Ik wil een poetsvrouw: YNAB to the rescue!

Dat ik geen goede punten scoor in het huishouden met twee kinderen, daarvan getuigen de handafdrukken op onze ramen en het stof op onze plinten. De basispoets geraakt meestal nog wel gedaan binnen een redelijke termijn, maar een grondige poetsbeurt van de ijskast, de kasten, de trap en god weet wat nog allemaal, schiet er altijd bij in. Het lukt me simpelweg niet om dat gedaan te krijgen. Met twee kinderen zijn wij precies continu aan het opruimen, afkuisen, eten aan het maken/geven ... en dan heb ik het ondertussen al kunnen afleren om tijdens de dag het speelgoed te beginnen opruimen!

Nu vind ik een vuil huis niet het einde van de wereld, maar thuiskomen in een proper huis zou toch behoorlijk aangenaam zijn. Dus verzucht ik al een paar maanden dat ik toch wel graag, als het enigszins mogelijk zou zijn, misschien een poetsvrouw zou willen. Financieel is dat echter niet zo evident. Met dienstencheques is een poetsvrouw vrij betaalbaar, maar aan een poetsvrouw die om de twee weken vier uur komt poetsen ben je toch al gauw 70 EUR kwijt. Wat op zich niet veel is voor een semi-proper huis (elke week zou nóg beter zijn, maar kom...), maar niettemin wel 70 EUR.

F. en ik, wij hebben eigenlijk een vrij goed loon. We verdienen ze niet met bakken tegelijk, maar we moeten ook niet klagen. We komen rond en er kunnen al eens wat extraatjes vanaf. Alleen zijn wij erg ongeorganiseerd als het op onze financiën aankomt. Ergens tussen 2013 en nu heb ik alles in zijn handen gegeven, want ik werd er soms een beetje depressief van. Een lening, verzekeringen, schuldsaldo, ... om dan van die jaarlijks terugkerende rekeningen (waarvan je telkens weer vergeet dat ze bestaan) nog maar te zwijgen. Niet bepaald dingen om vrolijk van te worden... F. deed de financiën en ik deed alsof mijn neus bloedde. Dan wou ik een kleedje en kocht dat, met enig schuldgevoel, maar ik kocht het toch. F. kocht ondertussen iets voor zijn computer en wij wisten dat niet van elkaar. Gevolg: een hoge Mastercard-afrekening halverwege de maand en F. die me vanuit de keuken toeriep: "We hebben nog maar 250 EUR voor de rest van de maand." Waarop we de afspraak maakten om zuinig te leven. Wat uiteraard niet lukt...

Op enkele blogs las ik al over YNAB (kort voor: You Need A Budget). We spreken april 2015 en ik las het bericht met enige interesse, maar deed er niets mee ('waarom niet??', vraag ik me nu af). Ik las en ik vergat het totdat ik vorige week ging eten met vriendinnen. Vriendin M. zei dat ze nu een poetsvrouw had en er zo blij mee was. Waarop ik verzuchtte "Oh, dat wil ik ook graag, maar ..." (zie bovenstaande). Waarop vriendin M. me zei "You need a budget!". Ze gaf me een uitleg waar ik helemaal enthousiast over werd!



Wat YNAB (lees: 'waajneb') is en hoe het werkt hebben anderen al goed uitgelegd (zie linkjes op het einde van dit bericht), maar de kern ervan is dat je elke euro die binnenkomt een doel geeft. Je leert zo niet alleen te sparen en te budgetteren voor je vaste kosten, maar ook voor die vervelende jaarlijkse rekeningen, kleding (bye bye schuldgevoel), onderhoud voor je auto, etentjes ... om niet meer voor verrassingen komen te staan.

Sinds ik ynab sinds vorige donderdag (ik maak er al een werkwoord van), sta ik stil bij elke euro die ik uitgeef en kan ik niet wachten tot mijn volgende loon zodat ik aan het budgetteren kan slaan. Ik hoop binnen een aantal maanden mijn eigen ervaringen te kunnen delen en misschien nog wat tips die anderen nog niet hebben gegeven. En ik heb alvast een rubriekje 'poetsvrouw' aangemaakt, zodat ik die ook al kan budgetteren!

Wil jij ook ynab'en?

Hier kan je beginnen met lezen: http://www.talesfromthecrib.be/2015/04/you-need-a-budget/
En dan dit: http://verbeelding.org/2015/04/23/ynab/
En daarna dit: http://verbeelding.org/2014/04/04/ynab-vier-maanden-later/
En dan nog dit: http://missyn.be/2016/02/1-maand-ynab-later.html
En als je er klaar voor bent: https://www.youneedabudget.com/

Als de kleuter van huis is

Het is Paasvakantie en onze zoon is enkele dagen aan zee bij oma en opa. Hoera voor hem, maar ook hoera voor ons! Het geeft ons even de kans om ten volle van Marie te genieten, maar vooral om op adem te komen, want het gezinsleven met vier is heftig. Een baby van tien maanden die s' nachts tot vier keer wakker wordt helpt al niet. Een kleuter van drie die elke dag moe is (maar niet meer wil slapen overdag), alleen maar tv wil kijken als hij thuis is en chagrijnig wordt als we niet aan zijn wensen voldoen, helpt nog veel minder. Onze emmer zit tegenwoordig snel vol en dan wordt er al eens geroepen in ons huis (dat is een teken van onmacht zeker?). Onze buren haten ons, dat weet ik zeker...

Als we dan eens gewoon met ons drietjes zijn, is dat heerlijk. Het is kalmer, we zijn minder gestresseerd en kunnen al eens iets opruimen of poetsen. Ik heb het gevoel dat ik mijn maliënkolder kan aantrekken en op kruistocht moet om ons vuile huis te heroveren.

Het leven met maar één baby lijkt op zo'n momenten het makkelijkst dat er is (hoewel ik me dat niet per se zo herinner van in de tijd toen we effectief nog met drie waren). Vrijheid! Rust! Naar boven gaan zonder achtervolgd te worden! Zelfs met een baby die pas kruipt en op ontdekking gaat doorheen het huis. Man man, wat geniet ik van deze dagen!

Het is opkijken tegen en uitkijken naar het moment dat hij terug thuis komt. Dan moeten we weer de strijd aangaan met onze wispelturige kleine man. Maar dan kan ik wel terug mijn neus begraven in die heerlijk blonde haartjes van hem.