Operatie 'afrip'

Er zijn zo van die dagen dat ik me al eens zorgen maak over de financiën. Dat ik me afvraag of we het einde van de maand wel zullen halen en of we toch niet teveel geld uitgeven aan eten dat daarna toch voor de helft in de vuilnisbak belandt. Ik weet wel dat het nooit zover komt dat we de laatste weken van de maand alleen op droog brood en een pot verharde choco moeten overleven. Maar elke euro die wordt uitgegeven wordt in mijn hoofd van ons totale budget afgetrokken.

Laat dit een excuus zijn voor twee daden van bedrog waar ik mezelf de laatste maanden mee heb verbaasd.

Daad van bedrog nummer 1: Op een grijze zaterdag enkele maanden geleden maakte ik een niet zo bijster interessant uitstapje naar het grote Carrefour-complex in Schoten, want onze stofzuigerbuis was stukgegaan (en dat na nog geen luttele twee jaar dienst, maar dit even terzijde...). Nu is er aan die Carrefour een Handyman, alwaar de wanhopige huisvrouw (waartoe ik mezelf op dat moment rekende) stofzuigerbuizen kan bestellen. Ik hoopte eigenlijk op een vervangstuk en had dus die kapotte stofzuigerbuis meegenomen om aan de meneer te laten zien. Maar de meneer gunde mijn verminkte stofzuigerbuis geen blik en liet me weten dat hij dat enkel in zijn geheel kon bestellen en dat dat zomaar eventjes 40 euro zou kosten. Wat eigenlijk neerkwam op 1/4de van de aankoopprijs van de stofzuiger in kwestie, waar ik niet eens bijster tevreden over ben.
Nu goed. Wanhopig als ik was, en intussen ook lichtelijk gegêneerd dat ik daar voor piet snot stond met mijn stofzuigerbuis, bestelde ik die buis en betaalde een voorschot.

Ik had ook boodschappen nodig, want een mens moet af en toe eens iets eten en drinken, dus ging ik de Carrefour binnen en stelde vast dat dat eten toch ook wel behoorlijk duur kan uitvallen.
De bankkaart werd weer bovengehaald en ook dit bedrag werd in mijn hoofd en in stilte afgetrokken van ons financiële vermogen.

Nog even de Brico binnen, want ik wou een naaihoekje maken in ons appartement en daar had ik verf voor nodig. En ineens ook een borstel en een bakje, want met verf alleen kom je niet zo ver. Na lang te staan wachten aan de mengmachine, want de meneer daar deed niet bijster zijn best om mij snel verder te helpen, werd mijn verf dan toch voor mij gemengd. Aan de kassa gekomen zette ik al mijn spulletjes op de band, maar de mevrouw daar was ook niet echt geïnteresseerd, want ze praatte lustig verder met haar collega die achter haar zat. Het bedrag van mijn rekening wordt genoemd en ik denk nog "Goh, die verf is goedkoop! Wat een meevaller."
Nu ja, tot mijn frang valt en ik opmerk dat de mevrouw mijn pot verf eigenlijk helemaal niet heeft zien staan. Hij staat hier nochtans!
Ik weet wel wat ik toen had moeten zeggen: "Excuseer mevrouw, ik denk dat u mijn verf vergeten bent".
Maar in plaats daarvan betaal ik, pak ik snel alles bij elkaar en loop achteloos, doch met een licht schuldgevoel naar de uitgang.
Daad van bedrog nummer 1 was voltrokken.

Daad van bedrog nummer 2: We spreken afgelopen maandagavond. Ik heb opeens een onbedwingbare drang om de Knipmode van mei (aankoopprijs: 7.95 euro) te gaan halen, want daar staat een rok in die ik graag eens zou willen maken. Bij het bestuderen van de boekjes in de gazettenwinkel zie ik ook een Burda Easy staan (aankoopprijs: 5 euro). Meenemen dus! Aan de kassa staat een sympathieke, jonge man. Ik heb hem al in het snuitje, want bij elke klant probeert hij een gevatte opmerking te maken. Vriendelijk, die kerel. Zo ook bij mij.
"Goh,", zegt hij, "ze kunnen die prijs nogal goed verstoppen hè!".
Ik lach, want dat is beleefd, denk ik. Ik vind hem ook oprecht sympathiek en vergeef hem even dat hij een gouden kettinkje draagt. Ik ben me eigenlijk niet bewust van de prijs van die boekjes en zie een 1.95 verschijnen op zijn kassa en denk nog "Goh, dat boekje is goedkoop! Wat een meevaller". Totale kostprijs: 7.95.
Mijn frang valt terwijl ik naar buiten loop. Hier klopt iets niet. Ik weet wat ik toen had moeten doen: terug naar binnen gaan en de fout rechtzetten! En toch ga ik niet terug. Ik maak beheerst mijn fiets los en denk "ha, daar heb ik weer mooi geluk gehad."

Conclusie: ik ben een boef. :-(

Tuniek

Voor mijn verjaardag in april kreeg ik van twee vriendinnen dit boek.

Nu ben ik niet zo'n uitgesproken fan van tunieken, omdat ik vind dat je dat moet combineren met een mooie, strakke (althans bovenaan) jeansbroek. Laat ik nu net iemand zijn die ontzettend graag in een rok rondloopt. Een tuniek bovenop een rok is geen goede keuze, want weg is je taille en weg zijn je benen.

Tot vorig weekend had ik ook al geen enkele mooie jeansbroek meer in de kast hangen. Mijn jeansbroeken zijn héél erg verouderd! Zo verouderd dat de twee litsjes voor de riem aan de zijkanten zijn losgerukt omdat ik ze al jaren gebruik om mijn broek aan op te trekken.
Dat is heel fout...

Toch was ik al enkele maanden geleden begonnen aan een tuniek uit dit boekje, want het is zo goed uitgelegd en de foto's erin doen je al watertanden. Ik koos voor een witte tuniek met bovenaan broderie anglaise. Toen wist ik niet wat dat was, maar nu kan ik u vertellen dat broderie anglaise een soort van Britse geweven kantstof is. Stof met decoratieve gaatjes, zo je wil.

Het patroon uit dit boekje is erg eenvoudig om over te nemen en de uitleg bij het in elkaar zetten is ook erg duidelijk (mét tekeningetjes), dus ik was snel goed op weg. Ik maakte eerst een proeftuniek uit baalkatoen en maar goed ook, want ik had mijn patroon al een maatje te klein ingenomen. We zijn tenslotte geen 16 meer...

Toen ik mijn schaar in mijn witte linnen en witte broderie anglaise zette en naarstig begon aan mijn tuniek, verloor ik echter al snel mijn interesse en bleef mijn onafgewerkte tuniek wekenlang in de kast liggen terwijl andere naaiprojectjes kwamen en weer gingen.
Toen ik mijn tuniek dan eindelijk toch eens van zijnaden voorzag, en ik de tuniek paste, leek ik wel weggelopen uit een psychiatrische instelling! Dat wit flatteerde me niet en de tuniek was nog erg lang en gerafeld aan de onderkant. Teleurgeteld kieperde ik het ding terug de kast in waar het bleef liggen tot ik het meenam naar L. toen wij een heuse LAN-naaiparty organiseerden (ik met mijn naaimachine en zij met die van haar bij haar thuis.) L. zei me dat het best nog meeviel als ik het zou inkorten en het zou dragen met een lange ketting.

Volledig vertrouwend op haar oordeel, werkte ik de tuniek gisterenavond af en ik ben ontzettend blij met het resultaat. De reden tot afwerking was ook de aankoop van mijn nieuwe jeansbroek van Who's That Girl (die eigenlijk niet echt een jeansbroek is, maar gemaakt is uit stof die lijkt alsof het jeans is...).
Mijn 'jeansbroek' en mijn tuniek... die zijn voor elkaar gemaakt...



Om toch iets van kleur te hebben naaide ik er vooraan een rood knopje op. Het reserveknopje van mijn broek nota bene! Deze week vielen ook mijn allereigenste labeltjes in de brievenbus! Hoera!



eVe is geboren...

Ik geef (aan) Van Katoen!

Lang voordat ik er zelf aan dacht om te beginnen naaien had Annick Van Uytsel een droom: een naaischool oprichten voor jonge vrouwen in Kenya. Lang voordat ik er zelf aan dacht om te beginnen naaien stief Annick...
Er is echter een mooi initiatief in de naaiwereld en dat heet Van Katoen ('hip handwerk voor het goede doel') dat er mee voor zorgt dat Annick's droom ook werkelijkheid kan worden.

Om deze reden en ook omdat ik helemaal verliefd was op dit kleedje kocht ik via de webshop van Van Katoen het patroontje voor 'het jurkje zonder gewring'. Een jurkje met héél wat voordelen, want er zit namelijk géén rits in! Hoera! Ik geef toe dat ik na een jaar nog steeds geen deftige rits in een rok of kleedje kan naaien. Laat staan een blinde rits! Oh, de horror!

Maar dus, een kleedje zonder rits met enkel knopen dat volledig gevoerd is. Ik kan u wel vertellen dat dit kleedje me heel wat bijgeleerd heeft over 'het keerproces'. Mensen die zelf naaien weten meteen wat ik bedoel, de anderen trekken nu misschien een wenkbrauw (of twee) op. Om een kledingstuk zowel aan de binnen- als aan de buitenkant in een mooi stofje te krijgen, moeten twee stukjes stof met hun goede kant (= de kant van de tekening) tegen elkaar gestikt worden en nadien gekeerd worden, zodat de naden als bij wonder aan de binnenkant verdwijnen.

Ik vond de stoffenkeuze van hier zo geweldig mooi dat ik me naar Julija's shop en Eclips haastte en meteen dezelfe stoffencombinatie scoorde (klein verschil, want ik heb ook appelblauwzeegroene bomen!).
Twee dagen later lag dit geweldig mooie ding op onze tafel.

Een jurkje is natuurlijk heel wat mooier op model, dus toen mijn nichtje Sterre kwam logeren, wou ik haar laten poseren zoals hier of hier. Stilstaan lukte echter iets minder goed dan verwacht omdat Sterre nu eenmaal héél erg blij was met haar nieuwe aanwinst.



Misschien eens al dansend proberen ?

Of misschien heeft dit kleedje gewoon wat meer beweging nodig?



Ik vond dat dit kleedje de perfecte outfit was om naar de zoo te gaan. Ook hier hoopte ik op zonnige, zomerse foto's met een lachende Sterre in haar nieuwe kleedje, maar dat was buiten het weer geregend. Op die bewuste donderdag heeft het namelijk geen seconde, maar dan ook geen seconde gestopt met regenen. In plaats van relaxte zomerfoto's, kon ik alleen maar een foto maken van die verregende meisje bij de aapjes...



Maar 't was toch plezant!

Een nieuwe vriend

Mijn oude naaimachinevriend was eigenlijk van mijn mama. Toen ik vorig jaar in september begon met naailessen, wou ik er uiteraard meteen ook thuis invliegen en mijn mama had nog een oude, niet zo bijster gesofisticeerde naaimachine in de kast staan.
Ik gaf de naaimachine een onderhoud en gedurende 9 maanden waren wij best gelukkig samen. Maar toen kwam de spanning ...
De draadspanning meerbepaald. De bovendraad wou de onderdraad niet meer vasthouden en de naaimachine raakte helemaal ontregeld. Ofwel naar de naaimachinekliniek ermee, of zou ik niet toch meteen voor die nieuwe machine gaan?
De keuze was snel gemaakt nadat ik bij vriendin L. had gezien wat die nieuwe machine allemaal kon en waar mijn naaimachine alleen maar kon van dromen!

Maak dus kennis met mijn nieuwe beste vriend: de Brother NV 150!

Van mijn oude vriend heb ik afscheid genomen met deze twee laatste naaiseltjes: een rokje voor mijn nichtje en een knisperdoekje voor haar kleine broertje.

Vaarwel oude vriend, het ga je goed.

***

Dagelijkse kost

Ik weet niet hoe dat met u zit, maar mijn eten smaakt mij beter als ik ondertussen naar een kookprogramma kijk!

Zo, ik heb het toegegeven! Zowat elke avond eten wij vóór de televisie. Een zeer slechte gewoonte en ook niet bijster comfortabel, want terwijl ik aan de salontafel eet, zit ik op de grond, alleen ondersteund door een dubbelgevouwen dekentje.

Ik geef Jeroen Meus daarvan de schuld. Of je bent vóór of je bent tégen zijn 'Dagelijkse kost', maar dat programma is er deels de reden van dat het lief en ik om 10 voor 6 s'avonds met ons bord voor de tv gaan zitten. Terwijl Jeroen staat te koken en ik zit te eten, dan smaakt mij dat des te meer! En als hij dan zegt "Zie ne keer, da kan toch nie slecht zijn hè", dan zeg ik beamend, "nee Jeroen, dat ziet er zeker niet slecht uit!" en neem ik nog een hap uit mijn bord. Meer moet het leven soms niet zijn.

Smakelijk!



Boekenbuit

Hoewel er geen plaats meer is in mijn boekenkast, komen er toch altijd weer nieuwe boeken bij! Hoe meer boeken, hoe liever, toch?

En dit alles voor de democratische prijs van 7 euro. Het heeft zo zijn voordelen om bij een uitgeverij te werken ...



Mijn grote broer

"Gij en ik, binnen een uur in de voorhof!"

Een zin die in mijn jeugd wel eens tegen me geroepen werd door mijn briesende grote broer. Een ruzie tussen mijn broer en mezelf werd zo beslecht met een fysiek duel in de voorhof. De voorhof, want daar was het gras lekker mals en liet de hond geen onaangename 'pakjes' achter.

Mijn grote broer won die gevechten altijd, want hij was een jongen en drie jaar ouder dan ik. Soms durfde ik de confrontatie niet aan en riep ik luid om mijn moeke, en dan werd ik een 'klikspaan' genoemd. Liever dat dan blauwe plekken en armen die tot op mijn rug werden gewrongen.

Maar die grote broer was niet altijd gemeen. Broers en zussen zijn in de regel verplicht om af en toe eens op de vuist te gaan. Wanneer mijn broer en ik die plicht niet vervulden, bouwden we samen steden in lego, speelden we voetbal in de achtertuin (en werden daar wél af en toe verrast op één van die 'pakjes' van de hond), duwden elkaar op de schommel of keken op een zomerse vakantiedag in handdoek gewikkeld en nog druipend van het water van het zwembad samen naar een aflevering van The Love Boat (jaja ...).

Zo'n grote broer was er altijd als je hem nodig had, zelfs als je soms wou dat hij uit de buurt bleef. En gelukkig maar.

Kleine zusjes worden groot, maar grote broers zijn dat altijd al geweest. Gelukkige verjaardag grote broer!