Uitstapje: domein van Han-sur-Lesse

Toen we in de trein logeerden (iets dat in mijn herinnering alweer véél te lang geleden lijkt), hadden we het wilde plan in ons hoofd gestoken om eens naar het wildpark van Han-sur-Lesse te gaan. En terwijl we daar dan toch waren, waarom dan ineens niet ook eens naar de grotten? Awel ja. We waren deze herfst nog niet in de Ardennen geweest en dat is jaarlijks bijna een verplicht gebeuren. De ambtenaar in huis (niet ik) kreeg een mooie korting van de overheid als we de tickets op voorhand kochten en de kindjes waren zelfs gratis. Dat Han-sur-Lesse op een uur rijden lag van de trein was te verwaarlozen. Marie zou haar middagdutje toch gewoon onderweg in de auto kunnen doen. Wij pakten dus wat fruit en koeken bij elkaar en vertrokken.

Alleen deden we er door wegenwerken langer over dan verwacht en waren we vergeten dat Marie nooit slaapt in de auto, tenzij ze echt héél (maar dan ook héél) moe is. Dat was ze blijkbaar niet. Terwijl we onze best deden om te voorkomen dat Emil zou slapen (want die wordt altijd chagrijnig wakker na een autodut), bleef juffrouw Marie al tutterend naar buiten staren. Marie is eigenlijk altijd heel gemakkelijk in de omgang en heeft nooit last van driftbuien wegens vermoeidheid, maar tijdens onze week in de trein broedde er kennelijk iets. We voelden de bui al hangen en nadat we eerst een blik naar elkaar hadden geworpen die zei "Amaai, dat gaat hier niet goed komen vandaag!" besloten we toch om in de safarikar te springen die ons doorheen het wildpark zou rijden. Emil vond het allemaal nogal spannend en wreef op een bepaald moment zelfs in zijn handjes van contentement.

Het wildpark was dan ook prachtig. Maar echt. Ik wist helemaal niet dat het daar zo mooi was. Ok, de herfst en de zon hielpen wel een handje, maar het was echt fijn om met die kar doorheen het bos, over de berg en langsheen de open weiden te rijden. Het enige wat nog ontbrak waren een paar Brachiosaurussen en wat muziek van John Williams. Gelukkig waren er genoeg herten, everzwijnen, wolven en beren te bekijken. Er werd ook uitleg gegeven, maar dat hoorden we niet allemaal (en samen met ons de rest van onze wagon) want Marie was moe, wriemelde zich los op onze schoot en zette haar keel open. Sorry medepassagiers, soms vragen wij gewoon wat te veel van onze kindjes. Tegen het midden van de tocht werd Emil het ook wat beu (aan die aandachtspanne moeten we toch echt wat werken) en waren wij blij dat we koekjes hadden meegenomen waardoor die beide monden toch even gevuld waren.

Je zou denken dat we er na die prachtige, maar licht enerverende trip genoeg van hadden, maar we waren daar nu toch en het was nog zo vroeg. Nee, we gingen ook nog naar de grotten. We hadden de draagzak bij, dus Marie kon daarin een dutje doen. Wij sprongen dus andermaal, op een treintje deze keer, dat je tot bij de ingang van de grotten brengt. Niet lang nadat we de grotten binnengingen, gaf Marie eindelijk toe aan de vermoeidheid en deed een dutje dicht bij papa. Rust! En wederom veel ooh's en aah's, want ook de befaamde grotten van Han bleken de moeite te zijn. Emil hield mooi mijn hand vast gedurende de hele wandeling, al moest ik hem er nogal vaak aan herinneren om ook eens naar boven te kijken, want meneer was de hele tijd zijn voeten aan het bewonderen. Omdat het Halloween was, zagen we hier en daar ook een zombie en moest ik Emil geruststellen dat die mevrouw die zo hard aan het gillen was ons heus niet zou opeten (alleen 's avonds wel een theetje zou moeten drinken tegen haar zere keel ...). Tegen het einde werd Marie wakker en liet (alweer) van zich horen, en in een grot weergalmt dat allemaal zo goed. Opnieuw, sorry mensen!

We kwamen pas laat terug aan bij de trein, in het donker, met twee vermoeide kinderen en een paar pizza's die we onderweg nog in de buurt van de trein hadden gevonden en beseften dat ons dagprogramma toch net wat te hoog gegrepen was geweest.
Was het plezant? Toch wel.
Was het de moeite? Absoluut.
Gaan we nog eens terug? Zeker en vast, en dan gaan we te voet door het wildpark zodat we nog wat meer en langer van al dat natuurschoon kunnen genieten.

Soms moet je ook gewoon kiezen voor de ambitieuze weg, zelfs al is die wat hobbelig, want dat vergeet je later toch. Dan kijk je naar je foto's en denk je "Goh, dat was plezant toen hè". Het is daarvoor dat we het doen.

Logeren in een trein

De man des huizes was vroeger fan van Vlaanderen Vakantieland. Getuige daarvan enkele oude opnames die tot op vandaag nog stof staan te vergaren in de tv-theek van onze digibox. Afgelopen zomer bekeken we zo'n oude opname en toen stond Saartje op het perron van Station Racour te vertellen over twee treinstellen waar je in kon logeren. "Oh, leuk!", zeiden we toen tegen elkaar. Een week later keken we naar Met Vier in Bed en zagen we diezelfde treinstellen passeren. We besloten dat het een teken van bovenaf was en boekten diezelfde avond nog enkele overnachtingen voor tijdens de herfstvakantie.

Afgelopen week was het dus zover en sliepen we drie nachten in een omgebouwde treinwagon. Wat de sympathieke eigenaars Jo en Hilde hier hebben verwezenlijkt, is absoluut de moeite. In de trein kan je een fotoboek vinden van het traject (ha!) dat Jo en Hilde hebben afgelegd om de wagons in hun tuin te krijgen, hoe ze werden gestript, geschilderd en weer werden opgebouwd. Zo'n wagon is ruimer dan je denkt, want er zijn twee grote slaapkamers (waarvan eentje met 4 bedden voor als je veel kinderen wil meenemen) met elk een eigen badkamertje. Er is een ruime keuken, uitgerust met vaatwasmachine en combi-oven en je hoeft zelfs niet je eigen afwasmiddel en keukenhanddoeken mee te brengen (klein huisvrouwengeluk). Maar het gezelligste plekje was veruit de eetkamer, waar je jezelf kon neervleien op een treinbank en wat naar buiten kon staren. Ik heb er ook kunnen lezen, voor de volle tien minuten!

Het kan niet anders dan dat je hier een leuke tijd beleeft, want je bevindt je in een prachtige omgeving, in een gigantische tuin, met een hoogstpersoonlijke bolderkar om te gebruiken (en om kinderen in te parkeren), je kan vrij gebruik maken van fietsen (waaronder een tandem) en steps of anders kan je wel de tijd verdoen met je te verkleden als treinconducteur en het bekijken van alle treindetails in het interieur van je wagon.

De kinderen waren behoorlijk enthousiast, dus werd de step vaak uit het fietskot gehaald zodat Emil zijn overbodige energie buiten kwijt kon. Marie bevindt zich nu op die gezellige leeftijd van bijna anderhalf waarop ze alles zelf wil doen en een eigen willetje begint te ontwikkelen. Zelf willen stappen maar dan toch de andere kant opgaan, vaak vallen, al veel begrijpen maar er nog geen woorden voor hebben en bijgevolg vaak wenen. Emil en Marie trekken ook meer naar elkaar toe, wat soms mooie foto's en een paar "oooh's" van onze kant oplevert, maar het ontaardt vaak altijd in gekibbel en getrek, waardoor we zowat om de vijf minuten moeten tussenkomen. Maar het kon de pret niet voldoende drukken. Wij gaan zeker nog eens terug als er toch minstens één van onze kinderen kan fietsen, zodat we de streek nog wat meer kunnen gaan verkennen.

Emil vroeg wel de hele tijd wanneer de trein nu ging vertrekken. Het concept was hem toch nog niet geheel duidelijk. Reizen met de trein is in ieder geval nog nooit zo comfortabel en gezellig geweest als de afgelopen dagen!