vrijdag 24 september 2010

koffiemond

Mag ik even een vriendelijke oproep doen aan mijn koffiedrinkende medemens? Dank u voor uw aandacht...
We drinken allemaal wel eens graag een tasje koffie. Als we een dipje hebben, als we het gevoel hebben dat we wat moe worden of als we gewoon iets willen drinken dat lekker bij ons stukje chocolade of ons koekje past, dan smaakt zo'n kopje koffie wel. Maar mag ik u er attent op maken, lieve koffiedrinker, dat u van koffie zowaar een koffieadem krijgt?
"Een koffieadem" vraagt u?
Ja, een koffieadem! Als u tegen me praat, nadat u zelfs maar één slok van uw kopje gedronken hebt, dan ruikt uw adem al naar koffie. Ja echt hoor! Misschien was u zich daar niet van bewust, maar het is wel écht zo. Nu kan ik wel genieten van de geur van verse koffie, als ik een gezellige "oma-tea-room" binnenkom, maar niet als die geur vanuit uw mond komt.
Mag ik u daarom vriendelijk verzoeken om, als koffiedrinker, altijd wat muntjes te voorzien zodat u na elk kopje koffie uw mond weer fris kan maken? Dat zou ik ten zeerste appreciëren...

zondag 19 september 2010

Eeuwige piekeraar

Ik pieker. Het is geen geheim, want vele mensen weten dit. Ik pieker over alles. Nu moet ik wel zeggen dat dat piekeren de laatste jaren drastisch is verminderd. Waar ik vroeger ook piekerde over kleine, onbelangrijke dingen, merk ik dat die kleine dingen me niet zo veel meer deren. De grote dingen, daar pieker ik nog wel eens over. Dan pieker ik over zaken als "waar wil ik met mijn leven naartoe?", "Wat is mijn doel?", "Wat wil ik doen?". Vragen over het leven. Belangrijke vragen dus. Maar meestal kan ik zelfs zulke dingen ook goed relativeren. Terwijl ik in stilte nadenk over die grote vragen, geniet ik van de kleine dingen van het leven en probeer ik zaken te zoeken waar ik mezelf in kan verliezen. Dank u wel piano en naailessen.

Maar als er dan verandering komt. Oh hemel, dan sla ik weer helemáál aan het piekeren. Want zie je, ik hou niet van verandering. Ooit schreef ik een kort verhaaltje over een wat oudere dame die niet van verandering hield. Toen ik haar beschreef, deed ik dat met lichte spot, en hoewel ik dat personage lichtjes baseerde op iemand die toen mijn pad had gekruist, besef ik nu dat het personage meer op mezelf lijkt dan op die mevrouw in kwestie.

Verandering is akelig. Ik snap niet hoe sommige mensen doorheen grote veranderingen in hun leven kunnen walsen. Zij verhuizen, zij beginnen te werken, zij veranderen van job, en als je hen vraagt: "En, hoe gaat het met je?" zeggen zij spontaan en in gehele vreugde: "Het gaat gewéldig met me."
Toen ik vorig jaar verhuisde uit het ouderlijke huis was dat een heugelijk gebeuren. Ja, nu kon ik eindelijk een appartementje inrichten, en kon ik zélf bepalen welk eten er op welk tijdstip van de dag op tafel kwam. Maar toen ik eenmaal in mijn nieuwe huisje zat, kon ik alleen maar denken: "Ik wil terug naar huis!"

Nu heeft dat akelige kreng Verandering mijn leven weer helemaal overhoop gehaald. Ik besef dat ik meer van routines hou dan ik eigenlijk dacht. Weg met de routine, binnen met (geloof het of niet) ware paniekaanvalletjes! Tjee, wat ben ik toch een moeilijk mens...

Ik hou niet van verandering. En dat zal nooit veranderen.

zaterdag 18 september 2010

Stof, stoffer, stofst


Dit zijn ze dan, de stofjes waar ik, als groentje op de naaimachine, spoedig een draagtas uit zal moeten fabriceren. Het resultaat valt hier hopelijk binnen enkele weken te bewonderen.
Als ik al die blogs zie met patroontjes en mooi afgewerkte knuffels, rokjes, mini-jurkjes voor de kindjes, ga ik groen zien van jaloezie, maar beginnen mijn vingers toch ook al te tintelen om er nu eindelijk eens zélf aan te kunnen beginnen! Bij deze, in de startblokken...klaar...vertrekken maar!

woensdag 15 september 2010

Een dag in verrassende vrede.

Vreemd dagje vandaag, mijn laatste dag bij Standaard Boekhandel. Ik was al blij dat ik een blauwe hemel en een zonnetje zag toen ik deze ochtend de deur uitstapte. Dat grijze weer van gisteren was behoorlijk deprimerend! Zeker ook omdat mijn haar vies begon te worden, en ik door die drukkende "non-warmte" behoorlijk begon te zweten in mijn wollen jurkje.

Maar genoeg over gisteren. Toen voelde ik me maar neerslachtig en nerveus voor wat nú voor me ligt.
Vandaag voel ik me verrassend vredig. Mijn afscheidsfeestje van gisteren heeft mij ook echt een gevoel van afscheid en "dank-u-wel-ik-moet-nu-gaan-het-was-heel-fijn" gegeven.

Wat klanten helpen, telefoons opnemen, nog een laatste keer door de boeken snuisteren, en dat alles met wat rustgevende muziek op de achtergrond. Ondanks de minieme winkelbezetting was dit een dag zonder stress en zonder al te veel collega's die langslopen en in hun vlucht roepen "laatste dag vandaag hè?!". Ondertussen heb ik van zowat iedereen al 3 keer afscheid genomen. Niets zo vervelend als uitgebreid afscheid nemen van iemand en succeswensen uitwisselen, om die persoon de volgende dag gewoon weer tegen te komen. Want wat gezegd moest worden is gezegd, dus wat valt er nu nog te zeggen?

Niet dat de vrede van vandaag me minder nerveus maakt voor morgen. Mijn éérste dag, bij Standaard Uitgeverij. Ik heb angsten waarvan ik horen zeggen heb dat het normaal is dat ik ze heb (zoals "Gaat mijn nieuwe werk me bevallen?" "Zullen mijn nieuwe collega's mij wel leuk vinden?"). Normale angsten dus, die echter niet minder worden omdát ze normaal zijn.
Ik ben dus klaar voor een avondje breinloos vertier. Lange leve VT4!





maandag 13 september 2010

Hoe ik toch nog dingen afgewerkt krijg


Voor mensen die er al lang op wachten (niemand denk ik) ... Hij is er eindelijk! Vanaf heden is het fotoboek van onze reis naar Finland en Sint-Petersburg een feit. Ik ben echt erg blij met het resultaat (met dank aan de niet geringe bijdrage van Albelli Fotoboeken). Bovendien is ook ons filmpje eindelijk volledig gemonteerd geraakt en ook nog eens op DVD gebrand. Wie deze documentatie in levende lijve aan inspectie wil onderwerpen, geeft maar een seintje. Maar wellicht zal ik het sowieso onder je neus duwen de volgende keer dat ik je zie... Alvast mijn excuses voor een lichte opdringerigheid...

zondag 12 september 2010

Kleine meisjes worden groot




Omdat mijn nichtje maar één keer 2 jaar wordt, waag ik mij (uitzonderlijk) aan een streepje poëzie.

Als vlindertjes slapen,
en sterren ontwaken,
ben jij de mooiste en helderste Ster.
Die fonkelt en schittert,
en goudkleurig glittert,
die waakt over ons in de donkere nacht.

Dus daarom een kusje
(en wie weet wel een zusje?)
voor een heel bijzondere meid.

Gelukkige verjaardag Sterre!
xxx