donderdag 29 december 2011

10 in 11: het verdict

Het begon in januari van dit jaar met goede voornemens: als pas beginnende naaister 10 projecten tot een goed einde brengen voordat 2011 alweer voorbij zou zijn en daar verslag van uitbrengen op deze blog.
 
Dit was mijn lijstje en hoe ik het ervan af heb gebracht:

1. Een nieuwe hoes maken voor mijn naaimachine. De vorige ziet er namelijk nogal vies uit en is ook gerafeld aan de onderkant. Tijd voor vernieuwing!
Aan de hoes was ik begonnen, maar halverwege ging er iets mis waardoor het ding maandenlang in de kast bleef liggen tot ik in de zomer een gloednieuwe naaimachine kocht die in het bezit was van een stevige, plastic afdekhoes. Exit stoffen hoes richting vuilnisbak....

2. 'Iets' maken voor de nieuwe baby van een goede vriendin. Momenteel is zij nog hoogzwanger en zwijgt als het graf over het geslacht van die ongetwijfeld roze wolk van een baby. Bovendien leest zij dit hier wellicht ook, dus wat ik precies maak blijft (net zoals het geslacht) voorlopig nog een goed bewaard geheim!
Gelukt! Daarover alles hier te lezen.



3. Bovengenoemde baby heeft ook een zusje in de persoon van mijn allerliefste nichtje. Zij krijgt dit jaar een mooi jurkje van haar tante.
Gelukt! Dankzij het geweldig mooie patroon van Riet. The-making-of is hier te vinden.


4. Voor mezelf maak ik een pyama. Kort of lang, dat heb ik nog niet beslist!
Gelukt, in de naailes. Alleen jammer dat de pyama te groot is en ik de stof beugezien ben. Maar allez vooruit, hier een foto van de verrimpelde pyama.


5. Omdat het lief er al héél lang over zaagt... ook ineens maar een pyama voor hem.
Niet gelukt. De stof ligt in de kast, het patroon is klaar om wat aangepast te worden, maar toch gebeurt er niets. Misschien iets voor volgend jaar?

6. Aangezien ik in september vermoedelijk aan een tweede module in de naailes begin, hoop ik voor mezelf een rok te kunnen maken. Dus, met of zonder begeleiding, dit jaar maak ik een rok voor mezelf!
Meer dan gelukt. Na rok 1 kwamen rok 2 (rood met aarbeienmotiefje), rok 3 (blauw met witte bolletjes) en rok 4 (uit blauwe polyester mét zakken). Rok 5 (groen) is bijna klaar in de naailes en rok 6 (rood) is thuis in de maak. Verwacht u binnenkort aan een rokblog.


7. Al dat naaigeweld vraagt ook om een gezellig plekje in ons appartementje om dat allemaal te verwezenlijken. In 2011 creëer ik een gezellig naaihoekje, ook weer voor mezelf...
Gelukt! Alles mooi bij elkaar op een bureautje naast de boekenkast! Ik zou liever ooit een plekje hebben aan een groot raam met een mooi uitzicht, maar voorlopig zit ik daar goed in mijn hoekje.


8. Recent heb ik leren breien en hoewel ik niet echt het engelengeduld heb dat daarvoor nodig is, wil ik dit jaar een sjaal breien.
Niet gelukt. Breien is helaas niet voor mij weggelegd...

9. Om toch nog wat ruimte te laten voor plotse invallen, las ik hier ook één verrassingsprojectje in! U weet nog niet wat het is, ik weet nog niet wat het is. Laat het een ingeving van het moment zijn!
Gelukt. Het knisperdoekje voor Aidyn, het rokje voor Sterre, stoffen tasjes, de verschoningsmat voor de baby van de buren, ...


10. Omdat het er in 2010 niet van is gekomen, wil ik graag dit jaar wat kerstdecoratie maken voor in de kerstboom.
Euh... gelukt? Ik heb welgeteld één kerstdecoratieding gemaakt: een geborduurd gingerbread-koekje dat nu een beetje zielig en moederziel alleen in de doorgang van de salon naar de eetkamer hangt. Volgend jaar volgen er nog (misschien...).




En nu zal ik maar eens iets nieuws maken zeker?

maandag 26 december 2011

Secret Santa - De Verlossing

Twee maanden geleden schreef ik me in voor Secret Santa. Het concept is eenvoudig: bezorg iemand in blogland tegen 20 december een cadeautje via de post en ontvang er zelf ook eentje. Tja, daar móet je wel aan meedoen niet?

Toen ik de gegevens van 'mijn slachtoffer' via mail aankreeg, was ik heel enthousiast, want het was een blog die ik tot dan toe nog niet ontdekt had. Maar een cadeautje bedenken voor iemand die je niet kent (zelfs al heeft die persoon een lijstje gemaakt van dingen ze leuk vindt) was uiteindelijk toch moeilijker dan ik dacht. Het budget ligt immers ook rond de 10 euro en ik wou niet één, maar vele kleine cadeautjes geven. Stress!!

Gelukkig was er niet veel later een boekenverkoop op mijn werk, waar ik een Franstalig, landelijk interieurboek op de koop wist te tikken voor een luttele 1 euro (Jaja, bij een uitgeverij werken is wel plezant ...). Dat trof, want ik was de Secret Santa voor Nathalie, die in Wallonië woont en een tweetalige blog heeft. Toevallig hield Nathalie wel van landelijke interieurstijl, dus toen ik dat boek vond begon zich een idee te vormen in mijn hoofd.

Dit is het uiteindelijk geworden: een Kerst-verwenpakketje bestaande uit het interieurboek, een zakje Kersthee, kerstchocolade, een geurkaarsje met winterkruiden en een zelfgemaakte shopper om dat allemaal mooi bij elkaar te houden. Hopelijk ben je er blij mee Nathalie! Geniet ervan!



Toen mijn Secret Santa pakje de deur uit was, begon ik wel érg benieuwd te worden naar mijn eigen Secret Santa. Op woensdagavond ging ik met vriendinnen naar een theatervoorstelling. Toen ik terug thuis kwam, stond het lief me op te wachten aan de deur met een groot pak in zijn handen! Mijn Secret Santa was aan de deur afgeleverd! Ik kon me nog net genoeg bedwingen om eerst een foto van het pakje te maken.

Maar die verpakking werd al snel opengescheurd. Ik ben nu eenmaal niet zo'n persoon die geduldig plakbandje per plakbandje losmaakt. Het kaartje dat erbij zat had me al té nieuwsgierig gemaakt, want het zei dat mijn cadeautje in de richting van 'Scandinavisch design en boeken' was gegaan.
Het eerste wat me tegemoet kwam toen toen ik het pak openmaakte, was de geur. De geur die ik herkende van de boomhut in Frankrijk waar we deze zomer logeerden.
Toen kwamen er twee grote, houten letters tevoorschijn die ik als boekensteun kan gebruiken of gewoon ter decoratie op de kast kan plaatsen! Bedankt Ilse, ik ben er echt ongelooflijk blij mee!

maandag 5 december 2011

Druk?

Bloggers die gedurende een maand niets posten, komen daarna meestal met de booschap dat het misschien wel rustig is op hun blog, maar dat hun echte leven druk, druk, druk is. Tot vóór één week geleden was mijn leven eigenlijk niet druk. Ik had geen stressvolle dagen op het werk, had niet veel sociale verplichtingen of sprak zelfs niet echt met veel mensen af. Meer nog, ik genoot in november van een weekje vakantie met beste vriendin L., in New York. Ja, New York!
'Waarom blog jij daar dan niet over?', vraagt u zich nu misschien af. Tja, geen idee. Omdat ik er ten eerste niet van overtuigd ben dat er ook maar iemand op mijn geschrijf zit te wachten en ten tweede omdat ik er geen zin in had en er daardoor niet de juiste woorden voor vond. Mijn naaimachine stond in november ook maar te verstoffen en het huis(houden) verging hetzelfde lot.

Sinds een week wordt het wél druk, heb ik wél stressvolle dagen op het werk en spreek ik met heel wat mensen af op mijn vrije momenten. Van die vrije momenten geniet ik ten volle, maar het zijn die stressvolle dagen op het werk die in mij de drang opwekken om eens heel luid te gillen of heel hard te huilen. Of die twee gecombineerd. Ik zou hier op mijn blog de juiste woorden willen vinden om die drang met gevatte omschrijvingen de nek om te wringen en alles van me af te schrijven. Maar er komen geen woorden, er komt ook geen gegil en er komt geen gehuil. Er komt niets, alleen een onsamenhangend en cryptisch blogbericht.

Daar zal u het voorlopig mee moeten doen...

dinsdag 1 november 2011

10 geheimen onthuld

Ik kreeg van Sylvie een stokje. Nee, eigenlijk heb ik het weinig subtiel uit haar handen getrokken... In ieder geval, ik heb het en nu moet ik 10 dingen met jullie delen die jullie nog niet wisten. Hm, misschien was ik beter wat selectiever geweest in mijn rooftocht naar een stokje (ik had de inhoud van mijn handtas op tafel kunnen zwieren, zoals hier of hier), want nu moet ik 10 geheimen over mezelf prijsgeven...
Maar een stokje kan niet genegeerd worden, dus hier gaan we.

- Ik pak niet op papier. Foto's van mezelf vind ik altijd erg lelijk en ik herken mezelf er niet in. Ik zie niet dezelfde persoon die ik in de spiegel zie. Daarom zijn er ook weinig foto's van mezelf en deins ik er niet voor terug mijn hoofd eraf te knippen als ik foto's op mijn blog zet. En jullie maar denken dat ik dat doe voor de anonimiteit!

- Ik ben niet zo'n moeilijke eter en lust vrij veel ingrediënten, maar er zijn heel wat ingrediënten die ik wel lust in de ene, maar niet in een andere vorm. Zo lust ik wel graag eens een omeletje, spiegelei of zacht gekookt eitje, maar hardgekookte eitjes vliegen resoluut vantussen mijn smoskes. Chocomelk lust ik heel graag koud en dik. Warm vind ik het maar niets. Ik doe altijd melk in mijn koffie, maar van de geur van melk krijg ik spontaan braakneigingen.

- Thuis heb ik maar een klein terrasje dat ik wél zo groen mogelijk wil hebben, want toen ik nog bij mijn ouders woonde hadden we een grote tuin die mijn mama mooi aanplantte en goed onderhield (en nog steeds doet). Ik denk wel eens dat ik haar groene vingers geërfd heb, want ik ploeter graag in de grond en trek al eens graag een verdord blaadje af, maar al mijn plantjes gaan dood, omdat ik mijn interesse erin verlies als de nieuwigheid eraf is, als ze te wild beginnen te groeien of als het te koud is om het terras op te komen. Geen groene vingers dus, tenzij ik die in de loop der jaren nog kan kweken.
(Mag ik hierbij toch even vermelden dat sinds ik nieuwe plantjes kreeg van de mama halverwege september, ik nog geen enkel plantje dood heb laten gaan. Er is nog hoop!)

- Als ik een nieuw gezelschapspelletje speel, win ik áltijd de eerste keer. Daarna zelden tot nooit meer...

- Enkele jaren geleden joeg ik het lief en mijn broer de schrik op het lijf toen we in het reuzenrad op de kermis van Antwerpen zaten en ik hysterisch begon te roepen "Ik wil er uit!! Ik ga springen!!". Ik heb altijd hoogtevrees gehad, maar naartoe ik ouder word, wordt die ook erger. Ik viel bijna flauw in de lift van het Atomium (die heeft een glazen plafond!), stond met bibberende knieën op de Eifeltoren en zelfs in het Belfort van Brugge. Ik laat mijn hoogtevrees niet graag dicteren dat ik geen mooie uitzichten meer kan zien, maar in een reuzenrad, een hoge zwiermolen (de horror!!) of luchtballon krijg je mij niet (meer)...

- Ik ben verslaafd aan chips (vooral het 'Lays Baked'-assortiment) en kan zo'n hele zak chips op een half uur tijd opeten. Jawel...

- Ik aard niet goed in grote groepen mensen. Ik dreig verloren te gaan in het niets als een groep te groot wordt. Dat is gelukkig niet zo bij mensen die ik goed ken, maar als ik de mensen in kwestie niet zo goed ken, word ik onzeker en ga ik ervan uit dat niemand behoefte heeft aan mijn mening. Dus zwijg ik liever en luister (want daar kan je al veel mee leren), maar daarom sta ik in nieuwe groepen ook wel bekend als 'een stille'. Eens ik geïntegreerd ben in een groep, heb ik ook geen probleem meer met nieuwkomers. Vertrouwdheid is voor mij heel belangrijk.

- Ik kan niet tekenen en ben een beetje jaloers op mensen die dat wel kunnen. Het lijkt me geweldig als je zelf de tekeningen kan maken die je mooi vindt en mensen zelfgemaakte kaartjes kan opsturen. Ik kamp ook vaak met een gebrek aan inspiratie. Zo wil ik al lang eens zelf een knuffel maken die ik zelf 'ontworpen' heb, maar ik kom niet verder dan de ideeën die ik elders (op)pik.

- Als ik tv kijk of met een boek in de zetel zit, zit ik altijd onder een dekentje. Ja, zelfs in de zomer als het buiten 28° is.

- 'Jingle all the way' (inderdaad, met Arnold Schwarzenegger) is mijn favoriete kerstfilm...

Ik geef het stokje door aan Animuz!

zaterdag 15 oktober 2011

Handleiding: hoe maak ik een Halloweenpompoen?

Het is herfst! Een gezellige periode waarin het langzaamaan kouder wordt, de ochtenden mistiger zijn, de buitenlucht frisser ruikt, de zon lager hangt en een oranje gloed afgeeft en de bomen de mooiste kleuren hebben.

Hoog tijd dus om terras en tuin in aangepaste herfst- en Halloweensfeer te brengen. Lees hier hoe je zelf een Halloweenpompoen kan maken!

Stap 1: Het juiste materiaal

Pompoenen zijn niet zo lastig te verkrijgen als je zou denken. Wij (ik en mijn mama) vonden de onze gewoon in de Colruyt. Misschien moelijker te vinden zijn de speciale pompoenattributen die mijn mama enkele jaren geleden op de kop heeft weten te tikken. Maar geen nood, u kan best een pompoen uithollen en kerven zonder de ‘Pumpkin Masters Scrapers Scoop’…



Je kan op de pompoen zelf een gezicht tekenen, maar eenvoudiger (zeker voor zij die niet zo bedreven zijn in de grafische kunsten, zoals ik) is het om te werken met een sjabloon. Typ maar eens ‘pompoen sjablonen’ of ‘pumpkin carving patterns’ in in Google en u vindt vast wel iets naar uw gading. Ik vond mijn 'Jack the Pumpkin King'-patroontje hier. Eventueel aanpassen aan het formaat van je pompoen en printen maar.

Stap 2: Een deksel maken

Teken langsheen de bovenkant van de pompoen met potlood een cirkel, met daaraan een ‘tand’, zodat je het deksel altijd juist kan terugzetten. Bestudeer eerst de vorm van je pompoen en bepaal waar je het gezicht wil hebben. Zorg ervoor dat de tand achteraan zit! Snij het deksel dan voorzichtig los langsheen de cirkel. Je kan dit doen met een keukenmesje, of een mini-zaagje.


Stap 3: Uithollen

Een pompoen is binnenin hol, draderig en met erg veel zaden. Alle draden en zaden moeten er onverbiddelijk uit. Daarna dun je ook de wanden uit. Dit kan je doen door met de lepel langsheen de wanden te schrapen. Met het vruchtvlees kan je later lekkere pompoensoep maken! Vergeet ook het deksel niet af te schrapen. De kant waar je tekening komt, moet ongeveer 2,5 cm dik zijn.



Stap 4: Sjabloon aanbrengen

Nadat de pompoen voldoende uitgehold is, even afspoelen onder de kraan en afdrogen. Knip daarna je sjabloon uit. Je kan het sjabloon met plakband vastkleven, maar makkelijker is het papier op je pompoen te spelden.

Prik daarna langsheen de randen van je sjabloon op telkens zo’n 0.5 cm van elkaar. Werk zo je hele sjabloon af en verwijder daarna het papier.

Stap 5: Sjabloon kerven

Het sjabloon staat nu mooi op de pompoen uitgestippeld. Zaag of snij nu de delen weg. Deze stap vereist enige nauwkeurigheid en concentratie, vooral als er wat detailwerk aan te pas komt. Rustig en geduldig werken is de boodschap. Duw de te verwijderen stukjes van binnenuit voorzichtig uit de pompoen.

Stap 6: Kaarsjes branden

Spoel en droog de pompoen. Smeer hem daarna langs binnen en buiten in met zonnebloemolie of arachideolie. Hierdoor gaat de pompoen mooi glimmen en kan je hem langer bewaren. Althans, volgens de Libelle... De effectiviteit ervan zal binnen enkele weken blijken...

Plaats 2 of 3 theelichtjes in de pompoen en griezelen maar!


zondag 9 oktober 2011

De Broers van Julienne

Bron foto: Zone 03
Ik wou dat mijn broer zo lekker kon koken, dan stond ik elke week minstens één keer bij hem op de stoep. Het is echter Julienne die dat geluk heeft.
Vorige donderdag ging ik er eten met J. en M. en hoewel ik al in biologische restaurants kwam waar biologisch synoniem stond voor 'kleine porties zodat jij, beste klant, niet dik wordt', zijn de broers van julienne erg gul met hun borden. En lekker zeg! Ik had een oosterse zalmstrudel met een thais stoofpotje in kokosmelk en rijst, J. had een Marokkaanse croute (bladerdeeg gevuld met couscous) en M. had een groentenstoofpotje met pasta.
Ook om mee te nemen én vlak in mijn buurt.
Beste Julienne en broers, ik ga nog meer bij jullie over de vloer komen. Wie in Antwerpen woont (en wie niet in Antwerpen woont), allen daarheen!

Kasteelpleinstraat 45
2018 Antwerpen

Secret Santa

Blogland is geweldig! Fascinerend hoe zich een hele gemeenschap kan vormen via het scherm van je computer van mensen die je nog nooit gezien hebt, maar bij wie je wel af en toe mee mag kijken in hun leven. Hoewel ik betwijfel dat mijn eigen blog zo vaak bezocht wordt zoals ik bij sommige anderen 'de deur platloop', participeer ik graag in de activiteiten die her en der in blogland georganiseerd worden. Ik ben nog altijd volop bezig aan mijn '10 in 2011', en hier staat alweer een andere sociale activiteit voor de deur: de Secret Santa!

Dankzij de organisatie van Tess krijg je de gelegenheid om een cadeautje te maken, kopen, samen te stellen, ... voor iemand uit blogland die je niet kent. Zelf krijg je op 20 december ook een cadeautje!
Iedereen stelt voor zichzelf een moodboard samen, zodat je de persoon voor wie je iets koopt toch een beetje kan leren kennen en het is een ideale gelegenheid om ook eens wat nieuwe blogs te ontdekken.

Kerstmis is sowieso al een gezellige tijd van het jaar, en dit jaar zal het er alleen nog beter op worden! Inschrijving en moodboard zijn verstuurd, en nu is het wachten op de gegevens van mijn 'slachtoffer'.

Meeeeeerry Christmas everyone!



woensdag 5 oktober 2011

Gisteren bij de schoenmaker

Ik: "Goedemiddag, ik kom mijn handtas ophalen."
Hij: "Heeft u een bonnetje bij?"
Ik: "Ja hoor!"
*rommel in handtas, doorzoek portefeuille*
Ik: "Hm, ik vind het niet. Momentje hoor. Ik ben dit weekend net van portefeuille veranderd" (niet gelogen)
Hij: "Oei, je hebt het toch niet in de vuilnisbak gesmeten!?"
*lacht*
Ik: "Nee nee, ik heb het nog. Daar ben ik 100 % zeker van, maar blijkbaar zit het nog in mijn andere portefeuille..."
Hij: "Tja, hoe ziet uw handtas eruit?"
Ik: "Euh...bruin..."
*Hij verdwijnt in het achterkamertje en komt terug*
Hij: "Tja, ik zie wel een bruine handtas liggen, maar zonder bonnetje kan ik eigenlijk niets meegeven hè. Kan je geen merk geven?"
Ik: "Ja, ik snap dat wel hoor. Eum... het is er één van den H&M"
*Hij verdwijnt in het achterkamertje en verschijnt in het deurgat met twee handtassen*
Ik: "Ja, 't is die linkse."
*Hij opent de handtas en ziet een labeltje van H&M*
Hij: "Je hebt geluk. Er hangt een labeltje in. Maar toch, zonder bonnetje kan ik niet zeker weten of dat uw handtas is hè."
Ik: "Jaja, ik snap dat wel. Kom ik later dan terug?"
Hij: "Nee nee, dat hoeft niet. Maar allé, normaal gezien doe ik dat niet zenne."
Ik: "Ik wil het gerust later komen binnen brengen."
Hij:"Nee nee. Maar ja, normaal kan ik zonder bonnetje niets meegeven. Ik heb al gehad dat er een meneer schoenen aanduidde in het rek en hij was niet zeker hè. Alle, 't is mijn verantwoordelijkheid hè. Ik ga het nummertje toch opschrijven. Als je dan nog eens iets binnenbrengt breng het dan mee."
*Hij geeft me mijn handtas*
Ik: "Bedankt hoor! Ik zal het bonnetje nog wel binnenbrengen!"

Nobel als ik ben wil ik thuis dat bonnetje gaan halen en het hem meteen komen brengen, om zowel zijn als mijn geweten te sussen, want ik ben niet graag een achteloze klant die onverschillig omspringt met haar bonnetjes.

Ik ga naar huis, zoek in mijn oude portefeuille, in twee andere handtassen en op alle andere mogelijke plaatsen. Geen bonnetje te vinden. Tiens...

Waar is mijn bonnetje?

zaterdag 1 oktober 2011

Antwerp pickers

Ik weet niet of u digitale tv hebt, en of u dan bij Belgacom of zijn tegenhanger Telenet zit, of u dan ook bij laatstgenoemde toevallig een abonnement heeft dat 'Docu & Lifestyle' heet (let trouwens op de subtiele afkorting van het woord 'documentaire') en of u dan ook toevallig af en toe eens naar History Channel kijkt.

Indien u 'ja' kan antwoorden op alle bovenstaande vragen, bent u misschien ook wel bekend met het programma 'American pickers'. Vooral het lief is een fervente fan van dit programma waarin twee enthousiaste Amerikanen (zijn er overigens andere?) oude schuren en donkere kelders van meestal gekke, oude mannen doorzoeken op waardevolle spullen die de normale mens 'rommel' zou noemen. Zij bieden dan vaak belachelijk hoge prijzen voor deze rommel en maken er een wedstrijdje van om ze nadien te verkopen en er zoveel mogelijk winst op te maken. Een nobel doel, om die 'verborgen schatten' te redden van de vergetelheid en ze nieuw leven in te blazen.

Het brengt me bij een fenomeen dat me de laatste week is opgevallen in mijn straat. Het huis tegenover ons (dat waarin wij vermoedden dat er een illegale weedplantage huisde) werd deze week onder handen genomen en ontmanteld door enkele Poolse arbeiders. Voor de gevel staat een container waar ze al hun afval in dumpen.
Nu ben ik niet echt het type mens dat uit verveling, nieuwsgierigheid of wantrouwen (of al die dingen bij elkaar) met arendsogen en ineengedoken achter het raam de straat in tuurt, maar nu viel me op dat er wel vaak mannen voorbij die container liepen en reikhalzend hun nek boven de rand staken.

Eén man fietste weg met een kruik over zijn arm getrokken en vandaag betrapte ik iemand die aan zijn fiets een heuse kar had gebonden waar hij kabels, houten plankjes en een heuse pompbak in kwijt kon. Hoe weten die mensen dat hier een container staat? Want wij wonen midden in de stad, maar in een rustige straat, waar weinig mensen écht moeten zijn. Wat doen die mensen met al die rommel die ze uit het puin tevoorschijn halen?

Zo'n aarden kruik zie ik nog wel gebruikt worden als bloempot in de tuin, maar versleten kabels of een roestige afwasbak? Hoe zou die man zijn huis er dan uitzien? Zou zijn vrouw (alweer) kwaad geweest zijn toen hij met al die spullen thuis kwam, nat in het zweet vanwege het fietsen met volgeladen aanhangkar? Schreeuwde ze (en in welke taal) waar ze die rommel alweer kwijt moesten en dat hij eens moest stoppen met overal vanalles te gaan zoeken? Hoe zou hij dan gereageerd hebben? Boos, of schouderophalend terwijl hij zijn nieuwe spullen aan zijn collectie voegde?

Hopelijk kan hij die spullen nieuw leven inblazen en zal hij er iets aan kunnen verdienen als hij ze verkoopt. Hij heeft ze immers kosteloos verkregen! Hij heeft er geen grauwe kelder voor moeten betreden, heeft niet over een prijs hoeven te onderhandelen met een verzamelaar die er grote emotionele waarde aan hechtte. Alle winst is geheel voor hem.
Misschien moeten die American pickers ook eens in Antwerpen in de containers komen roffelen...

dinsdag 27 september 2011

Vakantie is...

Een weekje op reis gaan naar Frankrijk (Dordogne, Périgord Noir) in september is:
  • veel in de auto zitten (zeker als je in de heenweg een omweg maakt via de Franse kust);
  • veel tussenstops maken in benzinestations aan de kant van de autosnelweg. De sfeer van 'reizen' die daar hangt heb ik altijd al erg gezellig gevonden;
  • onderweg overnachten in een goedkoop Ibis-hotel en bij het ontbijt samen met het lief het interieur bekritiseren;
  • heel wat stadjes bezoeken met gezellige, nauwe Middeleeuwse straatjes;
  • uitrusten in een geweldig mooie en comfortabele boomhut;
  • beseffen dat er toch heel wat minder andere toeristen zijn in september als je de gepensioneerde, bleke Engelse toerist met opgetrokken kousen in de schoenen, fototoestel rond de nek en bijhorende pet even negeert;
  • genieten van een glaasje wijn en een olijfje en terwijl kijken naar de ondergaande zon over de vallei.
Geniet gerust even mee...






maandag 12 september 2011

Avontuur in de Colmar

Afgelopen weekend belandden L. en ik in de Colmar. We kwamen net verzadigd terug van het Stoffenspektakel in Antwerp Expo waar de cafetaria overladen vol zat met tetterende vrouwen en wij besloten gezamelijk dat we dat na al die drukte en al dat wringen aan stoffenkraampjes niet meer aankonden.

Wij hadden eigenlijk goesting in een koffie en een lekker stukske taart en wij waren beiden in de veronderstelling dat de Colmar (waar wij dus naartoe trokken bij gebrek aan andere opties in de buurt) zo'n variant was op het Lunch Garden systeem: "Bedien uzelf met onze goedkope etenswaren en passeer maar langs de kassa".
Maar zo ging het niet.

Binnengekomen in de Colmar, waar bedroevend weinig mensen verzameld waren, worden we benaderd door een kwieke medewerker die ons vol verwachting aankijkt.
Wij aarzelen, want wij weten niet goed wat wij nu moeten doen. Mogen we ons gaan bedienen? Moeten we wachten?
Het Colmarmeisje verlost ons uit ons lijden en vraagt ons "Had u gereserveerd?"
"Euh.. nee..", antwoorden wij, terwijl we elkaar vragend aankijken.
"Tafeltje voor twee? Volgt u maar."
We worden naar een tafeltje geleid en krijgen een suggestiebord voor onze neus gezwaaid.
"Kent u het systeem?", vraagt ze ons opgewekt, want ze heeft al wel gezien dat wij eigenlijk niet goed weten wat we hier komen doen.
"Euh.. nee..", antwoorden wij (alweer).
"Dus.. u kiest ofwel voor een voorgerecht van het buffet, gevolgd door een hoofdgerecht, die ziet u hier staan, of u kunt natuurlijk één van onze suggesties nemen. Of u kiest voor een hoofdgerecht en dessert. Of als u wenst kiest u voor de uitgebreidere menu, met voorgerecht, hoofdgerecht én dessert van het buffet."
"Euh..", begint L., "wij willen eigenlijk alleen maar een koffie'tje en een dessertje. Kan dat?"
Het gezicht van het Colmarmeisje betrekt en wij zien haar denken "Dat is gek..."
De aarzeling bij het Colmarmeisje trekt weg, maar met enige onzekerheid zegt ze ons dat dat wel kan, "maar dat dat wel duur uitkomt, want dan kost het toch wel 8 euro voor het dessert en de koffie is apart te betalen" (waarmee ze ons dus eigenlijk wil afraden om voor die combinatie te kiezen...)
"Ok, dank u", zeggen wij en nadat het Colmarmeisje weg is, kijken we elkaar aan in opperste vertwijfeling.
Wij willen helemaal geen spare ribs, kabeljauwhaasje of gegrilde rundsteak. Wij willen gewoon een stukske taart!

Even twijfelen wij dus of we toch niet stiekem terug naar buiten kunnen sluipen, maar daar is al een collega van het Colmarmeisje die onze bestelling komt opnemen.
"Een koffie, een thee en gewoon een dessertje aub.", zeggen wij aarzelend.
Alweer valt er lichte vertwijfeling te bespeuren op het gezicht van het tweede Colmarmeisje, maar wij zetten door en begeven ons naar het dessertenbuffet, waar wij flan, rijsttaart (zonder rijst), wit schuim en flauwe appeltaart aantreffen.

Uiteindelijk 10 euro per persoon betaald voor een koffie en een slecht dessertenbordje, maar dat kon nóg slechter. Wel één goede les geleerd: bezint eer ge de Colmar binnenstapt, want in tegenstelling tot wat de kwaliteit van het eten (althans van het dessert) doet vermoeden, is de Colmar géén Lunch Garden...

We zijn wel héél blij met onze stofjes...

zondag 28 augustus 2011

Beloning?

Nu heb ik zelf nog geen kinderen, maar wat ik wel kan opmaken uit al die opvoedprogramma's die de laatste jaren de revue gepasseerd zijn op tv, is dat het belangrijker is het goede gedrag van je kind te belonen dan het slechte te bestraffen.

Gisteren zat ik in de auto, op de autosnelweg, in mijn kleine, zwarte Corsa. Achter mij een belachelijk grote, witte jeep die in mijn gat aan 't duwen is. En dat terwijl de autosnelweg versmald is tot twee rijstroken wegens wegenwerken. Meneer de witte jeep schiet me wild voorbij en ik zie hem verder slalommen door het verkeer.

Verder op de autosnelweg, wegenwerken voorbij en ik rijd een flinke 120 km/uur. Word ik toch wel niet langs rechts (!) voorbijgestoken door een andere auto?! Dat mag wel niet hoor meneer! En dan denk ik nog terug aan die man die achter me met zijn lichten pinkte omdat ik naar zijn mening te traag reed op een vierbaansautosnelweg, waar ik op het tweede rijvak van rechts 120 reed (?), me daarna (ook langs rechts) voorbijstak en vervolgens vóór me ging rijden en op zijn rem ging staan. Of al die keren dat ik voorbijgestoken ben op een baan waar je 70 km/uur mag rijden en ik dat ook doe, maar toch nog ingehaald word door gehaaste en ongeduldige chauffeurs.
Nu geloof ik er ook wel in dat een stout kindje wel gebaat kan zijn met een straftijd in den hoek dus ik hoop dat die chauffeurs regelmatig een snelheidsovertreding in de bus krijgen.

Maar, bedacht ik me gisteren, waarom wordt die goede chauffeur (ik dus) nooit beloond? In de 5 jaar dat ik al met de auto rijd, heb ik welgeteld twee parkeerboets gekregen (tja, een mens moet zijn auto érgens zetten ...), maar daar stopt het ook. Ik houd me altijd aan de snelheidslimiet, pas op voor fietsers en ben hoffelijk voor voetgangers. Maar toch betaal ik elk jaar weer te hoge belastingen.
U ziet al waar ik naartoe wil, want het zou niet alleen de verzekeringsmaatschappij moeten zijn die zijn goede chauffeurs beloont.

Dus mevrouw de minister, waar blijft mijn beloning? Ik wil graag een overlock kopen.

vrijdag 12 augustus 2011

Liefde kan toch schoon zijn

Soms (niet vaak) doet het lief al ne keer is iets romantisch. Ik moet eerlijk bekennen dat ik al maanden niet al te subtiele hints liet vallen dat ik al zo lang geen bloemen meer in huis had gehad ("en goh... dat is wel gezellig, zo bloemen in huis hè? hè?!").
Waarop hij dan zei "Mimi (de kat) zou die toch alleen maar aanvallen en opeten."

Tja... in haar ultrajonge dagen durfde Mimi al wel eens een plant of 3 molesteren en daarmee had het lief dus altijd wel een geldig excuus.

Maar nu Mimi haar heil heeft gevonden in andere zaken (een pluchen beer van op de kermis moet het nu ontgelden...) dacht het lief dat het wel eens tijd was om dít te doen.

En ik... ik word daar blij van...



zaterdag 6 augustus 2011

in de Flow van 't leven

Vorige maand ontdekte ik het magazine Flow. Nu dacht ik vroeger eigenlijk dat dat zo'n zweverig, esotherisch boekske was over hoe het beste uit het leven te halen en allerlei onzin over de modegril die 'mindfullness' heet en waar menig auteur met pruikerig kapsel en gebleechte tanden al een boek over heeft geschreven...

Nu ja, eigenlijk is de Flow ook een boekske bedoeld om het beste uit het leven te halen én zit er een rubriek in die "Live mindfully" heet.


Maar het moet gezegd zijn dat Flow daar heel anders mee omgaat. Het behandelt thema's waar ik als mid-twintiger nu mee geconfronteerd word in het leven: keuzestress, het gevoel te zitten 'wachten' tot mijn leven zijn 'definitieve' vorm heeft aangenomen, ... afgewisseld met een boekenrubriek, geweldige adresjes op het web, een mooie vormgeving en paginagrote afbeeldingen van stofpatronen.

Toeval of niet, het begrip 'flow' viel hier enkele maanden geleden nog op het werk tijdens het jaarlijkse functioneringsgesprek. Mijn baas was er behoorlijk enthousiast over en kwam met een grafiek aanlopen waarin je jezelf moest zien te positioneren, al ware het in het vakje van de 'apathie', 'relax', 'verveling', ...
Als je 'in de flow zit', dan ben je goed bezig want dan heb je zowel veel uitdaging in je job en heb je het gevoel dat je je vaardigheden ten volle kan benutten. Laten we in het midden houden in welk vakje ik mezelf zette (het was in ieder geval niet 'in de flow'), en gewoon maar onthouden dat 'de flow the way to go' is. (Vergeef me deze flauwe, anderstalige rijm ...)

Kijk zelf maar even mee en hop, ge moest al weg zijn naar de winkel om de Flow te gaan kopen!







maandag 1 augustus 2011

Operatie 'afrip'

Er zijn zo van die dagen dat ik me al eens zorgen maak over de financiën. Dat ik me afvraag of we het einde van de maand wel zullen halen en of we toch niet teveel geld uitgeven aan eten dat daarna toch voor de helft in de vuilnisbak belandt. Ik weet wel dat het nooit zover komt dat we de laatste weken van de maand alleen op droog brood en een pot verharde choco moeten overleven. Maar elke euro die wordt uitgegeven wordt in mijn hoofd van ons totale budget afgetrokken.

Laat dit een excuus zijn voor twee daden van bedrog waar ik mezelf de laatste maanden mee heb verbaasd.

Daad van bedrog nummer 1: Op een grijze zaterdag enkele maanden geleden maakte ik een niet zo bijster interessant uitstapje naar het grote Carrefour-complex in Schoten, want onze stofzuigerbuis was stukgegaan (en dat na nog geen luttele twee jaar dienst, maar dit even terzijde...). Nu is er aan die Carrefour een Handyman, alwaar de wanhopige huisvrouw (waartoe ik mezelf op dat moment rekende) stofzuigerbuizen kan bestellen. Ik hoopte eigenlijk op een vervangstuk en had dus die kapotte stofzuigerbuis meegenomen om aan de meneer te laten zien. Maar de meneer gunde mijn verminkte stofzuigerbuis geen blik en liet me weten dat hij dat enkel in zijn geheel kon bestellen en dat dat zomaar eventjes 40 euro zou kosten. Wat eigenlijk neerkwam op 1/4de van de aankoopprijs van de stofzuiger in kwestie, waar ik niet eens bijster tevreden over ben.
Nu goed. Wanhopig als ik was, en intussen ook lichtelijk gegêneerd dat ik daar voor piet snot stond met mijn stofzuigerbuis, bestelde ik die buis en betaalde een voorschot.

Ik had ook boodschappen nodig, want een mens moet af en toe eens iets eten en drinken, dus ging ik de Carrefour binnen en stelde vast dat dat eten toch ook wel behoorlijk duur kan uitvallen.
De bankkaart werd weer bovengehaald en ook dit bedrag werd in mijn hoofd en in stilte afgetrokken van ons financiële vermogen.

Nog even de Brico binnen, want ik wou een naaihoekje maken in ons appartement en daar had ik verf voor nodig. En ineens ook een borstel en een bakje, want met verf alleen kom je niet zo ver. Na lang te staan wachten aan de mengmachine, want de meneer daar deed niet bijster zijn best om mij snel verder te helpen, werd mijn verf dan toch voor mij gemengd. Aan de kassa gekomen zette ik al mijn spulletjes op de band, maar de mevrouw daar was ook niet echt geïnteresseerd, want ze praatte lustig verder met haar collega die achter haar zat. Het bedrag van mijn rekening wordt genoemd en ik denk nog "Goh, die verf is goedkoop! Wat een meevaller."
Nu ja, tot mijn frang valt en ik opmerk dat de mevrouw mijn pot verf eigenlijk helemaal niet heeft zien staan. Hij staat hier nochtans!
Ik weet wel wat ik toen had moeten zeggen: "Excuseer mevrouw, ik denk dat u mijn verf vergeten bent".
Maar in plaats daarvan betaal ik, pak ik snel alles bij elkaar en loop achteloos, doch met een licht schuldgevoel naar de uitgang.
Daad van bedrog nummer 1 was voltrokken.

Daad van bedrog nummer 2: We spreken afgelopen maandagavond. Ik heb opeens een onbedwingbare drang om de Knipmode van mei (aankoopprijs: 7.95 euro) te gaan halen, want daar staat een rok in die ik graag eens zou willen maken. Bij het bestuderen van de boekjes in de gazettenwinkel zie ik ook een Burda Easy staan (aankoopprijs: 5 euro). Meenemen dus! Aan de kassa staat een sympathieke, jonge man. Ik heb hem al in het snuitje, want bij elke klant probeert hij een gevatte opmerking te maken. Vriendelijk, die kerel. Zo ook bij mij.
"Goh,", zegt hij, "ze kunnen die prijs nogal goed verstoppen hè!".
Ik lach, want dat is beleefd, denk ik. Ik vind hem ook oprecht sympathiek en vergeef hem even dat hij een gouden kettinkje draagt. Ik ben me eigenlijk niet bewust van de prijs van die boekjes en zie een 1.95 verschijnen op zijn kassa en denk nog "Goh, dat boekje is goedkoop! Wat een meevaller". Totale kostprijs: 7.95.
Mijn frang valt terwijl ik naar buiten loop. Hier klopt iets niet. Ik weet wat ik toen had moeten doen: terug naar binnen gaan en de fout rechtzetten! En toch ga ik niet terug. Ik maak beheerst mijn fiets los en denk "ha, daar heb ik weer mooi geluk gehad."


Conclusie: ik ben een boef. :-(

donderdag 28 juli 2011

Tuniek

Voor mijn verjaardag in april kreeg ik van twee vriendinnen dit boek.


Nu ben ik niet zo'n uitgesproken fan van tunieken, omdat ik vind dat je dat moet combineren met een mooie, strakke (althans bovenaan) jeansbroek. Laat ik nu net iemand zijn die ontzettend graag in een rok rondloopt. Een tuniek bovenop een rok is geen goede keuze, want weg is je taille en weg zijn je benen.

Tot vorig weekend had ik ook al geen enkele mooie jeansbroek meer in de kast hangen. Mijn jeansbroeken zijn héél erg verouderd! Zo verouderd dat de twee litsjes voor de riem aan de zijkanten zijn losgerukt omdat ik ze al jaren gebruik om mijn broek aan op te trekken.
Dat is heel fout...

Toch was ik al enkele maanden geleden begonnen aan een tuniek uit dit boekje, want het is zo goed uitgelegd en de foto's erin doen je al watertanden. Ik koos voor een witte tuniek met bovenaan broderie anglaise. Toen wist ik niet wat dat was, maar nu kan ik u vertellen dat broderie anglaise een soort van Britse geweven kantstof is. Stof met decoratieve gaatjes, zo je wil.

Het patroon uit dit boekje is erg eenvoudig om over te nemen en de uitleg bij het in elkaar zetten is ook erg duidelijk (mét tekeningetjes), dus ik was snel goed op weg. Ik maakte eerst een proeftuniek uit baalkatoen en maar goed ook, want ik had mijn patroon al een maatje te klein ingenomen. We zijn tenslotte geen 16 meer...

Toen ik mijn schaar in mijn witte linnen en witte broderie anglaise zette en naarstig begon aan mijn tuniek, verloor ik echter al snel mijn interesse en bleef mijn onafgewerkte tuniek wekenlang in de kast liggen terwijl andere naaiprojectjes kwamen en weer gingen.
Toen ik mijn tuniek dan eindelijk toch eens van zijnaden voorzag, en ik de tuniek paste, leek ik wel weggelopen uit een psychiatrische instelling! Dat wit flatteerde me niet en de tuniek was nog erg lang en gerafeld aan de onderkant. Teleurgeteld kieperde ik het ding terug de kast in waar het bleef liggen tot ik het meenam naar L. toen wij een heuse LAN-naaiparty organiseerden (ik met mijn naaimachine en zij met die van haar bij haar thuis.) L. zei me dat het best nog meeviel als ik het zou inkorten en het zou dragen met een lange ketting.

Volledig vertrouwend op haar oordeel, werkte ik de tuniek gisterenavond af en ik ben ontzettend blij met het resultaat. De reden tot afwerking was ook de aankoop van mijn nieuwe jeansbroek van Who's That Girl (die eigenlijk niet echt een jeansbroek is, maar gemaakt is uit stof die lijkt alsof het jeans is...).
Mijn 'jeansbroek' en mijn tuniek... die zijn voor elkaar gemaakt...


Om toch iets van kleur te hebben naaide ik er vooraan een rood knopje op. Het reserveknopje van mijn broek nota bene! Deze week vielen ook mijn allereigenste labeltjes in de brievenbus! Hoera!



eVe is geboren...

dinsdag 26 juli 2011

Ik geef (aan) Van Katoen!

Lang voordat ik er zelf aan dacht om te beginnen naaien had Annick Van Uytsel een droom: een naaischool oprichten voor jonge vrouwen in Kenya. Lang voordat ik er zelf aan dacht om te beginnen naaien stief Annick...
Er is echter een mooi initiatief in de naaiwereld en dat heet Van Katoen ('hip handwerk voor het goede doel') dat er mee voor zorgt dat Annick's droom ook werkelijkheid kan worden.

Om deze reden en ook omdat ik helemaal verliefd was op dit kleedje kocht ik via de webshop van Van Katoen het patroontje voor 'het jurkje zonder gewring'. Een jurkje met héél wat voordelen, want er zit namelijk géén rits in! Hoera! Ik geef toe dat ik na een jaar nog steeds geen deftige rits in een rok of kleedje kan naaien. Laat staan een blinde rits! Oh, de horror!

Maar dus, een kleedje zonder rits met enkel knopen dat volledig gevoerd is. Ik kan u wel vertellen dat dit kleedje me heel wat bijgeleerd heeft over 'het keerproces'. Mensen die zelf naaien weten meteen wat ik bedoel, de anderen trekken nu misschien een wenkbrauw (of twee) op. Om een kledingstuk zowel aan de binnen- als aan de buitenkant in een mooi stofje te krijgen, moeten twee stukjes stof met hun goede kant (= de kant van de tekening) tegen elkaar gestikt worden en nadien gekeerd worden, zodat de naden als bij wonder aan de binnenkant verdwijnen.

Ik vond de stoffenkeuze van hier zo geweldig mooi dat ik me naar Julija's shop en Eclips haastte en meteen dezelfe stoffencombinatie scoorde (klein verschil, want ik heb ook appelblauwzeegroene bomen!).
Twee dagen later lag dit geweldig mooie ding op onze tafel.


Een jurkje is natuurlijk heel wat mooier op model, dus toen mijn nichtje Sterre kwam logeren, wou ik haar laten poseren zoals hier of hier. Stilstaan lukte echter iets minder goed dan verwacht omdat Sterre nu eenmaal héél erg blij was met haar nieuwe aanwinst.


Misschien eens al dansend proberen ?

Of misschien heeft dit kleedje gewoon wat meer beweging nodig?


Ik vond dat dit kleedje de perfecte outfit was om naar de zoo te gaan. Ook hier hoopte ik op zonnige, zomerse foto's met een lachende Sterre in haar nieuwe kleedje, maar dat was buiten het weer geregend. Op die bewuste donderdag heeft het namelijk geen seconde, maar dan ook geen seconde gestopt met regenen. In plaats van relaxte zomerfoto's, kon ik alleen maar een foto maken van die verregende meisje bij de aapjes...


Maar 't was toch plezant!

vrijdag 24 juni 2011

Een nieuwe vriend

Mijn oude naaimachinevriend was eigenlijk van mijn mama. Toen ik vorig jaar in september begon met naailessen, wou ik er uiteraard meteen ook thuis invliegen en mijn mama had nog een oude, niet zo bijster gesofisticeerde naaimachine in de kast staan.
Ik gaf de naaimachine een onderhoud en gedurende 9 maanden waren wij best gelukkig samen. Maar toen kwam de spanning ...
De draadspanning meerbepaald. De bovendraad wou de onderdraad niet meer vasthouden en de naaimachine raakte helemaal ontregeld. Ofwel naar de naaimachinekliniek ermee, of zou ik niet toch meteen voor die nieuwe machine gaan?
De keuze was snel gemaakt nadat ik bij vriendin L. had gezien wat die nieuwe machine allemaal kon en waar mijn naaimachine alleen maar kon van dromen!

Maak dus kennis met mijn nieuwe beste vriend: de Brother NV 150!



Van mijn oude vriend heb ik afscheid genomen met deze twee laatste naaiseltjes: een rokje voor mijn nichtje en een knisperdoekje voor haar kleine broertje.





Vaarwel oude vriend, het ga je goed.



***

vrijdag 3 juni 2011

Dagelijkse kost

Ik weet niet hoe dat met u zit, maar mijn eten smaakt mij beter als ik ondertussen naar een kookprogramma kijk!

Zo, ik heb het toegegeven! Zowat elke avond eten wij vóór de televisie. Een zeer slechte gewoonte en ook niet bijster comfortabel, want terwijl ik aan de salontafel eet, zit ik op de grond, alleen ondersteund door een dubbelgevouwen dekentje.

Ik geef Jeroen Meus daarvan de schuld. Of je bent vóór of je bent tégen zijn 'Dagelijkse kost', maar dat programma is er deels de reden van dat het lief en ik om 10 voor 6 s'avonds met ons bord voor de tv gaan zitten. Terwijl Jeroen staat te koken en ik zit te eten, dan smaakt mij dat des te meer! En als hij dan zegt "Zie ne keer, da kan toch nie slecht zijn hè", dan zeg ik beamend, "nee Jeroen, dat ziet er zeker niet slecht uit!" en neem ik nog een hap uit mijn bord. Meer moet het leven soms niet zijn.

Smakelijk!



donderdag 2 juni 2011

Boekenbuit


Hoewel er geen plaats meer is in mijn boekenkast, komen er toch altijd weer nieuwe boeken bij! Hoe meer boeken, hoe liever, toch?

En dit alles voor de democratische prijs van 7 euro. Het heeft zo zijn voordelen om bij een uitgeverij te werken ...



woensdag 25 mei 2011

Mijn grote broer

"Gij en ik, binnen een uur in de voorhof!"

Een zin die in mijn jeugd wel eens tegen me geroepen werd door mijn briesende grote broer. Een ruzie tussen mijn broer en mezelf werd zo beslecht met een fysiek duel in de voorhof. De voorhof, want daar was het gras lekker mals en liet de hond geen onaangename 'pakjes' achter.

Mijn grote broer won die gevechten altijd, want hij was een jongen en drie jaar ouder dan ik. Soms durfde ik de confrontatie niet aan en riep ik luid om mijn moeke, en dan werd ik een 'klikspaan' genoemd. Liever dat dan blauwe plekken en armen die tot op mijn rug werden gewrongen.

Maar die grote broer was niet altijd gemeen. Broers en zussen zijn in de regel verplicht om af en toe eens op de vuist te gaan. Wanneer mijn broer en ik die plicht niet vervulden, bouwden we samen steden in lego, speelden we voetbal in de achtertuin (en werden daar wél af en toe verrast op één van die 'pakjes' van de hond), duwden elkaar op de schommel of keken op een zomerse vakantiedag in handdoek gewikkeld en nog druipend van het water van het zwembad samen naar een aflevering van The Love Boat (jaja ...).

Zo'n grote broer was er altijd als je hem nodig had, zelfs als je soms wou dat hij uit de buurt bleef. En gelukkig maar.

Kleine zusjes worden groot, maar grote broers zijn dat altijd al geweest. Gelukkige verjaardag grote broer!