wederom veel ooh's en aah's, want ook de befaamde grotten van Han bleken de moeite te zijn. Emil hield mooi mijn hand vast gedurende de hele wandeling, al moest ik hem er nogal vaak aan herinneren om ook eens naar boven te kijken, want meneer was de hele tijd zijn voeten aan het bewonderen. Omdat het Halloween was, zagen we hier en daar ook een zombie en moest ik Emil geruststellen dat die mevrouw die zo hard aan het gillen was ons heus niet zou opeten (alleen 's avonds wel een theetje zou moeten drinken tegen haar zere keel ...). Tegen het einde werd Marie wakker en liet (alweer) van zich horen, en in een grot weergalmt dat allemaal zo goed. Opnieuw, sorry mensen!

We kwamen pas laat terug aan bij de trein, in het donker, met twee vermoeide kinderen en een paar pizza's die we onderweg nog in de buurt van de trein hadden gevonden en beseften dat ons dagprogramma toch net wat te hoog gegrepen was geweest.
Was het plezant? Toch wel.
Was het de moeite? Absoluut.
Gaan we nog eens terug? Zeker en vast, en dan gaan we te voet door het wildpark zodat we nog wat meer en langer van al dat natuurschoon kunnen genieten.

Soms moet je ook gewoon kiezen voor de ambitieuze weg, zelfs al is die wat hobbelig, want dat vergeet je later toch. Dan kijk je naar je foto's en denk je "Goh, dat was plezant toen hè". Het is daarvoor dat we het doen.

Logeren in een trein

De man des huizes was vroeger fan van Vlaanderen Vakantieland. Getuige daarvan enkele oude opnames die tot op vandaag nog stof staan te vergaren in de tv-theek van onze digibox. Afgelopen zomer bekeken we zo'n oude opname en toen stond Saartje op het perron van Station Racour te vertellen over twee treinstellen waar je in kon logeren. "Oh, leuk!", zeiden we toen tegen elkaar. Een week later keken we naar Met Vier in Bed en zagen we diezelfde treinstellen passeren. We besloten dat het een teken van bovenaf was en boekten diezelfde avond nog enkele overnachtingen voor tijdens de herfstvakantie.

Afgelopen week was het dus zover en sliepen we drie nachten in een omgebouwde treinwagon. Wat de sympathieke eigenaars Jo en Hilde hier hebben verwezenlijkt, is absoluut de moeite. In de trein kan je een fotoboek vinden van het traject (ha!) dat Jo en Hilde hebben afgelegd om de wagons in hun tuin te krijgen, hoe ze werden gestript, geschilderd en weer werden opgebouwd. Zo'n wagon is ruimer dan je denkt, want er zijn twee grote slaapkamers (waarvan eentje met 4 bedden voor als je veel kinderen wil meenemen) met elk een eigen badkamertje. Er is een ruime keuken, uitgerust met vaatwasmachine en combi-oven en je hoeft zelfs niet je eigen afwasmiddel en keukenhanddoeken mee te brengen (klein huisvrouwengeluk). Maar het gezelligste plekje was veruit de eetkamer, waar je jezelf kon neervleien op een treinbank en wat naar buiten kon staren. Ik heb er ook kunnen lezen, voor de volle tien minuten!

Het kan niet anders dan dat je hier een leuke tijd beleeft, want je bevindt je in een prachtige omgeving, in een gigantische tuin, met een hoogstpersoonlijke bolderkar om te gebruiken (en om kinderen in te parkeren), je kan vrij gebruik maken van fietsen (waaronder een tandem) en steps of anders kan je wel de tijd verdoen met je te verkleden als treinconducteur en het bekijken van alle treindetails in het interieur van je wagon.

De kinderen waren behoorlijk enthousiast, dus werd de step vaak uit het fietskot gehaald zodat Emil zijn overbodige energie buiten kwijt kon. Marie bevindt zich nu op die gezellige leeftijd van bijna anderhalf waarop ze alles zelf wil doen en een eigen willetje begint te ontwikkelen. Zelf willen stappen maar dan toch de andere kant opgaan, vaak vallen, al veel begrijpen maar er nog geen woorden voor hebben en bijgevolg vaak wenen. Emil en Marie trekken ook meer naar elkaar toe, wat soms mooie foto's en een paar "oooh's" van onze kant oplevert, maar het ontaardt vaak altijd in gekibbel en getrek, waardoor we zowat om de vijf minuten moeten tussenkomen. Maar het kon de pret niet voldoende drukken. Wij gaan zeker nog eens terug als er toch minstens één van onze kinderen kan fietsen, zodat we de streek nog wat meer kunnen gaan verkennen.

Emil vroeg wel de hele tijd wanneer de trein nu ging vertrekken. Het concept was hem toch nog niet geheel duidelijk. Reizen met de trein is in ieder geval nog nooit zo comfortabel en gezellig geweest als de afgelopen dagen!