Emil spreekt (nog niet) #1

Mijn mama zei het ook al dit weekend. Er is iets veranderd aan Emil. Opeens begrijpt hij zoveel meer. Woorden zijn er dan misschien nog niet, maar er worden al wel conversaties gevoerd in brabbeltaal, met intonatie en wijzende vingertjes in de verte. Soms brabbel ik wat terug in zijn eigen taaltje en moet hij daarom lachen. Ik vermoed dat ik dan grappige dingen zeg.

Maar we merken wel dat hij steeds beter reageert op de dingen die we zeggen:

• 'Gaan we iets eten? Ga dan maar in je stoel zitten'. (Loopt naar zijn eetstoel en pakt de rand vast)
• 'Ga je slapen?' (Als hij geen zin heeft schudt hij 'nee' met zijn hoofd. Als hij moe is gaat hij aan de deur naar de gang staan en zwaait naar ons. Soms laat hij dan zijn hoofdje ook rusten op zijn hand.)
• 'Waar is je bal/olifant/zebra/giraf/auto/boekje...?'. (Begint verwoed te zoeken tussen de rommel en komt terug met het juiste voorwerp)
• 'Waar is je neus?' (wijst naar zijn mond... bijna goed...)
• 'Waar moeten je schoenen?' (steekt zijn voet(en) in de lucht)
• 'Hoe moet je je haartjes wassen?' (wrijft met zijn handjes door zijn haar)
• 'Waar is de poes?' (in het grote Fiep kijkboek) (wijst de poes aan. Soms ook nog de hond... of het konijn. We werken eraan...)

Dat karaktertje van hem komt ook al naar boven. Alleen vraag ik me soms af in hoeverre de dingen die hij doet eigen zijn aan hém en zijn eigen (te ontwikkelen) interesses of eigen zijn aan zijn leeftijd. Doen/deden jullie peuters van 18 maanden dit ook:

• Een tutje (als hij dit inheeft) ruilen voor een volle fles melk.
• Naar de Lotto kijken (alleen de begintune horen is al genoeg om naar de tv te snellen, zie Instagram voor een bijhorend filmpje...).
• Voorwerpen en dieren aanwijzen in boekjes.
• Telefoneren (met zijn plastic gsm, kledingstukken, knuffels of zijn hand).
• Boterhammen demonteren, het beleg eerst opeten of er met het vingertje afschrapen, en ze met zijn mond nog eens in stukken van elkaar scheuren. Reken in het algemeen 'vuil eten' daar ook maar onder.
• Graag naar natuurdocumentaires kijken. Niets zo hilarisch als een leeuw die een gazelle aan het oppeuzelen is, haha!
• Roekeloos verkengedrag. Oh, hij is zo enthousiast, mijnheer! Van het moment dat we buiten zijn en zijn voeten de grond raken, spurt hij weg op ontdekking. Menig valpartij hebben dit weekend uiteindelijk tot 3 letsels geleid: een geschaafde knie, een geschaafde vinger en een blauw oog. En dat was allemaal voordat hij in de vijver bij mijn mama totterde. Het is anderzijds wel goed voor mijn conditie dat ik zo dikwijls achter hem aan moet hollen (maar minder voor mijn zenuwen).

Dus, hebben jullie ook zo'n brute Bernard in huis? Of kennen jullie kinderen wél angst en voorzichtigheid?

Welkom Bumba!

Het is gebeurd. Ook wij zijn van die ouders geworden die hun kind voor de tv parkeren om zelf even een moment van rust te hebben. Met Bumba. Bumba, die tot nog toe een onbekende was in ons huis en die gisterenavond spontaan applaus en lachjes van Emil oogstte. Zelfs een dansje was er niet teveel aan.

Ok Bumba, laten we dit afspreken. Je bent welkom, omdat je mijn zoon blij maakt. Hij vindt het blijkbaar dolkomisch als jij van de ene gekleurde stip op de andere springt.

Maar niet overdrijven hè. Niet teveel 'nonni nonni' en 'bumbalooo'-geroep en we gaan ook geen kleertjes kopen waar je hoofd op staat.

En ik beloof je dat je niet al te vaak moet babysitten op mijn zoon terwijl ik de afwas doe.

As we speak #1

Dit is zo'n leuke rubriek bij haar, dat ik al een tijdje met het idee aan het spelen was om die ook hier te introduceren. Et voila, mijn eerste as we speak!

Eten: Fan van De Keuken van Sofie tegenwoordig! Ik ben weer in zo'n bui waarin ik al eens iets nieuws probeer en haar recepten zijn hier al meermaals op tafel verschenen. Een lekkere tomatensoep bijvoorbeeld, of ribbetjes met komkommersalade en aardappel in de schil, cannelloni met spinazie en gerookte zalm, bulgur gemend met veldsla of een heerlijke couscousschotel. Hmm, meer inspiratie van oa. Sofie is te vinden op mijn Pinterest.



foto's: vtm.koken.be

Opvoeden: Van verscheidene mensen hoorde ik al dat ze bij hun eigen kinderen de leeftijd tussen 1 en 3 het moeilijkst vonden. Mij leek me dat in het plattebabytijdperk een heerlijke periode want je kindje kan dan lopen, spelen en begint zijn eigen persoonlijkheidje te ontwikkelen. Ik had gelijk, het is een heerlijke periode, maar de anderen hadden ook gelijk, want het is ook niet gemakkelijk. Iets willen doen, maar niet mogen, kan in een heftige huilbui resulteren: het afwassponsje dat hij niet in zijn mond mag steken, afval dat hij niet mag ronddragen of eten dat hij niet in zijn bekertje mag gooien. Of toen ik met Emil naar de Auto 5 ging en een halfuur moest wachten. Meneertje vond het voorziene speelhoekje niet interessant genoeg en liep algauw door de winkel, liet bijna een grote doos op zijn kleine hoofdje kantelen en was niet weg te slaan bij de trap naar de kantoren.

Hij mocht geen eten in zijn drinkbekertje gooien...

Hem in de richting sturen die ik wil leidt dan onvermijdelijk tot een tierende peuter op de grond (ja, ik had ze al wel eens gezien in de supermarkt, die mama's en die tierende peuters op de grond, nu ben ik één van hen!). Grappig, dat ook wel. Gelukkig blijven die momenten nog vrij beperkt. Hij houdt zich nog in voor zijn "terrible two's" denk ik. In ieder geval, op deze leeftijd is Emil een ongeleid projectiel. Als je hem op de grond zet weet je niet in welke richting hij zal gaan, hoe snel en wat hij onderweg allemaal zal meeplukken uit kasten, dozen of winkelrekken. Het woordje "nee" vindt hij vooral heel erg grappig, dus met een peuter die niet terecht te wijzen valt, wordt er hier veel 'achterna gehold'. 

Lezen: Een hele tijd ben ik nogal kieskeurig geweest als het op boeken aankwam. Na een paar echt goede boeken te hebben gelezen, wou ik enkel maar boeken lezen die me datzelfde gevoel konden geven. Maar toen zat ik enkele maanden in een boekenclub en werd ik gedwongen eens iets anders te lezen en dat is zo goed als een openbaring voor me geweest. In die boekenclub zit ik (voorlopig) niet meer, ondanks dat het allemaal heel toffe madammen waren met gelijklopende interesses. Maar door in de boekenclub te zitten had ik opeens weer zoveel zin om te lezen en ik kwam maar niet voorbij onze 'verplichte' lectuur. Het leverde me wel een profiel op op Goodreads en heeft me ertoe gebracht om lukraak een boek te kunnen kiezen uit mijn overvolle en grotendeels ongelezen boekenkast. Momenteel lees ik "Het winterpaleis" van John Boyne, die al zeker 5 jaar ongelezen in mijn kast stond. Volgende boeken op mijn leeslijstje zijn "Unconditional parenting" van Alfie Kohn en "De vrouw die blijft" van Ann Thijssen.

Opruimen: Een gevolg van dat ongeleid projectiel hier in huis. Nadat we hem hebben 'losgelaten' in de badkamer, de living of de keuken, is het hier totale chaos. Dvd's uit de kast, auto's onder de zetel, pampers op de grond, slabbetjes uit de mand. Of zoals F. me deze week stuurde in een mailtje tijdens het werk: "Als je vroeger thuis bent dan mij, er drijft iets van plastic in de wc en zijn fysiologisch water zit in de luieremmer." Zo, van die toestanden... Ik vind dat gerommel allemaal niet zo erg, maar bijgevolg wordt er hier wel vaak opgeruimd.

Blij met: de decoratie van Hema in mijn paasboom, mijn kaarsenhoudertjes en vooral mijn bijzettafeltje uit de Blokker van de nieuwe Libelle-collectie.

Hoe gaat het nog met ...?

... mij?

Als blogger weet je dat je niet zo goed bezig bent als mensen je beginnen vragen "En, hoe staat het met je blog? Ga je binnenkort weer schrijven?". Alsof ze ook meteen vragen "En Evi, hoe gaat het nu met je? We horen niet meer zo veel van je. Alles ok?". Laten we zeggen dat mijn blog een periode van rouw moest meemaken, zoals ook ik mijn periode van rouw nog steeds aan het doorworstelen ben.
Met mooie dagen, intens gelukkige momenten met Emil en vrolijke intermezzo's met vrienden en collega's tot overpeinzingen over herinneringen, tranende ogen in de tram en lange huilbuien in het halfduister van onze slaapkamer.

Maar ik kan jullie geruststellen, het gaat goed met me. Er staat zelfs een paasboom op mijn kast! Want nu meer dan ooit, besef ik dat het de kleine dingen in het leven zijn die me plezier geven en waar ik van moet genieten.

... Emil?

Emil is ondertussen al 15 maanden en is van een rustige baby plots in een vrolijke peuter veranderd die door het huis springt, de dvd's uit de kast laadt, met auto's speelt, kiekeboe doet (en daar zelf ongelooflijk hard om moet lachen). Stappen doet meneer al sinds zijn eerste verjaardag en hij wandelt het liefst ook al helemaal van de crèche naar huis, want dan kan hij in de voortuintjes van de huizen lopen en eens bij andere mensen op de deur gaan kloppen. In de handjes klappen en stampen met de voetjes is ook al zo'n klassieker geworden en als hij iets wil, gaat dat vingertje omhoog en zegt hij "kè?". Peuters weten heel goed wat ze willen (en vooral niet willen), dus dat vingertje gaat hier vaak omhoog. Ik vraag me af wanneer de drang om dat kleine schattige meneertje op te eten van liefde weer wat minder wordt, want ik vind het zo verwonderlijk om hem elke dag te zien bijleren. Amaai, genoeg stroperige moederliefde, ik zal u nog eens wat foto's laten zien!

... de borstvoeding? 

De langvoeder is niet meer... Toen ik borstvoeding gaf had ik nooit een langetermijndoel voor ogen. Eerst wilde ik gewoon borstvoeding geven tot ik terug ging werken, maar toen het zover was wou ik nog niet stoppen, dus ging ik gewoon door. Tot zes maanden misschien, want dat werd overal zo aangeraden. Maar toen Emil dan zes maanden was en vaste voeding er langzaamaan bijkwam, was ik de borstvoeding zo gewoon en kostte dat ook geen enkele moeite meer dat ik er gewoon mee doorging tot ... "we zien wel". Met een dipje rond maand 9 dat ik weer overwon, ben ik uiteindelijk heel geleidelijk gestopt tegen Emil's eerste verjaardag. De maand voor zijn verjaardag ging het dan opeens veel slechter met mijn papa en wou ik zoveel tijd als kon met hem doorbrengen waardoor de borstvoeding steeds vaker vervangen werd door flesjes en het allemaal wat uitdoofde, eigenlijk zoals ik altijd had gewild dat het zou gaan. Emil had er vrede mee, ik had er vrede mee, het was mooi geweest. Schone herinneringen, dat wel!

to be continued... (beloofd!)

Stilte na de storm

Het is stil hier op mijn blog. Het weerspiegelt goed de stilte die plots mijn leven is binnengedrongen. Het is nu al meer dan anderhalve maand geleden dat mijn vader is overleden. Mijn. Vader. Is. Er. Niet. Meer. Wat vreemd om die woorden te moeten schrijven. Het kwam niet onverwacht en op een bepaalde manier konden we wel 'afscheid' nemen, maar toch ook weer niet echt.

Terwijl iedereen zich opmaakte voor de feestdagen, cadeautjes begon te kopen en kerstmenu's aan het plannen was, moest ik Emils eerste verjaardag vieren zonder zijn grootvader. Mijn papa's 60ste verjaardag in december had een groot feest kunnen zijn, maar die dag was er enkel leegte. Ik vraag me af of de kerstdagen ooit weer de glans zullen krijgen die ze ooit hadden.

Meestal gaat het goed met mij. Mijn papa is altijd in mijn gedachten, maar op een vredige manier. Het is bizar hoe je toch kan blijven doorgaan terwijl je zo'n verlies hebt geleden. Je moet wel, maar je kan dat ook. Dat had ik nooit gedacht.

Verdriet komt in golven en gemis kan mij opeens overvallen. Altijd als ik alleen ben. Een paar weken terug stond ik in de Brico, waar mijn papa zo vaak kwam, en stond ik opeens te huilen tussen de schroeven. Ik had geen idee wat ik precies nodig had en besefte dat ik niet, net als vroeger, even kon bellen. Mijn papa zou me een ellenlange uitleg over schroeven hebben gedaan waar ik niets van zou hebben begrepen, waardoor ik dan uiteindelijk nog niet zou weten wat ik nodig had. Maar nu was er niets. Geen stem, geen uitleg, geen papa.

Dat overkomt me wel op meerdere momenten. Dat ik de impuls heb "oh, dat moet ik even aan ons vake vragen!" tot ik meteen besef dat dat niet meer kan. Een lijstje opsommen van die momenten zou hiervan een te lange blogpost maken. Het besef dat hij er niet meer is kan me plots ook overvallen als was het de eerste keer dat ik het hoor. Beelden van vroeger en van net voor zijn dood spoken altijd door mijn hoofd en door elkaar, alsook de laatste woorden die ik hem verstaanbaar hoorde zeggen toen ik zijn kamer binnenkwam ("Dat is mijn dochterke").

Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt of de randjes tenminste minder scherp maakt en daar geloof ik ook in. Er zal altijd een lege plaats blijven aan de tafel, maar ik hoop dat de pijn tenminste wat draaglijker zal worden. Het is dus wachten, wachten op de tijd.