Een weekje zonder ...

Tijdens de zomer doe ik mee met de Miss Pixie Perfect?-blogchallenge. Het leven is ook al goed als niet alles even gesmeerd loopt, maar er is altijd ruimte voor verbetering, nietwaar? Elke week een andere uitdaging dus om te proberen dichter bij de perfectie te komen. Afgelopen week deed ik voor het eerst mee, omdat we eerder deze maand op vakantie waren. Maar dus...

De challenge

Iedereen heeft een paar slechte gewoontes: te veel koffie drinken, te veel snoepen, te veel social media ... De mijne is absoluut Suiker. Met een hoofdletter ja. Want ik eet en drink er veel te veel van. Een dag niet gesnoept is een dag niet geleefd en dat spoel ik dan nog het liefst van al door met een lekker glas frisdrank. Cola, bij voorkeur. Maar in de zomer mag dat ook Gini zijn. Of Sprite. Of Fanta.

Toen we de uitdaging kregen om eens een weekje zonder onze zonde te leven, wist ik dus meteen dat ik de frisdrank zou schrappen. Mocht ik het helemaal tot het uiterste hebben gedreven, had ik meteen alle suiker geband, want in mijn koffie en thee doe ik dat namelijk ook. Maar ik kwam pas uit vakantie, dus wou mezelf niet al teveel kwellen. Een weekje geen frisdrank dus. Maar enkel water. Of koffie of thee (met suiker, oeps)!

Nu heb ik met water echt geen probleem. Ik drink best graag water. Op het werk drink ik s'ochtends wel een koffie, maar de rest van de dag drink ik alleen maar water (en veel) en dat smaakt me dan ook wel. Maar thuis grijp ik nogal snel naar de fles frisdrank om mijn dorst te lessen en vaak blijft het ook niet bij één glas. Tijd voor verbetering!

Hoe ging het?

Verbazingwekkend goed eigenlijk. Ik had verwacht dat ik toch zeker op dag drie al lichte ontwenningsverschijnselen zou vertonen. Maar de hoofdpijn en trillende handen bleven uit. Zelfs tot op vandaag (dag 7). Er waren uiteraard wel momenten dat ik eens vol verlangen naar de colafles keek en momenten waarop ik dacht "Zo'n cola zou nu toch erg goed smaken." Maar ik ben eraf gebleven.

Toen ik over mijn uitdaging sprak met een paar mensen in mijn omgeving besefte ik dat ik, met mijn dagelijkse frisdrankconsumptie, de uitzondering ben en niet de regel. Sommige mensen hebben zelfs geen frisdrank in huis (stel je voor) en drinken dus gewoon water, koffie of thee als ze thuis zijn.

Deze week dronk ik dus enkel water, maar ook meer koffie (mét suiker) dan anders. Al kan dat ook te maken hebben met het feit dat ik nog erg moe ben van onze vakantie (een vakantie met kinderen staat NIET garant voor een uitgerust gevoel) en dus een hoge koffienood voelde.

Ik dronk ook meer thee (ook met suiker dus). Maar dat kan dan weer te maken hebben met het feit
dat ik in Denemarken een erg lekkere appel-cranberry-thee kocht en in Zweden een mooie theetas. Of mss lag het toch aan die suiker die ik in mijn koffie/thee kieper? Ik laat het in het midden ...

Hoe voel ik me nu?

Beter! Na dag 2 al voelde ik me minder opgeblazen en ja, minder dik. Die gas in de frisdrank doet duidelijk wat met me. Of het kilogewijs al iets heeft veranderd kan ik niet zeggen omdat ik begin deze week niet op de weegschaal ben gaan staan. Maar het is het gevoel dat telt, toch?

Het ging zelfs zo goed deze week dat ik heb besloten om het nog wat langer vol te houden en zelfs om vanaf morgen te proberen de suiker in mijn koffie/thee af te bouwen (en misschien zelfs wel helemaal te bannen). Naar een volledig suikerloos leven zie ik mezelf wel nooit gaan, maar minderen is absoluut wel een doelstelling. En dan maar te hopen dat ik niet terug herval voor de verleiding eens ik terug frisdrank begin te drinken.

Water op zich wordt op de duur toch ook wel wat saai, dus misschien experimenteer ik nog met het toevoegen van subtiele komkommer- of muntsmaak, al ben ik nogal van het luie soort, dus ik zie het nog niet meteen gebeuren...

Challenge geslaagd? Ik dacht het wel!

Dag 13 en 14: Tirpitz-bunker, ARoS en Moesgaard museum

Begin juli zagen we op deredactie.be een filmpje over een nieuw museum aan de Westkust van Denemarken. Een bunker daar, die door de nazi's werd opgericht als deel van de Atlantikwall verdedigingslinie, werd hier omgetoverd tot een museum. Met een historicus gefascineerd door de Tweede Wereldoorlog in huis, moesten we daar dus absoluut naartoe.

Het museum is een supermoderne constructie met veel glas, ingebed in de duinen. Op zich is het gebouw al erg fascinerend. Er is een expositieruimte gewijd aan amber en eentje aan de Vikingen. Slechts een klein gedeelte handelt over de oorlog en er is een ondergrondse tunnel naar de bunker waar het eigenlijk allemaal om draait. Bij het begin van je bezoek krijg je een audiogids waarmee je overal in het museum punten op de muur kan aanraken voor een beetje uitleg. Die is altijd kort genoeg, zodat je er zelfs iets van kan meepikken als je een overenthousiaste kleuter hebt meegebracht. Je merkt wel dat het museum nog niet zo lang open is, want ze moeten zich daar nog wat beter organiseren aan de kassa en aan de toog en wat stressbestendiger worden. Ik vermoed dat ze daar een beetje overrompeld worden, want het was er ook best druk.

Na het bezoek aan het museum reden we nog door naar Blåvand, een klein (erg druk) badstadje. Niet om er te flaneren over de boulevard, maar wel voor de bunker mules op het strand. Ik had die benaming zien staan op Google Maps en er wat foto's van gezien, dus we waren geïntrigeerd. Emil wou al meteen met zijn voeten in het water, liep zijn resterende energie eraf en Marie at een handjevol zand. Het was één van die heerlijke momenten waarop niets hoeft, alles mag en alles klopt. 

Vandaag stonden er nog twee musea op het programma. In de voormiddag het ARoS (Aarhus Kunsmuseum), een museum voor moderne en hedendaagse kunst. We wilden er vooral naartoe om de Rainbow Walk op het dak te doen, maar de rest van het museum was ook zeker de moeite. De regenboogwandeling was onze favoriet, maar de tentoonstelling No Man is an Island vond ik ook interessant, zeker 'Boy' van Ron Mueck, dat zelfs Emil even stil kreeg.

In de namiddag trokken we nog naar het Moesgaard museum, in de buurt van Aarhus, een museum over etnografie en archeologie. Ondanks de moderne constructie van het gebouw, dat gebouwd werd tegen een heuvel en waar je ook op het schuine dak kan wandelen, hadden we ons verwacht aan een eerder duffe collectie. Oude stenen achter glas, zoiets. Maar niets bleek minder waar. De expositieruimten waren allemaal sfeervol verlicht, er was veel interactie mogelijk, er waren geluidseffecten en muziek, videoinstallaties en zelfs wat virtual reality. Uitleg is er via koptelefoons in het Deens of het Engels, dus wat minder toegankelijk voor jongere kinderen, maar die komen al ogen tekort om alles te bekijken. Emil heeft zich in het ARoS een paar keer op de grond laten vallen uit verveling, maar in het Moesgaard keek hij zijn ogen uit en stelde ons vragen over de dingen die hij zag. Waarom een skelet geen ogen heeft bijvoorbeeld, dat zijn dingen die je moet weten ...

Voordat we ons bezoek startten aten we eerst een heerlijke burger met pulled pork in het gezellige museumcafé (echt een aanrader om daar iets te eten/drinken, al was het alleen al omwille van het mooie servies). Stephen Hawking was er ook (zijn wassen versie in ieder geval ...). 

Morgen is onze laatste volledige dag hier in Denemarken. Het zal een rustig dagje hier in het huis worden, beetje opruimen en een beetje poetsen, en we hopen ook nog wat doorheen het gezellige centrum van Vejle te kunnen wandelen. Dan zit onze vakantie er bijna op en wacht ons een lange autorit naar huis en een tussenstop in een hotel in Osnabrück. Ik houd mijn hart al vast. 

Dag 12: Legoland

Meer dan 25 jaar geleden ging ik al eens naar Legoland met mijn broer en mijn ouders. Veel herinneringen heb ik daar niet aan, maar ik herinner me wel de kleurrijke foto's die daar werden gemaakt. Toen we beslisten om in Denemarken op vakantie te gaan, wou ik dus ook absoluut naar Legoland gaan. Dat dachten zo'n tienduizend andere toeristen ook gisteren, want het was er over de koppen lopen. Toen we de ellenlange rijen aan de kassa zagen waren we blij dat we de dag ervoor online tickets hadden gekocht. Dat was ten eerste al een pak goedkoper (hoewel het toch allemaal veel te duur blijft) en ten tweede kan je dan gewoon de barcode vanop je smartphone scannen en meteen naar binnen lopen. Voor de parking moet je ook betalen, hoewel wij die dans ontsprongen zijn. Op parking 6 is er namelijk geen slagboom en stond er bij het buiten rijden ook niemand ter controle. Iedereen naar parking 6 dus! Het is niet eens zoveel verder lopen naar de ingang.

Toen we binnenkwamen in het park werden we een beetje overweldigd door de drukte. Grote massa's, ik hou daar echt niet van. Zeker niet in een pretpark waarbij je zelfs bij de toiletten lange rijen tot buiten ziet. We besloten dus om het overladen Duploland (voor de allerkleinsten, die van ons dus...) tot het laatst te houden en liepen eerst door naar het achterste gedeelte van het park. Die strategie lukte min of meer, want daar was het nog altijd druk, maar toch beheersbaarder. De attracties waarin Emil mocht gaan waren doorheen heel het park wel vrij beperkt. F. en ik wisselden elkaar af om eens met hem in een attractie te gaan en gelukkig waren dat net attracties met beperkte wachtrijen, al waren we al dat aanschuiven op het einde van de dag wel beu. We gingen zelfs ook eens met ons viertjes in de Pirate Boats, een rustige attractie in een bootje die langsheen piratentaferelen (in Lego uiteraard) vaarden. Marie vond het allemaal heel fascinerend en was behoorlijk in haar nopjes (al blijkt dat niet echt uit de foto...).

Omdat we toch weinig attracties konden doen wandelden we gewoon wat doorheen het park. Emil vond al die decoratie in Lego al geweldig en verbaasde zich er keer op keer over dat dat allemaal in Lego was gebouwd, stel je voor zeg.

Toen we uiteindelijk dan in Duploland arriveerden was het daar al wel wat kalmer, maar waren F. en ik (en Marie) compleet uitgeput. Emil zat op een Legowolk, dus die bleef maar doorgaan. Die was wel meteen geveld toen we in de auto zaten.

Was het allemaal de moeite? Ja en nee. Het inkomgeld was vrij duur (reken op 50 EUR per persoon), het was er erg druk, het is lang aanschuiven aan de attracties en het park is ook niet heel erg groot. Maar ik heb me wel geamuseerd, al was het maar om de verbazing op de gezichtjes van Emil en Marie te zien. Ook wel wat nostalgie bij het zien van dezelfde attracties waar ik als 4 á 5-jarige nog zelf heb ingezeten. Dus we hebben zeker geen spijt dat we gegaan zijn, al vond ik Playmobilland in Neurenberg, waar we twee jaar geleden naartoe gingen tijdens onze vakantie in Duitsland, nog net iets charmanter.

Kindvriendelijk?

In een pretpark is meestal alles al goed voorzien voor grote(re) en kleine kinderen. Legoland doet daar nog een schepje bovenop. Daar hebben ze verschoonruimtes voor de baby, met gratis pampers in alle beschikbare maten, verzorgingskussens bij de vleet (elk met een eigen wasbakje), gratis doekjes, desinfecteermiddel, zetels om in te zitten, een waterkoker, een microgolfoven en zelfs een relax om je baby in kwijt te raken als je je handen even vrij wil hebben.

Dag 9 tot 11: Naar Denemarken en Den Gamle By (Aarhus)

Vorige zaterdag verlieten we Zweden en trokken naar Vejle in Denemarken. Daar vonden we op het internet een mooi huis waarvan we eerst dachten dat het een vakantiehuis was, maar wat het echte woonhuis van een gezin bleek te zijn. Overal hangen hier foto's en tekeningen van de kinderen aan de muren, hangen er onbekende geuren en voel je dat hier geleefd wordt. De eerste twee dagen vond ik het wel een beetje vreemd om in het huis van iemand anders te zitten, alsof we binnendrongen in hun leven. Ondertussen spreken we al van 'ons huis', want het is hier geweldig! Gelegen tegen een heuvel met uitzicht over een meertje, witte muren, houten vloeren, Deens interieur en veel (en mooi) speelgoed voor de kinderen (en een trampoline in de tuin!).

Zondag regende het een hele dag, dus afgezien van een tripje naar de supermarkt bleven we binnen. De vermoeidheid begint bij iedereen wat parten te spelen, dus dat was even nodig. Al was het voor Emil blijkbaar niet genoeg, want de dag erna gingen we naar Den Gamle By, een openluchtmuseum in Aarhus, en bereikte hij zijn dieptepunt van deze vakantie. Hij wou niet stappen, hij wou een lolly, hij wou een ijsje, hij wou in de buggy, hij wou op onze schouders zitten ... en bij de minste weerstand waren er tranen en ook wat getier. Veel blikken van omstaanders ook, want Marie was ondertussen ook moe en kon niet in slaap geraken, dus stonden we daar met twee weners. Zucht.

Den Gamle By zelf was best mooi, maar ontzettend druk. Het was over de koppen lopen en aanschuiven om de huisjes binnen te gaan. De geplaveide wegen zijn heel charmant, maar wel een marteling om een buggy over te duwen. Je begint je reis langs huizen van voor 1900, daarna is er een stukje uit 1927 en ook een gedeelte uit 1974. In bijna elk huis kan je binnen een kijkje gaan nemen (incl. akelige poppen). Ik vermoed dat het best leuk is als je het op je gemakje kan verkennen, al moet je die andere toeristen er wel bijnemen natuurlijk.

Voor ons was het vooral erg vervelend met een tierende kleuter en een baby in een buggy, zodat we altijd om beurten eens moesten gaan kijken. Dat werden we beu, dus trakteerden we onszelf op (heerlijke) boterkoekjes met chocolade, lieten Den Gamle By voor wat het was en trokken de stad in. Het ARoS museum was jammer genoeg gesloten op maandag, maar daarvoor gaan we donderdag terug, want we willen absoluut de Rainbow Walk op het dak doen. Wordt dus vervolgd.

Aarhus is culturele hoofdstad van 2017, maar buiten de posters die we daarvan overal zagen, hebben we er verder niet echt veel van gemerkt. Ze doen blijkbaar wel concerten, maar daar heb je als dagjestoerist niet echt veel aan. Nu ja, dat hoefde ook niet echt, want we moesten de stad weer in sneltempo verkennen. Een bezoekje aan de speelgoedwinkel had Emil wel terug in een goede bui gekregen. En hij had zelfs niets afgeluisd... Hij liep doorheen de winkel en zei over alles "dit hebben wij nog niet hè?", maar liep daarna terug verder. Sterk... Hij wou wel een ijsje, maar dat vonden we niet meteen. Het was wel het perfecte excuus om hem doorheen de stad te loodsen, want we moesten op zoek naar een ijsje, ah ja! Zo ontdekten we wel de gezellige Aboulevarden, waar ze de oude waterwegen enkele jaren terug opnieuw hebben vrijgemaakt en waar nu restaurant na restaurant een gezellig terrasje aan het water heeft geïnstalleerd. Aan ons was het niet besteed, maar wie, op een mooie zomerdag, zonder kinderen (of met oudere, gehoorzame kinderen) gezellig op restaurant wil gaan, zoek niet verder, maar kom naar hier.

Observaties

• Denen zijn gezonde mensen. Je vindt hier heel vaak broodjesbars die ook een saladebar hebben, waar je een salade to go kan samenstellen. 
• Denen lijken ook een beetje beschaamd om hun industrie. De lange fabrieksschoorstenen die je hier wel vaak in het landschap tegenkomt, zijn allemaal in het blauw geverfd, om ze niet te hard te laten opvallen tegen de blauwe lucht (mocht die er zijn).
• We vonden hier in Vejle een bakker met superlekker brood. Brood dat ongesneden blijft, want dat doet de Deen gewoon zelf thuis (en dan nog liefst in van die dikke sneden). 

Kindvriendelijk?

Den Gamle By was niet echt kindvriendelijk, omwille van de geplaveide wegen dus. Ook weinig verschoonruimtes voor de baby. Ze verkopen er wel lolly's. Ideaal als omkoopmiddel!

Dag 7 en 8: Hovs Hallar en Malmö

Een beetje op goed geluk reden we naar de Westkust van Zweden. We hadden kort iets gelezen over de kliffen van Hovs Hallar, maar wisten niet goed wat daarvan te verwachten. De rotsachtige kustlijn bleek indrukwekkender dan verwacht en hoewel we Marie de hele tijd moesten dragen over steile paadjes (draagzak vergeten thuis…) was het de lange autorit meer dan waard. We hebben al wel door dat wandelen deze vakantie een beetje taboe is voor Emil, dus hebben we gewoon eventjes op de rotsen bij het water gezeten om eens goed uit te waaien. En deden een paar (mislukte) pogingen om een familieselfie te maken…

Aan de parking was er een hotel/restaurant waar we op Zweedse wijze van smörgåsbord (buffet) deden. Emil was goedgezind vandaag, maar Marie had het lastig. Voordat we vertrokken had ze nog vaccinaties gekregen en ze had (daardoor?) vandaag een beetje koorts. Op het terras van het restaurant liet ze goed van zich horen tot ze uiteindelijk, niet van haar gewoonte, van pure vermoeidheid in mijn armen in slaap viel. Soms vragen we ons af of het wel een goed idee was om met twee kleine kinderen op vakantie te gaan, want het is toch veel gedoe allemaal en echt rustig genieten zit er voor ons nu eenmaal niet in. Maar dan beseffen we weer dat dat gedoe thuis niet anders zou zijn. En thuis heb je niet zo’n mooie vergezichten…

Emil wou nog graag in het zand spelen met zijn emmertje en schepjes, dus reden we nog door naar Torekov, een piepklein kustdorpje met een haventje en een paar gezellige straatjes vol kleine huisjes. Ik blijf me erover verbazen hoe eenvoudig die Scandinavische dorpjes wel niet kunnen zijn. Dat is ons enkele jaren ook al opgevallen toen we op vakantie waren in Finland. Gewoon wat huisjes bij elkaar, 1 restaurantje, maar nergens een bakker, slager of winkeltje te bespeuren.

Op onze laatste dag in Zweden gingen we nog naar Malmö, de grootste stad hier in Zuid-Zweden (wie The Bridge heeft gezien, heeft er wellicht al eens van gehoord). We waren echter allemaal erg moe, Emil wou weer niet zelf stappen en het begon ook nog eens te regenen. Dus deden we een kort toertje, kocht ik een Engelstalige pocket om leesvoer te hebben op de (korte) kinderloze avonden en twee grote theetassen in de Lagerhaus. Aangename stad om eens een terrasje te doen of zo, maar dat lieten we deze keer dus aan ons voorbij gaan.

Observaties

• De grotere wegen hier in Zweden zijn niet (of heel zelden) voorzien van fietspaden en de kleinere straten zijn onverharde, fietsonvriendelijke kiezelwegen. Fietsers worden op een weg waar de auto's 80 km/u rijden op een smal strookje aan de zijkant van de weg gedwongen.
• De mensen hier houden van hun land. Of van vlaggen, dat kan ook. Als je langsheen de her en der verspreide rode boerderijen rijdt, zie je nagenoeg altijd een Zweedse wimpel aan een vlaggenstok wapperen.
• We zien hier dikwijls roofvogels boven de velden zweven. F. zegt dat het een rode wouw is. Ik geloof hem.
• Onze kinderen passen goed tussen het Scandinavische volk. In België krijgen we vaak opmerkingen over hoe blond onze kinderen wel niet zijn terwijl we beiden zelf bruin haar hebben. In de speeltuin valt Emil ook altijd goed op met zijn wittekop. Hier in Zweden zijn nagenoeg alle kinderen zo blond, dus wij voelen ons hier al helemaal thuis.

Kindvriendelijk?

Nope, niets nieuws onder de Zweedse zon.

Dag 5 en 6: Kopenhagen en rustdag

“Huh, zaten jullie niet in Zweden? Wat zitten jullie dan opeens in de Deense hoofdstad te doen?” Het is waar dat er volgende week nog een weekje Denemarken op de planning staat en dat het logischer zou zijn als we dán een bezoekje zouden brengen aan Kopenhagen. Maar wij zitten volgende week helemaal in Jutland, het meest linkse deel van Denemarken van waaruit Kopenhagen 2u30 rijden is. Van waar we nu zitten in Zweden zijn we maar een uurtje verwijderd van Kopenhagen, dus reden we gisteren met de auto tot in Malmö en namen van daaruit de trein naar Kopenhagen, om de dure tol op de Oresundbrug te vermijden (50 EUR enkele rit!).

Omdat we maar 1 dagje in Kopenhagen hadden was het een beetje kiezen. Het merendeel van de dag brachten we door in Tivoli, want daar vond Emil het geweldig. Wij trouwens ook. Het park is niet erg groot van oppervlakte, maar het voelt best groot aan als je er doorheen wandelt. Echt vreemd eigenlijk, zo’n attractiepark midden in de stad. Omdat alle attracties er op elkaar zijn geperst, krijg je echt zo’n ‘Rollercoaster Tycoon’-gevoel (voor wie dat computerspelletje zou kennen), waarbij je onder de spoorbanen loopt en je opeens gegil hoort boven je hoofd. Heel het park is ook erg mooi aangekleed. Zelfs de vuilbakken vallen niet uit de toon want die passen mee in het thema. Het is wel niet goedkoop allemaal. Je moet al betalen om binnen te geraken en dan nog eens per attractie. Omdat het allemaal in Deense kronen te doen was had ik er eigenlijk niet echt een goed besef van wat ik aan het uitgeven was (ai ai, mijn YNAB…).

We wilden toch nog wat van de rest van de stad zien, dus persten we nog net een paar toeristische highlights in onze dag: de klim in de Rundetaarn en een wandelingetje langs het drukke Nyhaven. Ik wilde ook nog langs de bibliotheek passeren zodat ik die ‘gitaarfoto’ kon maken die iedereen maakt. Checkt af!

De voorbije dagen waren best vermoeiend, dus lasten we vandaag (op onze eerste regendag) een rustdagje in in ons huisje. Het is een typisch rood huisje zoals je ze hier in Zweden overal ziet. Alleen jammer dat hier geen wifi is en een zeer slechte internetverbinding. Lekker back to basics zou je zeggen, maar als ik dat wou was ik wel ergens gaan kamperen in de wildernis. Zonder internet zitten is toch vooral vervelend als je iets wil opzoeken, wil bloggen of blogs wil lezen als blijkt dat het boek dat je meebracht toch niet helemaal je ding is. In de namiddag gingen we toch nog even wandelen in een natuurdomein hier in de buurt, maar dat eindigde allemaal wat in mineur toen het bezoekerscentrum gesloten bleek te zijn wegens verbouwingen, het landschap niet bijster aantrekkelijk was en Emil meerdere scènes maakte omdat hij moe was en niet meer wou stappen. Niemand heeft ons ooit gezegd dat op reis gaan met kleine kinderen gemakkelijk zou zijn…

Observaties

• Nagenoeg alle eetkraampjes die we hier zagen op de toeristische plekken verkopen, naast de obligate hotdog met knäckworst, ook altijd fruit.
• Sinds we hier zijn zagen we al heel veel dubbele buggy’s. Ik vermoed dat dat te maken heeft met het feit dat de Zweden zo lang ouderschapsverlof hebben en dat ze hun kinderen dus korter op elkaar krijgen om zo langer thuis te blijven. Zo’n dubbele buggy zou nu eigenlijk wel een gerief zijn, nu Emil het vertikt om zelf te wandelen...
  
  

Kindvriendelijk?

In Tivoli zijn er aparte verschoonhokjes voor je baby die je op slot kan doen en voorzien zijn van een verzorgingskussen, een eigen wasbakje en een toilet. 

Dag 3 en 4: Skånes Djurpark, Foteviken & Ystad

Op onze eerste echte vakantiedag na onze aankomst brachten we een bezoek aan het Skånes Djurpark, een dierenpark met dieren die je hier in het Noorden al eens in het wild zou kunnen tegenkomen: een vos, een wolf, een beer of een eland. Er is ook een Shaun-het-schaap-dorpje waar je met het hele gezin in een rode tractor kan zitten op zoek naar de ‘ontsnapte’ schapen. Hoogtepunt van de dag voor Emil want hij mocht de tractor ‘besturen’. De rest van het dierenpark was aangenaam om doorheen te wandelen, door een glooiend boslandschap. We zagen een slapende vos, een troep lynxen en een beer die in een boom klauterde. Een topdag!

Het zuidelijke deel van Zweden is lang nauw verwant geweest met Denemarken en bevat hier en daar dus ook wel wat sporen van Vikingen. Een bezoek aan het Vikingmuseum Foteviken leek ons dus een goed idee. Denk ‘bokrijk’ (inclusief verklede figuranten), maar minder groot. We bleven echter wat op onze honger zitten qua (Engelstalige) uitleg en het viel ons allemaal eigenlijk wat tegen. Op een dik uurtje tijd stonden we alweer op de parking.

Dan maar verder rijden naar Ystad, want volgens onze Michelingids is dat het meest pittoreske stadje van Zuid-Zweden. We aten er een lekker broodje en zagen wat typisch gekleurde huisjes. Ik ging ook kleren shoppen voor Marie bij Lindex, waar ze kleertjes hebben met mooie motiefjes (en betaalbaar!). Maar Emil was in de auto ernaartoe in slaap gesukkeld en werd chagrijnig wakker. Wat resulteerde in getrouwtrek aan de buggy, want hij wou erin en Marie moest eruit. Een ijsje later stond hij dan weer hyper van de suiker. We staakten dus onze sightseeing en reden terug naar onze stuga (daarover later meer).

Observaties

• Dat Zweden gek zijn op bbq werd duidelijk in het dierenpark. Elke picknickbank daar is voorzien van een ijzeren rooster waarin je een kleine, draagbare bbq kan installeren.
• In tegenstelling tot Noorwegen is Zweden best betaalbaar. De prijzen zijn echt vergelijkbaar met de prijzen bij ons. 

Kindvriendelijk?

Voorlopig nog geen verdere ontdekkingen gedaan eigenlijk. Qua kindvriendelijkheid is het niet beter en niet slechter dan in België. Ik blijf op de uitkijk staan!