Van 1 tot 7 oktober is het Wereld Borstvoedingsweek! Happy breastfeading en al, en promocampagnes om moeders aan het voeden te krijgen (en langer aan het voeden te houden)! Zelf geef ik het ondertussen al bijna 10 maanden zeg... Onlangs las ik in een artikel dat dat van mij al een 'langvoeder' maakt. Ik vind dat een heel vreemd woord. Het reduceert mij als mama tot louter voedingssysteem voor mijn kind en persoonlijk vind ik 10 maanden in mijn ervaring en naar mijn gevoel nog niet zo gigantisch lang. Maar ik merk dat anderen dat niet zo evident vinden als ze me feliciteren omdat ik 'het al zo lang volhoud'. Voor mij is het zo natuurlijk als zouden ze me feliciteren met mijn goed functionerende spijsverteringstelsel (dat overigens niet altijd even goed functioneert, maar daar ga ik het niet over hebben). Maar goed, ik snap wel dat ik blijkbaar een zeldzaamheid ben en dat veel vrouwen al veel eerder stoppen met borstvoeding.
Dat ik zelf zo lang borstvoeding geef en daar zo hard de voordelen van zie maakt dat ik de neiging heb erg strijdvaardig te worden pro borstvoeding. Maar zoals dat met alles is, extremen zijn ook niet goed en ik ga van nature uit altijd voor het compromis. Vrouwen stoppen immers al veel vroeger met borstvoeding om heel verschillende redenen en hoewel ik ook denk dat het in sommige gevallen te wijten is aan een gebrek aan goede begeleiding en/of doorzettingsvermogen, is het dat in andere gevallen zeker niet. Er zijn vrouwen die wél de goesting hebben om voluit voor borstvoeding te gaan en die zich wél door vroedvrouwen en lactatiekundigen laten omringen, maar die daar evenzeer (en misschien zelfs nog meer) van in de war geraken door het tegenstrijdige advies dat ze krijgen. Soms zijn de problemen ook gewoon te talrijk en is er enkel leed voor mama én baby. Als een baby zichtbaar ligt af te zien, als de mama op zo'n streng dieet moet dat ze bij wijze van spreken enkel nog droog brood (maar geen wit) mag eten, als borstvoeding alleen maar voor frustratie en verdriet zorgt, wie zijn wij dan om de mama die stopt met de vinger te wijzen en haar een schuldgevoel te geven? Elke situatie is anders en als buitenstaander ken je nooit het fijne van een situatie.
Is het dan niet meer nodig om mama's (en papa's) bewuster te maken van borstvoeding en hen aan te sporen om het tenminste te proberen? Uiteraard wel! Ik kan alleen maar toejuichen dat er zoiets bestaat als de Wereld Borstvoedingsweek en dat er winkels zijn zoals bv de Boobs 'n Burps, die zoveel meer is dan alleen maar een winkel waar ze toevallig wat kolven en borstvoedingsbh's verkopen. Maar het stigma dat mama's die er vroegtijdig mee stoppen krijgen opgelegd is zo fout en in veel gevallen onterecht. Ik geloof dat borstvoeding, naast een goede begeleiding voor en na de bevalling, ook een kwestie van geluk is. Er moeten meerdere gunstige factoren zijn om het allemaal te doen lukken: de baby moet goed aanhappen, je toeschietreflex moet er zijn, maar niet té krachtig, de productie moet goed op gang komen,.... Voor veel problemen bestaan er simpele oplossingen, maar een combinatie van problemen kan het voor mama en baby erg moeilijk maken. Ermee stoppen is voor een mama al een moeilijke (en soms pijnlijke) beslissing, dus laten we het die mama's niet extra moeilijk maken. Gaan we dat afspreken?
Eigenlijk wou ik in deze blogpost mijn eigen ervaringen met het 'langvoeden' delen met de wereld, maar mijn handen schreven opeens iets anders. Wie toch geïnteresseerd is in hoe ik de borstvoedingsperiode heb beleefd/beleef (iemand?), laat gerust iets achter in de comments en dan laat ik het je zeker weten! Niet dat ik de expert bij uitstek ben, maar het kan interessant zijn om te zien hoe iemand anders het allemaal aanpakt, niet?
maandag 6 oktober 2014
donderdag 11 september 2014
Dat het...
Dat het iets vies is, kanker, en niet alleen de kanker zelf, maar alles wat erbij komt kijken. De neveneffecten van de chemo, de beschadigingen die bestraling aanricht, infecties en ziekenhuisparanoia. Dat het vies is om langs de zijlijn te staan kijken hoe je vader van de regen in de drop valt en dat je hem bij momenten nog nauwelijks herkent. Dat het snel kan gaan opeens, van goed naar slecht en naar weer beter. Dat het zo'n invloed heeft op dierbaren en dat ik wens dat ik meer zou kunnen doen. Dat het niet altijd rainbows and sunshine is en dat ik soms niet weet hoe ik daarmee om moet gaan. Dat we de hoop niet mogen opgeven maar niet weten wat er nog allemaal op ons pad zal komen. Dat het maar snel terug beter gaat.
Labels:
gepeins
maandag 8 september 2014
Over het Blogboek en focus
Ik was er al lang op aan het wachten, op dat Blogboek van Kelly. De maand september had ik eigenlijk gereserveerd voor het aanschaffen van nieuwe kledij, want sinds mijn zwangerschap/bevalling en bijhorend blubberbuikje pas ik nu nog maar in 2/5de van mijn herst/winteroutfits, wat ronduit onaanvaardbaar is en dus dringend vraagt om keiharde oplossingen! (Sporten en diëten is geen optie, want ik maak mezelf niet graag moe en eet veel te graag...).
Soit, zonder daarop in detail te treden, ik had mezelf verboden boeken te kopen deze maand om een trui of blouse extra te kunnen kopen, maar het vlees is zwak en nu zit ik hier in bed dat blogboek te lezen. Ik heb al een paar keer luidop moeten lachen, zoals met deze zin: "Voor mij is mijn blog vaak de schop onder mijn kont geweest die ik nodig had om niet de hele namiddag te liggen ruften voor de televisie in mijn joggingbroek." Ruften, heerlijk woord en het is komisch, want herkenbaar.
Maar verderop in het boek (hoewel ik nog maar op p.50 van de 237 ben geraakt), begon ik te fronsen toen het ging om het zoeken van een focus voor je blog. Want het is iets wat ik me al een tijdje afvraag. Waar gaat mijn blog eigenlijk over? Wat voor soort blog ben ik? Waar wil ik eigenlijk over schrijven?
Deze blog is, back in the days, begonnen als oefening in het schrijven (vandaar de naam van mijn blog, 'Evi schrijft'). Ik had een boek gekocht, "A writer's workbook" met schrijfoefeningen die ik op mijn blog zou uitwerken. Een schrijfblog als het ware, als dat geen focus is! Maar van die schrijfoefeningen kwam niet veel in huis en toen werd mijn blog eerder een uitlaatklep (de dagboekblog).
Daarna begon ik te naaien en liet ik hier zien wat er van onder mijn naaimachine rolde (het label "naaien" schreeuwt in de balk rechts nog altijd het meest om aandacht), maar toen begon iedereen te naaien en werd ik dat wat beu, want anderen werden er beter in en gaven praktische tips of zelfs patronen weg, wat dan weer niet aan mij besteed was.
Toen viel het stil en begon ik een half jaar later toch weer opnieuw en toen werd dit.. tja.. wat werd dit? Wat is dit? Een mamablog vooral, denk ik. Hoewel ik veel minder prijsgeef over mijn kind dan andere mamablogs die ik lees en ik mezelf er de laatste tijd ook vaak op betrap teveel 'op de achtergrond' te blijven en mijn 'ware stem' niet te tonen.
Dus, peinzend en lezend in het blogboek bedacht ik me: ik schrijf nu eenmaal gewoonweg over de dingen die ik leuk vind of die op dat moment mijn aandacht trekken. Mijn zoon op kop uiteraard, maar ook restaurantjes ontdekken, boeken lezen, leuke spulletjes kopen op webshops en af en toe moet ik ook gewoon mijn hoofd eens komen leegmaken. Ik heb nu eenmaal niet zo één focus in mijn leven zoals vegetarisch of glutenvrij koken, design op de kop tikken, 2dehandsmeubels transformeren en als ik iets haak duurt dat soms maanden vooraleer ik aan de afwerking toekom. Een mamablog met zijsporen of zo, dat ben ik. Op zoek naar de gezelligheid in mijn/het leven.
Het is maar dat jullie het weten...
En wie zelf een blog wil beginnen of zijn/haar bestaande blog eens kritisch willen (her)bekijken, koop dat boek!
Soit, zonder daarop in detail te treden, ik had mezelf verboden boeken te kopen deze maand om een trui of blouse extra te kunnen kopen, maar het vlees is zwak en nu zit ik hier in bed dat blogboek te lezen. Ik heb al een paar keer luidop moeten lachen, zoals met deze zin: "Voor mij is mijn blog vaak de schop onder mijn kont geweest die ik nodig had om niet de hele namiddag te liggen ruften voor de televisie in mijn joggingbroek." Ruften, heerlijk woord en het is komisch, want herkenbaar.
Maar verderop in het boek (hoewel ik nog maar op p.50 van de 237 ben geraakt), begon ik te fronsen toen het ging om het zoeken van een focus voor je blog. Want het is iets wat ik me al een tijdje afvraag. Waar gaat mijn blog eigenlijk over? Wat voor soort blog ben ik? Waar wil ik eigenlijk over schrijven?
Deze blog is, back in the days, begonnen als oefening in het schrijven (vandaar de naam van mijn blog, 'Evi schrijft'). Ik had een boek gekocht, "A writer's workbook" met schrijfoefeningen die ik op mijn blog zou uitwerken. Een schrijfblog als het ware, als dat geen focus is! Maar van die schrijfoefeningen kwam niet veel in huis en toen werd mijn blog eerder een uitlaatklep (de dagboekblog).
Daarna begon ik te naaien en liet ik hier zien wat er van onder mijn naaimachine rolde (het label "naaien" schreeuwt in de balk rechts nog altijd het meest om aandacht), maar toen begon iedereen te naaien en werd ik dat wat beu, want anderen werden er beter in en gaven praktische tips of zelfs patronen weg, wat dan weer niet aan mij besteed was.
Toen viel het stil en begon ik een half jaar later toch weer opnieuw en toen werd dit.. tja.. wat werd dit? Wat is dit? Een mamablog vooral, denk ik. Hoewel ik veel minder prijsgeef over mijn kind dan andere mamablogs die ik lees en ik mezelf er de laatste tijd ook vaak op betrap teveel 'op de achtergrond' te blijven en mijn 'ware stem' niet te tonen.
Dus, peinzend en lezend in het blogboek bedacht ik me: ik schrijf nu eenmaal gewoonweg over de dingen die ik leuk vind of die op dat moment mijn aandacht trekken. Mijn zoon op kop uiteraard, maar ook restaurantjes ontdekken, boeken lezen, leuke spulletjes kopen op webshops en af en toe moet ik ook gewoon mijn hoofd eens komen leegmaken. Ik heb nu eenmaal niet zo één focus in mijn leven zoals vegetarisch of glutenvrij koken, design op de kop tikken, 2dehandsmeubels transformeren en als ik iets haak duurt dat soms maanden vooraleer ik aan de afwerking toekom. Een mamablog met zijsporen of zo, dat ben ik. Op zoek naar de gezelligheid in mijn/het leven.
Het is maar dat jullie het weten...
En wie zelf een blog wil beginnen of zijn/haar bestaande blog eens kritisch willen (her)bekijken, koop dat boek!
vrijdag 22 augustus 2014
In de schaduw van het MAS
Wat te doen op een regenachtige feestdag met een van nature rustige baby van 8 maanden die graag in zijn buggy zit? Een museum bezoeken tiens en dat kan ook in eigen stad. Vorige vrijdag gingen wij dus, niet naar het MAS, maar naar het Red Star Line Museum in Antwerpen. Het MAS is trouwens zelf ook een aanrader, al was het alleen maar om (gratis) roltrapsgewijs helemaal bovenaan van de skyline van Antwerpen te gaan genieten. In pré-babytijdperk deden wij dat altijd 's avonds als we zo'n beetje zonder doel door de stad zwierven.
Enigszins verdoken in wat nog rest van de krochten van 't Eilandje, vertelt het Red Star Line Museum sinds één jaar het verhaal van de rederij Red Star Line die ontelbare mensen met dromen van een beter bestaan de oceaan overzette. En dat vertelt het goed. Niet teveel uitleg (want dat leest toch geen kat), maar wel een heleboel persoonlijke verhalen en leuk ingekleed. Op het einde van je bezoek kan je de toren beklimmen die als een grote schoorsteen uit het gebouw rijst en een blik werpen op dat Eilandje, dat serieus veranderd is sinds de laatste keer dat ik er kwam. Zo'n schone buurt opeens en zoveel restaurantjes en zoveel toffe café'tjes! De prijzen van het vastgoed hier zijn navenant en dat beetje snobisme moet je erbij nemen... Maar een beetje flaneren kost geen geld, nietwaar?
Na het museumbezoek (en de aankopen in de museumwinkel, waaronder deze poster hierboven) gingen we nog voor koffie en taart bij de Urban Story Deli Shop. Lekkere koffie, een aangenaam decor, een wisselende kaart en kiezen aan den toog. Meer moet dat niet zijn.
Iedereen naar 't Eilandje dus, maar niet allemaal tegelijk hè.
Bron: Travel Agent Central |
Na het museumbezoek (en de aankopen in de museumwinkel, waaronder deze poster hierboven) gingen we nog voor koffie en taart bij de Urban Story Deli Shop. Lekkere koffie, een aangenaam decor, een wisselende kaart en kiezen aan den toog. Meer moet dat niet zijn.
Emil heeft er boekjes gelezen.
Labels:
Antwerpen,
restaurant,
uitstapjes
donderdag 14 augustus 2014
Mama is bang
Sinds ik vorig jaar in december mama werd, ben ik blootgesteld aan een heel scala van emoties. Paniek, intense vreugde, frustratie, verwondering, blijdschap, ze passeerden allen de revue, soms zelfs allemaal in één dag. Maar wat altijd sluimerend aanwezig is sinds het begin, is de angst. Die besluipt me altijd 's avonds als ik in mijn bed lig. Emil ligt dan veilig in zijn bedje naast mij totdat ik opeens vind dat het te stil is en ik opveer en mijn hand op zijn borstkas leg om te voelen of hij nog ademt (nvdr. dat is altijd het geval...).
Tegenwoordig begint mijn hoofd steeds vaker te malen in het donker. Dan zie ik rampscenario's van valpartijen of enge ziektes en komt het besef dat ik zonder hem ook niet meer zou willen (kunnen!) leven. Droevig word ik daarvan, want het is niet bepaald gezellig om te gaan slapen met de dood in je hoofd. Ik vermoed dat de ongerustheid nu opflakkert omdat Emil zichzelf begint op te trekken en als gevolg daarvan geregeld in vreemde, oncomfortabele posities tussen de spijlen van zijn park terecht komt of met zijn hoofd ergens tegenaan botst (zielig!). Als een muggenbeet op zijn hoofd een zwelling achterlaat denk ik al meteen aan een hersentumor! (Nu ja, gedurende één seconde, maar dat is genoeg...)
Ik had nooit gedacht dat die ongerustheid me zo helemaal zou kunnen overnemen, maar bij momenten doet ze dat wel. En 't kind is nog zo klein! Wat gaat dat zijn als hij naar fuiven begint te gaan, te laat thuiskomt en zijn gsm niet opneemt?! Of heb je als ouder tegen dan zo'n punt bereikt waarop je denkt "ach, onzen Emil, die redt zich wel!"? Waarschijnlijk niet. Dat ik van nature een controlefreak ben zal al niet helpen.
Het is dat besef dat je niet de rest van zijn leven kussens achter zijn rug kunt leggen om zijn val te breken. Het loslaten is nu al begonnen. Nu ja, ondertussen mogen de mama's veel troosten en mag hun hart duizend keer gebroken worden met elke buil en schram die erbij komt. Als het daar bij blijft is 't goed. Niet denken aan dingen die zouden kunnen zijn of komen, toch? Al was het maar om mij een goede nachtrust te garanderen.
Gelukkig maakt de aanblik van dat slapende boeleke veel goed. Lekker veilig daar, vlakbij mama. Ja, hij ademt nog!
Tegenwoordig begint mijn hoofd steeds vaker te malen in het donker. Dan zie ik rampscenario's van valpartijen of enge ziektes en komt het besef dat ik zonder hem ook niet meer zou willen (kunnen!) leven. Droevig word ik daarvan, want het is niet bepaald gezellig om te gaan slapen met de dood in je hoofd. Ik vermoed dat de ongerustheid nu opflakkert omdat Emil zichzelf begint op te trekken en als gevolg daarvan geregeld in vreemde, oncomfortabele posities tussen de spijlen van zijn park terecht komt of met zijn hoofd ergens tegenaan botst (zielig!). Als een muggenbeet op zijn hoofd een zwelling achterlaat denk ik al meteen aan een hersentumor! (Nu ja, gedurende één seconde, maar dat is genoeg...)
Ik had nooit gedacht dat die ongerustheid me zo helemaal zou kunnen overnemen, maar bij momenten doet ze dat wel. En 't kind is nog zo klein! Wat gaat dat zijn als hij naar fuiven begint te gaan, te laat thuiskomt en zijn gsm niet opneemt?! Of heb je als ouder tegen dan zo'n punt bereikt waarop je denkt "ach, onzen Emil, die redt zich wel!"? Waarschijnlijk niet. Dat ik van nature een controlefreak ben zal al niet helpen.
Het is dat besef dat je niet de rest van zijn leven kussens achter zijn rug kunt leggen om zijn val te breken. Het loslaten is nu al begonnen. Nu ja, ondertussen mogen de mama's veel troosten en mag hun hart duizend keer gebroken worden met elke buil en schram die erbij komt. Als het daar bij blijft is 't goed. Niet denken aan dingen die zouden kunnen zijn of komen, toch? Al was het maar om mij een goede nachtrust te garanderen.
Gelukkig maakt de aanblik van dat slapende boeleke veel goed. Lekker veilig daar, vlakbij mama. Ja, hij ademt nog!
vrijdag 8 augustus 2014
Webshoppen: Kidsdinge
Ik was al een tijdje op zoek naar de kleurrijke melamine bordjes van Helen Darik en Ingela P Arrhenius en had ze al in een paar webshops gevonden, maar nooit beide collecties samen in één winkel (grmbl!). Tot ik de webshop van Kidsdinge ontdekte! Een erg fijne webshop met leuke serviesjes, mooie posters en tof speelgoed. Het gaat me nog lukken Emil voor een Studio 100-verslaving te behoeden, (Bumba komt hier niet binnen als ik er mijn zegje over te doen heb...) als ik al zijn speelgoed in deze (en andere) webshops koop. Zie dat memoryspel met de gezichtjes! Zie die nesting dolls die supermooi in Emil's kamer zouden staan!
Je kan Kidsdinge ook twee keer per jaar live spotten op de weekendmarkt de bonte fabriek in Sint-Niklaas. http://www.debontefabriek.be/ De volgende editie is a.s 25 en 26 oktober!
Maar voorlopig dus enkel bordjes voor Emil en een postkaartje met tekening van Ingela voor mezelf. Al had ik nog graag dat leeuwenbord gehad dat nu tijdelijk (?) niet meer in voorraad is. Ach, reden om terug te keren naar deze webshop die een erg persoonlijke service levert met gepersonaliseerde bestellingsoverzichtmailtjes (een nieuw woord vanaf nu) en een persoonlijke boodschap bij je thuisgeleverde bestelling. Het leek zelfs of ik kreeg een cadeautje, want alles was mooi ingepakt en met stickers versierd. Cadeautjes krijgen is altijd leuk, zelfs al weet je al wat erin zit, toch?
Je kan Kidsdinge ook twee keer per jaar live spotten op de weekendmarkt de bonte fabriek in Sint-Niklaas. http://www.debontefabriek.be/ De volgende editie is a.s 25 en 26 oktober!
Labels:
webshop
vrijdag 1 augustus 2014
Dingen waar ik blij van werd
- Terug beginnen haken en een granny square-dekentje waar ik drie (!) jaar geleden aan begon eindelijk afwerken.
- Mijn saladekom van Orla Kiely, die evengoed dienst doet als fruitschaal of bloempot.
- Babywas zien drogen op het rek.
- Een dag Planckendael met dierbaren, ondanks hitte en drukte.
- Een gele achtergrond voor mijn kookboeken in mijn voor de rest witte (hoewel niet altijd propere) keuken.
- Een nieuw kapsel.
- Eindelijk een grote ijskast met diepvriesvak bezitten.
- Beginnen lezen in een nieuw boek (en grijpgrage babyhandjes).
- Emil, uiteraard, die 7 maanden werd, pogingen doet om al kruipend voort te bewegen, zichzelf begint op te trekken aan de zetel of het bed, alles in zijn mond wil stoppen en erg gedreven de klank 'aajaajaajaajaaj' oefent. Een baby moet ergens beginnen nietwaar?
maandag 21 juli 2014
Zomerlectuur
Ik lees graag. Hoewel ik niet meer zo intensief lees als vroeger in mijn puberteit toen ik zeeën van tijd had en meerdere boeken per maand verslond, ligt er altijd een boek op mijn nachtkastje. Tussen twee boeken door is er onrust en verlangen naar een nieuwe wereld waar ik me in kan verliezen. De zoektocht naar een goed boek is soms frustrerend en hoewel suggesties van andere mensen erg subjectief zijn en toch niet net dat bevatten waar je zelf naar op zoekt bent, geef ik hierbij toch graag mijn eigen top 5 van gezellige zomerlectuur. Want bij elk seizoen horen andere boeken! Dat is evident.
1. Judith Lennox- Het winterhuis
Verhaal: Drie vriendinnen dromen in het voorjaar van 1928 op de veranda van het winterhuis van de toekomst. Het leven na de middelbare school, van studeren of werken, trouwen en kinderen krijgen. Ze beloven vriendinnen te blijven en de belangrijke mijlpalen in het leven van een vrouw samen te vieren. Maar opgroeien betekent ook uit elkaar groeien en in de woelige jaren tussen de twee wereldoorlogen slaan ze alledrie een andere weg in. Ondanks al het verdriet en de vreugde die het leven voor hen in petto heeft verliezen ze elkaar niet uit het oog en ook na vele jaren blijft hun vriendschap intact.
Lezen want: Een zomer is voor mij niet compleet en dus geen zomer zonder een boek van Judith Lennox. Haar verhalen spelen zich vaak af tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog en volgen een paar hoofdpersonages doorheen enkele decennia van hun leven. De plot is vaak voorspelbaar en soms hopeloos romantisch, maar Judith's schrijfstijl neemt je wel helemaal mee. Laat je niet afschrikken door de suffe covers die ze er voornamelijk bij de laatste romans opkleven en begin eens met Het Winterhuis, mijn eerste Judith Lennox ooit. Goed nieuws voor de fans, want elk jaar is er een nieuw boek!
2. María Dueñas - Het geluid van de nacht
Verhaal: Dit boek voert je door de even kleurrijke als aangrijpende geschiedenis van Spanje, Marokko en Portugal en de Tweede Wereldoorlog. Het vertelt het verhaal van Sira Quiroga, een eenvoudig meisje dat uitgroeit tot een couturière van aanzien en tot een geheim agent.
Lezen want: Wie zijn kennis over de Spaanse burgeroorlog wat wil bijschaven zonder al te veel in de feiten te vervallen, is bij dit boek aan het goede adres. Fantastisch geschreven! Doet een beetje denken aan 'De schaduw van de wind' van Carlos Ruiz Zafón (cover inclusief), maar toch anders.
3. Stefan Brijs - Post voor mevrouw Bromley
Verhaal: Augustus 1914. In Londen melden duizenden jongemannen zich aan om te gaan vechten tegen de Duitsers. Martin Bromley, zeventien en te jong voor het leger, probeert de twee jaar oudere John Patterson te overtuigen samen in dienst te gaan, maar die wil zijn droom om te gaan studeren niet opgeven. Uiteindelijk slaagt Martin er met een list in naar het front te vertrekken en blijft John achter in een stad waar de druk op deinstweigeraars toeneemt.
Lezen want: Het valt misschien op dat ik graag boeken lees die zich rond de Wereldoorlogen afspelen? (Zal de invloed van F. zijn die mij altijd meetroont naar bunkers en militaire musea. Wij vullen elkaar daarin overigens perfect aan, want F. interesseert zich in alles wat zich aan het front afspeelt, ik vooral in de verhalen van de thuisblijvers en de vrouwen van die tijd.) Maar goed, Eerste Wereldoorlog deze keer, dus met de herdenking van '14-'18 een ideaal moment om je eens te verdiepen in het leven van de Vlaamsche soldaat.
4. Carol Goodman - Het meer van de meisjes
Verhaal: Twintig jaar geleden vluchtte Jane Hudson na een verschrikkelijke tragedie van de Heart Lake School voor Meisjes. Een week voordat ze zou afstuderen pleegden twee meisjes zelfmoord. Jane draagt als enige de last van een gruwelijk geheim dat tientallen jaren verborgen bleef in de diepte van Heart Lake. Nu keert Jane terug als lerares en hoopt ze een nieuwe start te maken. Maar onheilspellende boodschappen uit het verleden doen de herinneringen naar boven komen. Dan sterven er opnieuw jonge, angstige meisjes en stukje bij beetje komt de verpletterende waarheid aan de oppervlakte.
Lezen want: De setting van dit boek - afgelegen meisjesinternaat in de bossen - is vreselijk sfeervol en draagt zo al bij tot de spanning in het verhaal. Doet erg denken aan 'De verborgen geschiedenis' van Donna Tartt, mijn all time favourite en het enige boek dat ik om de zoveel jaar nog eens terug lees (trouwens meer een herfst- of winterboek en ontbreekt daarom in dit lijstje :-) ). Het boek is wel niet meer te verkrijgen en ik heb zelf serieus wat zoekwerk gedaan om mijn eigen exemplaar te pakken te krijgen. Naar de bibliotheek dus!
5. Meg Wolitzer - De interessanten
Verhaal: Op een zomerkamp in 1974 sluiten vijf leeftijdgenoten een levenslange vriendschap. Jules - van eenvoudige komaf - is het buitenbeentje in het groepje van creatieve en welgestelde vrienden die zichzelf De Interessanten noemen. Ze dromen allen over een succesvol en artistiek leven, maar de reis van jeugd naar volwassenheid loopt heel anders, vol compromissen, geheimen, leugens en ongelijkheden.
Lezen want: Dit boek sleept je helemaal mee in de levens van de hoofdpersonages en schotelt je een aantal herkenbare situaties voor. Heel interessant. ;-)
Leestips zijn altijd welkom in de comments, want de zoektocht naar goede boeken is nooit volbracht!
Verhaal: Drie vriendinnen dromen in het voorjaar van 1928 op de veranda van het winterhuis van de toekomst. Het leven na de middelbare school, van studeren of werken, trouwen en kinderen krijgen. Ze beloven vriendinnen te blijven en de belangrijke mijlpalen in het leven van een vrouw samen te vieren. Maar opgroeien betekent ook uit elkaar groeien en in de woelige jaren tussen de twee wereldoorlogen slaan ze alledrie een andere weg in. Ondanks al het verdriet en de vreugde die het leven voor hen in petto heeft verliezen ze elkaar niet uit het oog en ook na vele jaren blijft hun vriendschap intact.
2. María Dueñas - Het geluid van de nacht
Verhaal: Dit boek voert je door de even kleurrijke als aangrijpende geschiedenis van Spanje, Marokko en Portugal en de Tweede Wereldoorlog. Het vertelt het verhaal van Sira Quiroga, een eenvoudig meisje dat uitgroeit tot een couturière van aanzien en tot een geheim agent.
3. Stefan Brijs - Post voor mevrouw Bromley
Verhaal: Augustus 1914. In Londen melden duizenden jongemannen zich aan om te gaan vechten tegen de Duitsers. Martin Bromley, zeventien en te jong voor het leger, probeert de twee jaar oudere John Patterson te overtuigen samen in dienst te gaan, maar die wil zijn droom om te gaan studeren niet opgeven. Uiteindelijk slaagt Martin er met een list in naar het front te vertrekken en blijft John achter in een stad waar de druk op deinstweigeraars toeneemt.
4. Carol Goodman - Het meer van de meisjes
Verhaal: Twintig jaar geleden vluchtte Jane Hudson na een verschrikkelijke tragedie van de Heart Lake School voor Meisjes. Een week voordat ze zou afstuderen pleegden twee meisjes zelfmoord. Jane draagt als enige de last van een gruwelijk geheim dat tientallen jaren verborgen bleef in de diepte van Heart Lake. Nu keert Jane terug als lerares en hoopt ze een nieuwe start te maken. Maar onheilspellende boodschappen uit het verleden doen de herinneringen naar boven komen. Dan sterven er opnieuw jonge, angstige meisjes en stukje bij beetje komt de verpletterende waarheid aan de oppervlakte.
5. Meg Wolitzer - De interessanten
Verhaal: Op een zomerkamp in 1974 sluiten vijf leeftijdgenoten een levenslange vriendschap. Jules - van eenvoudige komaf - is het buitenbeentje in het groepje van creatieve en welgestelde vrienden die zichzelf De Interessanten noemen. Ze dromen allen over een succesvol en artistiek leven, maar de reis van jeugd naar volwassenheid loopt heel anders, vol compromissen, geheimen, leugens en ongelijkheden.
Leestips zijn altijd welkom in de comments, want de zoektocht naar goede boeken is nooit volbracht!
Labels:
boeken
Groetnis út Fryslân!
Groetjes uit Friesland dus, waar wij begin juli een weekje op vakantie gingen. Ik las ooit eens het vakantieverslag van Friesland op een blog en wegens de hoge graad van gezelligheid was me dat, ondanks mijn slecht functionerende geheugen, sindsdien bijgebleven. Dus huurden wij hetzelfde huisje, laden de auto vol met bagage en baby en genoten een weekje lang van het Friese landschap en de rust.
Ons huisje lag midden in de wei, met zicht op immer grazende (en soms galopperende) paarden, koeien en schapen. We bezochten het Fries Museum in Leeuwarden (vond Emil geweldig, want hij werd er helemaal zen van), huurden fietsen op het waddeneiland Schiermonnikoog, gingen met de boot zeehonden spotten rond Ameland, aten veel kroketten met brood, gingen shoppen en wandelen in Groningen en Dokkum en ik gaf borstvoeding op de meest uiteenlopende plaatsen (op terrasjes, op de boot, midden in de natuur, ...).
Ziezo, batterijen terug opgeladen!
Na een weekje Friesland hadden we nog een nachtje geboekt in het vestingstadje Bourtange, dicht tegen de Duitse grens. F. is gefascineerd door militaire bouwwerken (de militaire musea en monumenten die ik al heb bezocht sinds wij samen zijn, ze zijn ontelbaar...), dus dit gereconstrueerd vestingstadje kon niet ontbreken in ons bezoek nu we er zo dichtbij waren. Beetje toeristisch misschien (die Middeleeuwse outfits van het receptiepersoneel hoefden niet zo voor mij...), maar het was er erg rustig toen wij er waren, dus dat viel dan weer mee).
Labels:
vakantie
vrijdag 6 juni 2014
5 foto's, 5 dingen
Volgens lilith van Tales from the crib is het toegelaten om zo af en toe eens gewoon wat foto's of random zaken te bloggen om je blog in leven te houden als je even geen tijd hebt voor een uitvoeriger blogbericht. Tijd lijk ik even niet te hebben, dus bij deze, wat me de laatste weken bezig houdt (voornamelijk babygedoe eigenlijk...):
1. Emil leren om groentenpap te eten. Borstvoeding blijft zijn voornaamste voeding, maar als ik thuis ben oefen ik al wat met groentjes. Ik heb alleen het gevoel dat hij daar helemaal nog geen zin in heeft. Geen probleem, ik blijf voorlopig kolven op het werk (valt trouwens keigoed mee, dat kolven op het werk! Zie foto, want ik zit elke dag één uur in het EHBO-lokaal met dit uitzicht!)
2. 'S morgens een slapende Emil achterlaten. Niet gemakkelijk...
3. Samen met F. stickers kleven in het WK-boek. Ja, hij heeft zo'n Panini-boek en betaalt 60 cent voor een zakje van vijf stickers terwijl hij 600 stickers nodig heeft. Maar die WK-koorts, ik vind dat wel gezellig en ik kleef graag stickers.
4. Het huishouden proberen los te laten, minder van mezelf verlangen en daarmee samenhangend proberen te stoppen me te vergelijken met anderen. De laatste tijd denk ik daar vaak aan, aan hoe mensen alleen het beste van zichzelf laten zien op Facebook en blogs. Soms word ik daar erg gefrusteerd van. En kwaad. Ik ben een gigantische controlefreak, maar dat wil niet zeggen dat ik alles ook onder controle heb. Verre van. Extra gefrustreerd, dat word ik er wel van. En ik weet wel dat dat menselijk is, dat mooi inpakken van ons leven, ik doe het zelf ook. (Vandaar even de niet opgesmukte foto's in deze post, slechte belichting en al!)
Het vraagt moed om je kwetsbaar op te stellen en je vuile was buiten te hangen. Hebben anderen daar eigenlijk wel recht op? Is dat niet iets dat je voor jezelf moet houden? We leven in een tijdperk waarin we alles (lees: de goede dingen) maar met iedereen moeten delen. Ik vind dat raar. En toch blog ik zelf ook. Moeilijke kwestie.
Als gevolg hiervan heb ik met mezelf afgesproken om blij te zijn met de dingen die ik heb ipv te verlangen naar dingen die ik wil. Meestal lukt dat goed. Emil is het allerbelangrijkste in mijn leven en met hem erbij is het makkelijker om het rooskleurige in dingen te zien.
5. Ik werd genomineerd voor een Liebster award. Twee keer zelfs! Ik beloof dat ik er snel werk van ga maken, want ik vind dat tof, genomineerd worden. Wordt zeker vervolgd!
zaterdag 26 april 2014
4 maanden en eerste Pasen!
Vorige week werd Emil 4 maanden oud! Nu heeft hij ontdekt
dat hij met zijn stem hoog, laag, stil en luid kan gaan en dat test hij dan ook
graag (heel grappig!). Grijpen lukt al goed en het liefst van al zit hij zo
vaak mogelijk, met wat steun, rechtop. Liggen is voor baby's, weet je wel...
Drinken aan de borst gaat niet altijd even vlotjes meer,
want hij is snel afgeleid en duwt zich soms helemaal van me af. Met een
pijnlijke schouder (te veel baby-lifting?) is zo'n worsteling met een 6 kg
zware baby niet altijd een pretje. Maar toch geven we de borstvoeding nog niet
op!
Binnen een weekje ga ik terug werken (en bijgevolg véél wenen omdat ik Emil moet achterlaten!) en blijf ik nog borstvoeding geven. Oorspronkelijk was ik dat niet van plan en wou ik, als ik terug aan het werk ging, nog wel 's morgens en 's avonds borstvoeding geven, maar niet meer overdag. Toen het echter tijd werd om te beginnen afbouwen voelde dat zo tegennatuurlijk dat ik me een paar dagen nadien een eigen kolf ben gaan kopen (bye bye prehistorische melkmachine van de CM!) en melk in de diepvriezer begon te stoppen. De kans dat mijn melkproductie volledig stil zou vallen was me ook een beetje te groot.
Het valt me echter wel op hoe zeldzaam het is dat mama's met de borstvoeding doorgaan als ze terug gaan werken. In de crèche (met 3 babygroepen) hadden ze onlangs ocharme één mama gehad die borstvoeding gaf en op het consultatiebureau van Kind & Gezin wensten ze me proficiat 'omdat ik het zo lang had volgehouden', terwijl dat voor mij gewoon het meest evidente lijkt. Veel mensen zijn van mening dat borstvoeding geven wel ok is, maar als je moet gaan werken, is het toch tijd geworden om te stoppen. Ik heb helemaal niets tegen mensen die stoppen als ze gaan werken, want ik snap wel dat dat niet altijd makkelijk is (en wie weet hoe lang hou ik het zelf wel vol?), maar ondanks de promotie voor borstvoeding voel ik me nu echt in de minderheid. Tja, excuseert u mij, ik ben een echte voorvechter van borstvoeding geworden terwijl ik vroeger altijd dacht dat ik dat nooit ging geven! Het is gewoon het beste voor je baby, het versterkt de band en het voelt gewoon het beste... Maar iedereen is uiteraard vrij om zelf keuzes te maken, laat ik dat er even aan toevoegen...
Wat de borstvoeding in
combinatie met werk gaat geven zullen we wel zien. Ik maak me meer zorgen over Emil
die sinds kort de fles met afgekolfde melk weigert. Allerlei trucjes hebben we
al geprobeerd, maar tevergeefs, hij wordt steeds bozer op de fles. Mja, hij zal
zichzelf wel niet (te veel) uithongeren in de opvang zeker? Hij kán drinken van
de fles, want deed dat ervoor wel zonder problemen, maar wíl het nu gewoon niet
meer... Als iemand nog extra tips heeft, altijd welkom! Het is dringend...
Vorige zondag mocht Emil ook voor de eerste keer paaseitjes gaan zoeken bij zijn oma en opa. Hij vond het wel een beetje raar dat hij de tuin werd rondgedragen terwijl iedereen naar hem keek. Moeilijk te geloven dat hij volgend jaar zélf door de tuin kan lopen om eitjes te gaan rapen...
Dan is het nu nog wat genieten van onze laatste week samen en er niet te hard aan denken hoe hard ik hem ga missen. Ik heb daar al menig slapeloze nacht door beleefd. Nu ja, dat is iets waar alle mama's door moeten zeker? Kom, dat ik er maar snel vanaf ben...
Labels:
mamapraat
maandag 14 april 2014
Lunch@Caravan
Het is al een tijdje geleden dat ik ging lunchen met vriendin Z. en onze respectievelijke baby's. Eind maart om wat preciezer te zijn. Blog en baby gaan nu eenmaal niet altijd even vlot samen, zeker niet als laatstgenoemde baby er terug een gewoonte van heeft gemaakt om overdag in mijn armen in slaap te vallen (en nergens anders). Soft als ik ben geworden laat ik dat allemaal maar toe, want dat is eigenlijk best gezellig, zo series kijken met een slapende baby op de arm...
Maar goed, op een zomerse middag eind maart keek ik eens geen series en ging ik lunchen met Z. en haar zoontje, dat ongeveer even oud is als Emil, in Caravan aan Park Spoor Noord. Ik had een lekkere boterham met garnaalsla, die ik tussen twee huilbuien van Emil snel naar binnen speelde. Als mama leer je dat namelijk, om snel te eten... In de Caravan kan je zowel ontbijten (in het weekend), lunchen als dineren of een picknickmand bestellen om in het park van dejeuner-sur-l'herbe te gaan doen. Het is daar ook heel gezellig ingericht. Kijk zelf maar!
Maar goed, op een zomerse middag eind maart keek ik eens geen series en ging ik lunchen met Z. en haar zoontje, dat ongeveer even oud is als Emil, in Caravan aan Park Spoor Noord. Ik had een lekkere boterham met garnaalsla, die ik tussen twee huilbuien van Emil snel naar binnen speelde. Als mama leer je dat namelijk, om snel te eten... In de Caravan kan je zowel ontbijten (in het weekend), lunchen als dineren of een picknickmand bestellen om in het park van dejeuner-sur-l'herbe te gaan doen. Het is daar ook heel gezellig ingericht. Kijk zelf maar!
Emil was wel een beetje boos... :-)
Labels:
Antwerpen,
lunch,
restaurant,
uitstapjes
Abonneren op:
Posts (Atom)