"Het Vinne is een 130 ha groot natuurdomein van de provincie Vlaams-Brabant, gelegen in een depressie in de vallei van de Kleine Gete, aan de oostrand van de stad Zoutleeuw", zo zegt Wikipedia. Vorige donderdag, op die warme O.H. Hemelvaart, trokken wij er met ons viertjes op uit, want we hadden behoefte aan wat frisse buitenlucht. Van die depressie hebben we trouwens niets gemerkt...
In de herfst van vorig jaar zijn we onofficieel begonnen aan een verkenningstocht doorheen alle provinciale domeinen die Vlaanderen ons te bieden heeft. Zo'n provinciaal domein is immers altijd goed voorzien van een speeltuin, begaanbare wandelpaden en wandelingen van verschillende lengtes en zeer belangrijk, een horecagelegenheid. Werden al door ons verkend: het provinciaal groendomein Prinsenpark in Retie (waar je wandelt doorheen het bos en plots uitkijkt over een grote vijver) en provinciaal groendomein de Averegten in Heist-op-den-Berg (want dat heeft een leuk speelbos waar geen enkel kind met propere knieën uitkomt). Deze domeinen bespreek ik graag nog in een volgende blog, maar nu wil ik het over Het Vinne hebben.
Over de talrijke vlonderpaden bijvoorbeeld, of over dat bijna oorverdovende, maar prachtige gekwetter van de vogels op het meer. Er zijn verschillende wandelingen uitgestippeld die je langsheen het meer voeren met her en der kijkhutten van waaruit je de vogels kan bespieden. We zagen ook een kikker! Na het wandelen (uiteraard consumeerden wij zowel vóór als ná de wandeling, levensgenieters wij...) kunnen kinderen zich uitleven op de grote speeltuin, terwijl de ouders zich op het terras van bistro Het Vinne kunnen vleien. (Dat Emil op datzelfde terras een halve gesmolten calipo over zijn T-shirt kapte en daarna nog pipi deed in zijn broek en langsheen zijn been vergeten we gemakshalve even. Het kon de pret niet bederven.)
Op de site van Natuurpunt staat dat het domein rolstoel- en buggyvriendelijk is en dat is het tot op zekere hoogte wel, al was het op de vlonderpaden soms best spannend toen wij er met onze buggy tegenliggers tegenkwamen en moesten we op sommige grassige stukken wel goed duwen. Maar wij laten ons daar meestal niet door tegenhouden en testen onze wandelwagen graag uit in alle mogelijke omstandigheden. Marie vindt dat allemaal ok. En wij vonden Het Vinne meer dan ok en komen hier dus graag nog eens terug. Zonder buggy dan misschien...
maandag 29 mei 2017
donderdag 18 mei 2017
De eeuwige strijd met het kapsel
Mijn kapsel en ik zijn nooit echt de beste vrienden geweest. In mijn jonge jaren experimenteerde ik al wel eens met heel lang, heel kort, krulletjes (aka 'de poedel') of een kleurtje, maar nooit met veel succes. Sinds een aantal jaren weet ik dat ik het best kies voor het kapsel uit mijn kindertijd: de halflange bob mét froefroe. Niet te veel opgeknipt, want dan steekt dat alle kanten uit. Ik heb zo'n weerborstel in mijn haar waardoor dat vanzelf naar buiten krult (heel elegant ...).
Het kapsel uit mijn kindertijd, een winnaar voor het leven. |
Gewoon een halflange bob dus. Een halflange bob die ik, enkele weken na mijn kappersbezoek, eigenlijk altijd in een staartje draag, want op de duur begint dat loshangende haar me te irriteren en voelt dat zo zwaar aan en moet dat gewoon omhoog. Ik krijg dat zelf ook nooit zo goed gebrusht als de kapper, dus volgt na een kappersbezoek ook vaak de teleurstelling, en dus, een staartje. Ik vind ook altijd dat dat los haar er bij mij zo gewoontjes uitziet en het is niet dat dat staartje dan zo high fashion is, maar dan heb ik tenminste het idee dat ik er nog iets aan gedaan heb.
Op foto's van mezelf verkies ik echter mijn haar los, want dat ziet er dan toch beter uit dan enkel die froefroe en dat staartje dat niet te zien is. Nu ja, om een goede foto met los haar te verkrijgen moet ik al behoorlijk wat truken uit de selfie-doos halen, want ik vind niet dat ik erg fotogeniek ben (maar dat is dan weer een andere frustratie).
Ik zou graag zo'n kapsel hebben waarvan het lijkt alsof ik er geen moeite voor heb moeten doen. Zo'n kapsel dat achteloos in een staart is gedaan, maar waarvan elk lokje op de juiste plaats zit. Of zo'n kapsel waar je eens met je hand kan doorgaan, zonder dat het lijkt alsof je uren in de wind hebt gestaan. Zo'n kapsel dat je wel eens ziet bij de hippe barista in de koffiebar. Af en toe zwier ik eens een nonchalant opsteekkapseltje op mijn Pinterest, maar in de praktijk moet ik dat niet proberen, want zo'n dingen zijn gedoemd om te mislukken met mijn fijne haren. Dus heb ik me er maar bij neergelegd dat zo'n kapsel niet aan mij is besteed.
Gisteren ging ik naar de kapper en werd het dus een halflange bob. Die ik binnenkort weer in een staartje doe.
Gisteren ging ik naar de kapper en werd het dus een halflange bob. Die ik binnenkort weer in een staartje doe.
Labels:
gepeins
maandag 15 mei 2017
Beter 1 bal in de hand dan 10 op de grond
Eigenlijk ben ik blij als ik lees/hoor dat ik heus niet de enige mama ben die worstelt met het hebben van twee kinderen (soms letterlijk, zoals gisteren in de douche toen Emil een dramascène afspeelde die nog steeds in mijn oren tuit... Hitchcock is er niets tegen...). Niet dat ik er enig leedvermaak in vind te weten dat andere mama's afzien, maar vooral dat ik niet de énige ben die afziet.
De lijst met dingen die ik eens zou moeten of willen doen groeit sneller aan dan dat ik er dingen van kan afvinken:
Voorlopig kan ik het allemaal nog goed relativeren en houd ik mezelf voor ogen dat we allemaal gezond zijn en cliché cliché, dat is nu eenmaal gewoon het belangrijkste dat er is. Ik mag beide pollekes kussen dat ik twee kindjes mag hebben en een comfortabel dak heb boven mijn hoofd. Mijn wishlist bevat ook een aantal materiële extraatjes die heus niet levensnoodzakelijk zijn, maar feit blijft dat een beetje me-time en zorg voor jezelf nu eenmaal wonderen kan doen voor je gemoed en algeheel welbevinden.
Maar kijk, overmorgen ga ik (eindelijk) naar de kapper en ik heb de afgelopen dagen zowaar terug in mijn boek zitten lezen (dat boek waar ik vorige zomer in was begonnen zeg!). Gelukkig hebben we Pinterest nog voor de nodige peptalk zo nu en dan...
De lijst met dingen die ik eens zou moeten of willen doen groeit sneller aan dan dat ik er dingen van kan afvinken:
- onkruid wieden in de voortuin;
- bloemetjes kopen voor in de voortuin;
- de spinnenwebben weghalen (in heel het huis);
- de trap stofzuigen;
- de kelder/zolder/gang opruimen;
- de achtertuin beplanten;
- de keukenkasten uitmesten;
- de slinger 'Hoera, een meisje' van de muur halen;
- nieuwe kleren kopen;
- naar de kapper gaan;
- mijn wenkbrauwen epileren;
- decoratie kopen/knutselen voor Marie's eerste verjaardagsfeestje;
- een verjaardagskroon naaien voor Marie;
- een nieuwe, kleine handtas kopen;
- een boek lezen;
- de kamer van Emil schilderen;
- doorslapen (al heb ik hier weinig zelf over te zeggen...);
- ...
Voorlopig kan ik het allemaal nog goed relativeren en houd ik mezelf voor ogen dat we allemaal gezond zijn en cliché cliché, dat is nu eenmaal gewoon het belangrijkste dat er is. Ik mag beide pollekes kussen dat ik twee kindjes mag hebben en een comfortabel dak heb boven mijn hoofd. Mijn wishlist bevat ook een aantal materiële extraatjes die heus niet levensnoodzakelijk zijn, maar feit blijft dat een beetje me-time en zorg voor jezelf nu eenmaal wonderen kan doen voor je gemoed en algeheel welbevinden.
Maar kijk, overmorgen ga ik (eindelijk) naar de kapper en ik heb de afgelopen dagen zowaar terug in mijn boek zitten lezen (dat boek waar ik vorige zomer in was begonnen zeg!). Gelukkig hebben we Pinterest nog voor de nodige peptalk zo nu en dan...
Labels:
mamapraat
Abonneren op:
Posts (Atom)